“ေအာ္!-လူမွားသြားလုိ-့ပါ၇ွင့္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက ျမိဳ ့ေလးတစ္ျမိဳ ့ကုိ ေခၚသြားဖူးတယ္။ အဲဒီျမိဳ ့မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ဆုိျပီးေလ။ ျမိဳ ့ေလးနာမည္ကေတာ ့ “ေရႊက်င္” တဲ ့။ ရန္ကုန္-မန္းေလး လမ္းမေပၚမွာရွိတဲ ့ “ေညာင္ေလးပင္”ဆုိတဲ ျမိဳ ့ကေနျပီးေတာ ့ လမ္းခြဲရတယ္။ “မေဒါက္” ဆုိတဲ ့ျမိဳ ့ဆီကုိ ေပါ့။ အဲဒီကေန မွ တစ္ဆင့္ “ေရႊက်င္” ဘက္ကမ္းကုိ စစ္ေတာင္းျမစ္ကုိ ျဖတ္ျပီးေတာ ့ ဇက္ (ကားေတြပါတင္လုိ ့ရတဲ ့ ေလွ ) ေတြနဲ ့ကူးၾကရတာ။ အခုေတာ ့ တံတားၾကီးထုိးထားပါတယ္။ ေရႊက်င္ျမိဳ ့ထဲကုိ ၀င္၀င္ျခင္းမွာ
ျမိဳ ့က်က္သေရေဆာင္ မုဒ္ဦးၾကီး ရွိသဗွ်။ အေနာ္ေတြ ့ဖူးသမွ်ျမိဳ ့ေတြထဲမွာ ျမိဳ ့၀င္၀င္ျခင္းမွာ ေဆာက္ထားတဲ ့မုဒ္ဦးဆုိလုိ ့အဲဒီဟာ
တစ္ခုပဲ က်န္တယ္။ မန္းေလးကေတာ ့ ျမိဳ ့ထဲမွာ နန္းေတာ္ရွိတာကုိးေနာ ့။ ။
အဲဒီျမိဳ ့ကေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းပါတယ္။ ညီအကုိ၊ ေမာင္နွမ ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့
ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကေန နွစ္မုိင္ေလာက္ ေ၀းတဲ ့ေနရာမွာ ေျခေတာ္ရာရြာ ဆုိျပီးေတာ ့လည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီရြာဆုိရင္ေတာ ့
တစ္ရြာလုံး အမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပဲလုိ ့အဖြားက ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီရြာက အဂၤနီ-သံဆိပ္ လမ္းမေပၚမွာ တည္ရွိတာခင္ဗ်။
ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကေနျပီးေတာ ့ အဲဒီရြာကုိ သြားရင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ ့လည္းရသလုိ၊ စက္ဘီးေတြနဲ ့လည္း သြားလုိ ့၇တယ္။ စက္ဘီးအငွားလိုက္သူကုိ (ကယ္ရီယာ) လုိ ့ေခၚတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီျမိဳ ့ကလူေတြကေလ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ ေပၚေသးဘူး။
အခုေျပာျပမဲ ့ဇာတ္လမ္းမွာ အဲဒီလမ္းမၾကီး အေရးအပါဆုံးေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆုိရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ရင္ ဘယ္သူမွ မသြားေတာ ့ဘူး။ အေရးဟဲ ့၊ အေၾကာင္းဟဲ ့သြားစရာရွိရင္လည္း လူေတြစုျပီးေတာ ့သြားၾကတယ္။ မီးတုတ္ေတြ၊ မီးတုိင္ေတြနဲ ့ေပါ့။ လမ္းမၾကီးကေတာ ့ေၾကာက္စရာမလုိေပ ့မယ္ ့ လူေတြဟာ ရြာနဲ ့ျမိဳ ့နဲ ့ၾကားမွာ တည္ရွိေနတဲ ့ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းကုိ
ေၾကာက္ၾကလုိ ့ပါ။ အရမ္းေျခာက္တယ္။ အဲဒါ သခ်ိဳင္းကုန္း အလယ္လမ္းမၾကီးရဲ ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္မွာ ကြ်န္းပင္ တစ္ပင္စီေပါက္ေနတယ္။ အဲဒီကြ်န္းပင္ကို “ကြ်န္းပင္ေမာင္နွမ” လုိ ့ေခၚသဗ်။ လူေတြက လူစုလူေ၀းနဲ ့သြားတာေတာင္ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ ဟုိဘက္ကြ်န္းပင္ကေန လွ်ာၾကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ဒီဘက္ကြ်န္းပင္ကလည္း လွ်ာၾကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္။
အဲဒီနွစ္ခုက အလယ္မွာ ေတြ ့ဆုံၾကတယ္။ ျပီးရင္ အသံေတြ ေပါင္းစုံနဲ ့ ေျခာက္လန္ ့တတ္တယ္။ အဲဒီေၾကာင့္ ျမိဳ ့ကလူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရြာက လူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ေတာ္ရုံတန္ရုံ သတိၱနဲ ့ေတာ ့မျဖတ္၀ံ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကုိ ေရာက္ေတာ ့ ေန ့ဆုိရင္ ညီအကုိေတြနဲ ့ ေတာေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ညဆုိရင္ အိမ္အေပၚထပ္မွာ စုျပီးေတာ ့ သရဲ အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ညီအကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ားလည္းဆုိရင္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ ျပီးေတာ ့စုျပီးအိပ္ၾကတာဆုိေတာ ့ သရဲအေၾကာင္းေျပာမိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့မအိပ္ေတာ ့ဘူး။ အေပါ့သြားရင္လည္း အေဖာ္ေခၚ၊ ေရထေသာက္ရင္လည္း အေဖာ္ေခၚနဲ ့ ေပ်ာ္ေတာ ့ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။ အိပ္ရင္လည္း အေနာ္က အားလုံးရဲ ့အလယ္ထဲထိေရာက္ေအာင္တုိးတာ။ ျပီးေတာ ့မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ရဲတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေၾကာက္ေနေရာ။ ျပီးေတာ ့ေျပာတဲ ့သရဲအေၾကာင္းေတြကလည္း စုံတယ္။ ေျခကလိမ္မတုိ ့၊ ေခါင္းျပတ္သရဲတုိ ့၊ အဲဒီေခတ္အခါက ေခတ္စားေနတဲ ့ ေက်ာေပါက္သရဲတုိ ့ေပါ့။ ေျပာျပီးလုိ ့အိပ္ခ်ိန္တန္ရင္ေတာ ့ ဟဲဟဲ ။ ။
အဲဒီတုန္းက ဦးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ခင္ဗ်။ သူက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္တာရယ္။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္လဲဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သရဲအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီေဟ ့ဆုိရင္ သူထြက္ေျပးတယ္။ ျပီးရင္ နံရံကုိ နားကပ္ျပီး ခုိးနားေထာင္တယ္။ အိပ္ရင္လည္း အလယ္ထဲမွာလာလာအိပ္တယ္။ အေနာ္နဲ ့ဆုိ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တာ။ ခေလးမုိ ့လုိ ့သူက ညွာျပီးေတာ ့ အေနာ္ေဘးမွာ အိပ္ရတယ္။ျပီးေတာ ့အေပါ့သြားခ်င္တာတုိ ့အိမ္သာတတ္ခ်င္တာတုိ ့ဆုိ အကုန္လုံးကို လုိက္နွဳိးတာ။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္ခင္ဗ်..သူကေလ။ သူ ့နာမည္က “သိန္းလြင္” တဲ ့။ အေနာ္တုိ ့က ဦးသိန္း လုိ ့ေခၚတယ္။
အဲဒီလုိေနလာတုန္း တစ္ေန ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တည္းတဲ ့ျခံေရွ ့အိမ္က အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတယ္။ သူေသသြားတာ ထူးဆန္းတယ္။ ဒီလုိဂ်ာ… နယ္ေတြဆုိေတာ ့ ညဆုိ အိမ္သာတတ္တာေတြ ဘာေတြက ျခံထဲမွာပဲ အိမ္သာတစ္လုံး ေဆာက္ျပီး ကိစၥျပီးၾကတာပဲမလား? အဲဒီေတာ ့ ေသသြားတဲ ့အေဒၚၾကီးက ညဘက္ အိမ္သာသြားတတ္တယ္ ဆုိပါေတာ ့။ သူတုိ ့အိမ္ကေဆာက္ထားတဲ ့ပုံစံကလည္း အိမ္ေနာက္ေဖးက ေတာင္ကုန္းၾကီး။ အဲဒီေတာင္ကုန္းေအာက္မွာ သူတုိ ့အိမ္ေလ။
အိမ္သာက ေတာင္ကုန္းနဲ ့ကပ္ေနတာ။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာက ဂ်ပန္ေခတ္က ကင္ေပတုိင္ရုံးရွိတယ္။ ဂ်ပန္ေတြက လူေတြကုိ သတ္သတ္ျပီးေတာ ့ေတာင္ကုန္းအတုိင္း အေလာင္းေတြကုိ ကန္ခ်ထားတာ။ အဲဒီလုိ ဇာတ္လမ္းက။ အဲဒီေနရာက သရဲလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခာက္ပါတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဒၚၾကီးက သူအိမ္သာသြားေတာ ့ သူ ့ေယာကၤ်ားကုိ ေခၚသြားတယ္။ ေစာင့္ဖုိ ့ေလ။
အဲဒါကုိ သူ ့ေယာက္်ားက သူ ့ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ မိန္းမက အိ္မ္သာထဲလည္း၀င္သြားေရာ သူလည္း အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။:P
အိမ္သာတတ္ေနတုန္း အေနာက္ဘက္ကေန “၀ုန္း ၀ုန္း” ဆုိျပီး ျပဳတ္က်လာသံၾကားလုိ ့ အဲဒီအေဒၚၾကီးက တံခါးဖြင့္ၾကည့္မိတာ။
သူျမင္လုိက္ရတဲ ့ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြ ့ျပီး ေသြးလန့္ျပီး ေအာ္ထည္ ့လုိက္တာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေတြ ေတာင္လန္ ့နုိးကုန္တယ္။ အဟုတ္။
အက်ယ္ၾကီး။ အဲဒါနဲ ့ဘာျဖစ္လဲ ဆုိျပီး မီးခြက္ေတြထြန္း ဘာထြန္းနဲ ့သြားၾကည္ ့ၾကတာ။ အိမ္ကလူၾကီးေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ပါ၀ူး
လူၾကီးေတြက ေရာက္သြားေတာ ့အေဒၚၾကီးက အိမ္သာထဲမွာ ကန္ေတာ ့ေနာ္ (အီးတန္းလန္းနဲ ့သတိလစ္ေနတာ)။ ေဘးအိမ္ေတြက ၀ုိင္းကူေပါ့ဗ်ာ။ သတိရလာေအာင္ ၀ုိင္းလုပ္ၾကတယ္။ သတိလည္းရလာေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့အေၾကာက္မေျပေသးဘူးခင္ဗ်။ သူ ့အျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ အသံၾကားလုိ ့ထြက္ၾကည္ ့ေတာ ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေျမၾကီးမွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ ့၊
လက္ေတြကလည္း ေျမၾကီးကုိ စမ္းေနေသးသဗ်ွ။ ေနာက္ေတာ ့မွာ အဲဒီေကာင္ေလးစမ္းေနတာ သူေခါင္းကုိ လုိက္ရွာေနတာ ဆုိတာ သိလုိက္ရတဲ ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအေဒၚၾကီးလည္း လန္ ့ျပီးေအာ္တာပါပဲ။ သူက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေျပာျပီးေတာ ့ခဏေနေတာ ့ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေတာ ့တာပဲ။ “ေခါင္းျပတ္ၾကီးလာေနျပီ” “ငါဆီလာေနျပီ လုပ္ပါဦး” ဒီလုိေတြ ေအာ္ေနတာ။
ကုိယ္ပူရွိန္လည္းတတ္လာတယ္ေလ။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲက ေဆးဆရာက အိပ္ေဆးတစ္လုံး ထုိးေပးလုိက္ေတာ ့မွ ျငိမ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာခင္ဗ်။ ဒါေပ ့မယ္ မနက္မုိးလင္းေတာ ့မထလာေတာ့ဘူးေလ ဟီး ။ အဲဒီေတာ ့မွ သူေယာကၤ်ားလည္း ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္တာ။ သရဲေျခာက္ခံရလုိ ့အေၾကာက္လြန္ျပီးေသတာလား (ဒါမွမဟုတ္) ေဆးဆရာ ေဆးမွားထုိးလုိ ့ေသတာလား ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ခြဲခြဲျခားျခားမသိၾကဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ ့ ေဆးဆရာက အခ်ဳပ္ထဲ ခဏ၀င္လုိက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ ့ ေသသြားတဲ ့အေဒၚၾကီးရဲ ့ရုပ္အေလာင္းကုိ ဗမာထုံးစံအရ အိမ္ေရွ ့မွာ အေခါင္းနဲ ့ထားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆြေစာင့္မ်ိဳးေစာင့္ ခုနွစ္ရက္ ထားတယ္ဆုိပါေတာ ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အသုဘအိမ္မွာ ဖဲ၀ုိင္းလုပ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ခေလးေတြကုိ အဖြားက အသုဘအိမ္ကုိ မသြားဖုိ ့ေျပာထားတယ္။ ခေလးဆုိေတာ ့ လိပ္ျပာငယ္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ တစ္ခုခု ပူးကပ္လာမွာဆုိးလုိ ့ထင္ပါတယ္။ဒါေပ ့မယ္ အသုဘအိမ္နဲ ့အေနာ္တုိ ့အိမ္က မ်က္နွာျခင္းဆုိင္ဆုိေတာ ့ အေနာ္တုိ ့အိမ္က ၾကည္ ့ရင္ေတြ ့ေနရတယ္။ အေခါင္းကုိေလ။ေနာက္ျပီးေတာ ့ ေရွးျမိဳ ့ဆုိေတာ ့အိမ္ေတြ ေဆာက္ထားတဲ ့ပုံစံက တစ္မ်ိဳးရယ္။ ေအာက္ထပ္မွာ လူေတြထုိင္ဖုိ ့ေျမၾကီးတမံတလင္းနဲ ့။လူၾကီးေတြ အိပ္ဖုိ ့အေဆာင္တစ္ခုပဲ ဖြဲ ့ထားတာ။ အကုန္လုံးက အေပၚတတ္အိပ္ရတာ။ အေပၚထပ္က ျပတင္းေပါက္ေတြက သံတုိင္ေတြနဲ ့ေလ။ တံခါးပိတ္အိပ္ရင္ အုိက္လုိ ့ဖြင့္ထားျပီး အိပ္ရတာ။ ေသတာပဲ အဲဒါ။ တံခါးဖြင့္အိပ္ေတာ ့ အေခါင္းကို ျမင္ေနရေရာ။အေနာ္တုိ ့က အိမ္ေရွ ့ခန္းအိပ္တာဆုိေတာ ့ ပုိသိသာတယ္ေလ။ လမ္းမဘက္ကုိ ေစာင္းအိပ္မိတာနဲ ့ အေခါင္းက မ်က္နွာနဲ ့တည္ ့ေနတာပဲ။ မေတြ ့လည္း ထထၾကည္ ့ၾကတာ။ ခြီး ။ ျပီးေတာ ့ေၾကာက္ျပီး ဟုိလူတုိး ဒီလူတုိးနဲ ့ဗ်ာ။ အဟုတ္ တကယ္ပါပဲ ခေလးဘ၀က ေပ်ာ္ဖုိ ့လည္းေကာင္းပါတယ္။ ။
ဒီလုိနဲ ့သုံးရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ေျခေတာ္ရာရြာမွာ ဘုရားပြဲလုပ္တယ္။ အဖြားနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ဒီျမိဳ ့ကုိ လာရတဲ ့အေၾကာင္းရင္းကလည္း အဲဒီပြဲ အတြတ္ပဲ။ ဘုရားပြဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ကားတယ္ဗ်။ ညလုံးေပါက္လုပ္တာ။ ဘုရားပြဲေန ့ဆုိလူေတြက ညေန ေလာက္ကတည္းက ရြာထဲက ဘုရားပြဲကုိ သြားၾကတာ။ လွည္းေတြေရာ စက္ဘီးေတြေရာ။ အဲဒီလမ္းမၾကီးက ဖုန္းတလိမ္းလိမ္းနဲ ့။
ျမိဳ ့ကလူေတြနဲ ့အနီးနားပတ္၀န္းက်င္ကလာတဲ ့လွည္းေတြနဲ ့ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ကားတယ္။ ပြဲေတာ္စခ်ိန္က ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ရုိးရာ သုိင္းကစားပြဲနဲ ့စတယ္။ ျပီးရင္ ဘုရားရွိခိုးပြဲ စတယ္။ အားလုံးကုိ အစီအစဥ္တက်လုပ္ျပီးသြားျပီဆုိတာနဲ ့
ရုပ္ရွင္ကုိ ညလုံးေပါက္ ျပေတာ ့တာပါပဲ။ အဲဒီလုိျပရတာ အေၾကာင္းရင္းရွိတယ္ဗ်။ ဘုရားပြဲျပီးခ်ိန္က ည ၁ နာရီ၊ ၁ နာရီခြဲေလာက္မွ ျပီးတာဆုိေတာ ့ အနီးအနားရြာေတြက ျပသနာမရွိေပ ့မယ္။ သခ်ိဳင္းကုန္း ကုိ ျဖတ္ျပီးျပန္ရမဲ ့ ျမိဳ ့သူ ျမိဳ ့သားေတြနဲ ့ ျမိဳ ့ဘက္မွာရွိေနတဲ ့ရြာေတြက ျပသနာရွိတယ္။ ။ လူမ်ားမ်ားနဲ ့ျပန္သြားတာက ျပသနာမဟုတ္ေပ ့မယ္။ ေနာက္က်ျပီးေတာ ့ျပန္တဲ ့
ေလးေယာက္တစ္စု၊ ငါးေယာက္တစ္စု ကေတာ ့ မျပန္ရဲၾကေတာ ့ဘူး။ အဲဒီရြာမွာပဲ ညအိပ္ၾကျပီးေတာ ့ မနက္မိုးလင္းမွ ျပန္ၾကတယ္။
အဲဒီလုိနာမည္ၾကီးတာ အဲဒီသင္ခ်ိဳင္းကုန္းက။ အဲဒီေတာ ့ဘုရားပူေဇာ္ပြဲျပီးျပီး ဆုိတာနဲ ့ ဘုရား၀င္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပလုိက္တယ္။ မိုးလင္းေပါက္။ အဲဒီလုိလုပ္လုိက္ေတာ ့ လူေတြက မျပန္ေတာ ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္ကုိ ညလုံးေပါက္ၾကည္ ့ၾကတယ္။ မုိးလင္းမွ ျပန္ၾကတာ။
ရုပ္ရွင္ၾကည္ ့ရင္း အိပ္ေနတဲ ့လူေတြကလည္း အိပ္ေနတာပဲ။ အားလုံးအတြတ္ အစဥ္ေျပသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ။
ျပီးေတာ ့အဲဒီရြာရဲ ့ရုိးရာသုိင္းကစားပြဲကလည္း အရမ္းဂြတ္တာေနာ္။ တုတ္နွစ္ဖက္ကို ဟုိဘက္နဲ ့ဒီဘက္မွာ မီးေတြ ရွုိ ့ထားတယ္။ မီးေတာက္ၾကီးက အၾကီးၾကီးရယ္။ အဲဒီလုိရွုိ ့ျပီးေတာ ့ မီးတုတ္သုိင္း ေဆာ ့တာ။ အာ…ပက္စက္တယ္။ တုတ္ကုိလွည္ ့ရင္းလွည္ ့ရင္းနဲ ့။
အဲဒီမီးေတာက္ဟာ အ၀ုိင္းၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ျမန္လည္းဆုိတာ။ မီးသုိင္းေဆာ ့လုိ ့ မီးတုတ္က လြင့္လာတဲ ့မီးဖြားေတြက လူေတြကုိ လာလာမွန္တာ။ ဒါေပ ့မယ္ လူေတြက တုိးျပီးၾကည္ ့ၾကတာပဲ။ ျပီးေတာ ့ လူနွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ သုိင္းတုတ္နွစ္ေခ်ာင္းစီနဲ ့ ရုိက္ၾကတာ။ အတည္ရုိက္တာေနာ္။ ၾကမး္တယ္။ သဲျပင္ေပၚမွာသုိင္းကစားၾကတာ ဆုိေတာ ့ တုတ္ရုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္ဟာ သဲေျမကုိ ထိလုိ ့ကေတာ ့ သဲေတြက “ဖြားခနဲ” ပဲ။ လူေတြကုိေတာင္ လာစင္တာ။ လူေတြကလည္း ျပဳံျပီးတုိးေနေတာ ့တာပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့ ဓါးသုိင္းကတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီဓေလ ့ကေတာ ့ ဒီေန ့အခ်ိန္အခါမွာမရွိေတာ ့ပါဘူး။
မ က ျပေတာ ့တာ။ ဓါးသုိင္းကျပီေဟ ့ဆုိရင္ ဓါးေတြကုိ လည္ပင္းမွာ ပတ္ျပတာ။ အဟုတ္။ ဓါးထိသြားရင္ ဟက္ခနဲကြဲတာပဲ။ ေသြးေတာ ့ထြက္မလာဘူးေနာ္။ အဲဒါသူတုိ ့ေဆးျမစ္ေလးေတြရွိတယ္။ အဲဒီဟာေလး အုံ လုိက္ရင္ ခ်က္ျခင္း ျပန္စပ္သြားတယ္။ အဲဒီေဆးျမစ္ကလည္း ဘုရားပြဲ တစ္ခ်ိန္ပဲ စြမ္းတာ က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေတြ မစြမ္းဘူး။ ဟီး ။ ။ ျပီးေတာ ့ဘုရားပြဲက သုံးရက္ေတာင္လုပ္တာဗ်။ ပထမ တစ္ရက္ပဲ သုိင္းေဆာ ့တာ ပါတယ္။ က်န္တဲ ့ေန ့ေတြကေတာ ့ ရုပ္ရွင္ျပတာတုိ ့ဘာတုိ ့ပါပဲ။
ပြဲေစ်းေတြနဲ ့လူေတြကေတာ ့ သုံးရက္လုံး စည္တာရယ္။
ဘုရားပြဲစတဲ ့ေန ့က အသုဘအိမ္ရဲ ့သုံးရက္ေျမာက္ေန ့ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘုရားပြဲက ရြာမွာလုပ္တာဆုိေတာ ့ အိမ္ကလူေတြအားလုံးက ရြာကို သြားၾကတယ္။ အေနာ္လည္းပါတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ ့ ပုိေတာင္ ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီမွာလည္း ညီအကုိ ေမာင္နွမေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ ့အားလုံးေပါင္း အေယာက္ေလးဆယ္ေက်ာ္တယ္ခင္ဗ်။ ခေလးေတြခ်ည္းပဲေနာ္ အဲဒါ။ ျပီးေတာ ့သူတုိ ့က အေနာ္ကုိ ခင္တယ္။ ရွမ္းဘက္ကလာတာဆုိေတာ ့စကားေျပာရင္ အေနာ္ေျပာတဲ ့စကားကုိ သူတုိ ့က သိပ္နာမလည္ဘူး။ ခဏခဏ ျပန္ေမးတယ္ သူတုိ ့က။ အဲဒါတစ္ေန ့ကုန္ေလွ်ာက္ေဆာ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ေထြခင္းတယ္။ ထုတ္စီးထုိးတယ္။
ေဘာလုံးကန္တယ္။ အဲဒီလုိေတြလုပ္ေနတာ။ အဘုိးရဲ ့ျခံက အက်ယ္ၾကီးရယ္။ ျခံ၀ကေန အိမ္ကုိ တစ္ေခၚေလာက္ ေ၀းတယ္။
သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္နဲ ့ဆုိေတာ ့အဲဒီျခံထဲမွာ ေနမထုိးဘူး။ အရိပ္ရတဲ ့ေနရာေတြမွာ ေဆာ ့တာရယ္။ ရြာဘုရားပြဲဆိုေတာ ့ ျမိဳ ့က အမ်ိဳးေတြလည္း အဖုိးအိမ္မွာတည္း။ အဘြားလာတယ္ဆုိေတာ ့ ရြာအနီးနားက အမ်ိဳးေတြလည္း လာဆုိေတာ ့ အဲဒီမွာပဲ လူေတြေတာ္ေတာ္စည္ကားတယ္။ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေနတာေလ။
ဒီလုိနဲ ့ ညေနေစာင္းေတာ ့ အေနာ္တုိ ့ေဆာ ့ေနတဲ ့ေနရာနားကုိ ဦးသိန္း ေရာက္လာတယ္။ ျမိဳ ့ထဲသြားမုိ ့ဘယ္သူေတြလုိက္မလဲတဲ ့။
သူက လာေခၚတယ္ေလ။ ခေလးေတြအားလုံးကလည္း ေဆာ ့ရတာ ေမာေနျပီဆုိေတာ ့ သူ ့ႏြားလွည္းေပၚမွာလုိက္ထုိင္ရင္း အေမာေျဖမယ္ေပါ့ေနာ္။ အခ်ိန္က ညေနေစာင္း ေလးနာရီေလာက္ဆုိေတာ ့ ရြာထဲက ခေလးေတြက နပ္တယ္။ မလုိက္၀ူးခင္ဗ်။
အျပန္တုိင္ပတ္မွာဆုိးလုိ ့ေလ။ အဲဒီေတာ ့ အေနာ္ရယ္ ဦးသိန္းရယ္။ ေနာက္ ျမိဳ ့ထဲက ခေလးေတြပဲ ငါးေယာက္ေလာက္ လုိက္တယ္။
အဘြားကုိလည္း အေနာ္ ခြင့္မေတာင္းသြားဘူး။ ျမိဳ ့ထဲသြားဖုိ ့ကုိေလ။ ခဏပဲ ထင္တာေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ ့ထဲေရာက္ေတာ ့ ဦးသိန္းက ေစ်းထဲမွာလုိအပ္တာေတြ၀ယ္ ဘာညာနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားျပီး အျပန္မွာ ေျခာက္နာရီခြဲသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့မသိပါဘူး။
ဒါေပ ့မယ္ ဦးသိန္းေရာ ျမိဳ ့ထဲက ခေလးေတြေရာက ရြာထဲ ျပန္မလုိက္ခ်င္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ ့ သင္ခ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္ရမွာေၾကာက္လုိ ့။ အသြားတုန္းကေတာ ့လင္းလင္းထင္းထင္းၾကီးဆုိေတာ ့ေအးေဆးပဲေလ။ အျပန္က်ေတာ ့ေမွာင္ေနျပီ ဆုိေတာ ့ သူတုိ ့မသြားရဲ ေတာ ့ဘူး။ ဦးသိမ္းကလည္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ျပန္ရမွာဆုိေတာ ့ ႏြားလွည္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာတံပုိးေတြ ဘာေတြ ျပန္တပ္တယ္။ ျပီးေတာ ့ရြာဘက္ကုိ သြားမယ္ ဆုိျပီးေမာင္းလာတာေပါ့ေနာ္။ ပါးစပ္ကလည္း
“မေၾကာက္ပါနဲ ့ဟ။ နင္တုိ ့ဦးေလး ငါ သိန္းလြင္ တစ္ေယာက္လုံးပါပါတယ္” ဆုိျပီး အားေပးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ဒီျမိဳ ့ဇာတိမဟုတ္ေတာ ့ မသိဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ မေၾကာက္ဘူး အဟီး ။ ။
ဒီလုိနဲ ့သြားရင္း သြားရင္းနဲ ့ ရြာဘက္ကုိ သြားတဲ ့လမ္းကုိ ေကြ ့လုိက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ႏြားေတြက တုံကနဲ ရပ္သြားတာ။ ဦးသိန္းေတာင္ အံ ့ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟ ဆုိျပီးေလ။ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္ ႏြားလွည္းက ေနာက္ကုိပဲ ျပန္ရုန္းေနတာ ေရွ ့ကုိ မသြားဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ ့ ေဘးနား ပတ္၀န္းက်င္က လူျပတ္လုိက္တာ မ်ားဗ်ာ။ အေနာ္တုိ ့ပဲ ရွိတယ္။ အဟုတ္။ ေရွ ့နည္းနည္းေလး ဆက္တုိးရင္ သခ်ိဳင္းကုန္း ေရာက္ေတာ ့မွာေလ။ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္မရတဲ ့အဆုံး မွာ ဦးသိန္းက ေနာက္ကုိ ျပန္လွည္ ့လာျပီးေတာ ့ ျမိဳ ့ထဲအိမ္ကုိ ျပန္၀င္ၾကတယ္။ အဆူခံရရင္လည္း မနက္မွာပဲ အဆူခံေတာ ့မယ္ေပါ့ေနာ္။ ရြာထဲကလူေတြလည္း သိမွာပဲ အေနာ္တုိ ့မုိးခ်ဳပ္လုိ ့မလာတာဆုိျပီးေလ။ ျပီးေတာ ့ျမိဳ ့ထဲကုိ လွည္း၀င္လာေတာ ့လည္း ျမိဳ ့ထဲမွာ လူေတြ သိပ္မရွိၾကဘူးဗ်။ အားလုံးက ရြာဘုရားပြဲသြားေနတာဆုိေတာ ့။ လူနည္းတယ္။ မလုိက္နုိင္တဲ ့ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြေလာက္ပဲ ရွိတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ ့လည္း
အသုဘအိမ္က ေရွ ့မွာ။ ဖဲ၀ုိင္းေတာင္ နွစ္၀ုိင္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ ့မွာ အေနာ္က သိတာ ဦးသိန္းတုိ ့ရြာထဲ မျပန္ေတာ ့ဘူးဆုိတာကုိေလ။ သိသိျခင္း ငုိတာေပါ့ဂ်ာ။ အဖြားကုိ ခြင့္မေတာင္းပဲနဲ ့ ထြက္လာတာေလ။ သိရင္ရုိက္မွာ ဟင့္ L ။
အခုလုိ ညလုံးေပါက္ သူဆီမျပန္လာေတာ ့ဘူးဆိုရင္ ပုိဆုိးကုန္မွာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငုိတာ။ ဦးသိန္းကုိလည္း ခဏခဏ ေျပာတယ္။
သားကုိ ျပန္ပုိ ့ေပး။ ရြာထဲျပန္ပုိ ့ေပးပါဆုိျပီးေလ။ ျမိဳ ့ထဲ အိမ္ကုိ ေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ (၇) နာရီေလာက္က စျပီးေတာ ့ငုိတာ။ ညကုိးနာရီေလာက္အထိ ငုိတုန္း။ ညီအကုိေတြကလည္း ၀ုိင္းေခ်ာ ့တယ္။ ဦးသိန္းကလည္း ေခ်ာ ့တယ္။ ေခ်ာက္တယ္။ အေနာ္က ငုိတုန္း။ အာျဗဲၾကီးနဲ ့ေအာ္ငုိတာဆုိေတာ ့။ အိမ္ေရွ ့အသုဘအိမ္က လူေတြလည္း ဘာျဖစ္တာလဲဆုိျပီး အေနာ္တုိ ့အိမ္ထဲေရာက္လာတယ္။ အေနာ္ငုုိေနတာ ရြာထဲ သြားခ်င္ေနမွန္း သိသြားေတာ ့ “ဟ! ဒီေကာင္ ေတာင္ေပၚသားမလား။ က်ားျမီးဆြဲခ်င္တယ္ထင္တယ္။ မသြားပါနဲ ့ခေလးရယ္” ဆုိျပီး ၀ုိင္းေခ်ာ ့တာ။ မရဘူး အေနာ္က။ သရဲထက္ အဘြားကုိ ပုိေၾကာက္တယ္။
အဟုတ္။ ဘြားရင္ (ေဒၚနန္းရင္)က မရုိက္ရင္ မရုိက္ဘူးဗ်။ ရုိက္ျပီဆုိ ေမျမိဳ ့က အိမ္ေရွ ့ဓါတ္တုိင္မွာ ၾကဳိးတုပ္ျပီး တီးတာ။ အဲဒီလုိၾကမ္းတယ္။ တစ္ခါဆုိလည္း အေနာ္က ငိုတာ ဘာကိစၥနဲ ့လည္း မသိပါ၀ူး။ ေတာ္ေတာ္ငုိတာ။ အဲဒါကုိ သူသည္းမခံနုိင္ေတာ ့ဘာလုပ္တယ္ထင္တယ္။ ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းကုိ ၾကဳိးခ်ည္ျပီး ေ၇တြင္းထဲကုိ ထည္ ့တာ။ အငုိတိတ္မွ ျပန္တင္ေပးတာ။ အဲဒီလုိ ။
အေနာ္ နွစ္ရက္ေတာင္ဖ်ားသြားတယ္။ ဘြားရင္ ေဟ ့ဆုိ အနီးအနားက ခေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေၾကာက္တယ္။ အေနာ္လည္းေၾကာက္တယ္။ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္ သူကုိ ့ ဟင့္ ။
အခုလည္း သူကုိ ခြင့္မတုိင္ပဲ နဲ ့ထြက္လာတာဆုိေတာ ့ ေၾကာက္ျပီးေတာ ့ငုိေနတာ။ ေနာက္ဆုံးအားလုံးက လက္ေလွ်ာ ့လုိက္တယ္။ အေနာ္ကုိ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားၾကတယ္။ ငုိဟာ ငုိဟာ ဆုိျပီးေလ။ အေနာ္ကလည္း ငုိလုိ ့ေကာင္းေကာင္းနဲ ့ငုိတာ။ အသံေတြ ဘာေတြ၀င္လုိ ့။ အဲဒီေတာ ့မွ ဦးသိန္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်တယ္။ ဒီေကာင္ ဆက္ငုိေနရင္ေတာ ့ေသေတာ ့မွာပဲ ဆုိျပီးေလ။
လူၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အေနာ္ ့ကုိ ခ်ဥ္သြားတယ္။ ေသာက္၇မ္းဆုိးတဲ ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီးဆုိျပီး ဟီး ။ ဂ်ီတြန္လြန္းအားၾကီးတယ္ ဆုိျပီးေလ။ အသုဘအိမ္က ဖဲလာရုိက္တဲ ့လူတစ္ေယာက္ဆုိ “မင္းသာ ငါ့သားဆုိရင္ ေဟ ့ေကာင္ ဆြဲလုပ္လုိက္လုိ ့ အရုိးတစ္ျခားအသားတစ္ျခား ျဖစ္သြားမယ္” ဆုိျပီးေတာင္ ၾကိမ္းတာ။ အေနာ္က သူတုိ ့ၾကိ္မ္းလည္း ငၾကိမ္းပါပဲ..
ငုိတုန္း။ အဲဒါနဲ ့ေနာက္ဆုံးမွာ သူတုိ ့ရြာျပန္ပုိ ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ဦးသိန္းက ဆုံးျဖတ္လုိက္တာပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့အသုဘအိမ္က ဖဲသမားေတြလည္း လူနည္းေတာ ့ဖဲရုိက္ရတာ ပ်င္းတယ္ ဆုိျပီးေတာ ့ ရြာထဲလုိက္ဖုိ ့သေဘာတူလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ ့
အုပ္ကေတာင့္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ျပသနာတတ္တာ အသုဘအိမ္ရွင္ သူက သူ ့အိမ္မွာ မိန္းမနဲ ့သူနဲ ့နွစ္ေယာက္တည္းေနတာဆုိေတာ ့
ဖဲသမားေတြနဲ ့အေကာက္သမားေတြမွ မရွိရင္ သူအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ ့ဘူးေလ။ အားလုံးကလည္း ရြာထဲလုိက္မယ္လုပ္ေနတာဆုိေတာ ့။ သူတုိ ့အမ်ိဳးေတြကလည္း မလာေသးဘူး။ အဲဒီေတာ ့အေနာ္တုိ ့မရွိေတာ ့ရင္ အေလာင္းေကာင္မိန္းမနဲ ့သူနဲ ့နွစ္ေယာက္တည္း ေနရမဲ ့ကိန္းဆုိက္တာ ခြီး။ ။ အဲဒီမွာ စကားမ်ားကုန္ေရာ။ အားလုံးက သြားခ်င္တယ္ အိမ္ရွင္က သူကုိ ့ဒီလုိ မပစ္ထားပါနဲ ့ဆုိျပီး မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ ့ေျပာတာ။
အဲဒါလူတစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ား မိန္းမပဲဗ်ာ။ ခ်စ္လုိ ့ယူထားတာပဲဟာကုိ ေနလုိက္ေပါ့” ဆုိျပီးေျပာတယ္။
အိမ္ရွင္က “ဟ နင့္တုိ ့ေမ ့လင့္ ေသေနျပီဟ” ဆုိျပီး ျပန္ေျပာတာ။
ခ်စ္လုိ ့ယူတာပဲဗ်ာ။ ရွင္တုန္းကလည္း ခ်စ္။ ေသေတာ ့လည္း ခ်စ္ေပါ့။ ဘာလဲ ခုမွ လူဆုိး။ ဆုိျပီး ၀ုိင္းစၾကတယ္။ အဲဒီလူကုိေလ။
အေနာ္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ျမင္ျပီး ငုိတာရပ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ ့ “ခစ္ခစ္” ဆုိျပီး ရီတာ အေသပဲ။ အေနာ္ရီသံၾကားေတာ ့လူေတြက “မသာေလး ခုနၾကေတာ ့ငုိေနျပီးေတာ ့ အခုက်ေတာ ့ထရီေနတယ္” ဘာညာနဲ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ရီေနတာ ျမင္ေတာ ့မွ အားလုံးက သက္ျပင္းေတြ ခ်ျပီး ဖဲ၀ုိင္းျပန္စဖုိ ့ျပင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာထိမသြားၾကေသးဘူး။ အဲဒါနဲ ့အေနာ္က မသြားေသးဘူးလားဆုိေတာ ့ သူတုိ ့အားလုံးက အေနာ္ကုိ ၀ုိင္းၾကည္ ့တယ္။ မ်က္လုံးျပဴးျပီးေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူတုိ ့ကအေနာ္ကုိ ေခ်ာ ့လုိ ့ရျပီ ဆုိျပီး မသြားေတာ ့ပဲ ေနမလုိ ့ေလ။ ရမလား ငဇူးပဲ ျပန္ငုိလုိက္တာေပါ့ ။ ပြဲျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါသထြက္တဲ ့လူေတြထြက္။ ရီတဲ ့လူေတြရီနဲ ့။ အဲဒါနဲ ့ခ်က္ျခင္းပဲ ရြာထဲသြားမယ္ဆုိျပီးထြက္လာၾကတာ။ အသုဘအိမ္ရွင္ကလည္း မထူးေတာ ့ပါဘူးကြာ ဆုိျပီး သူမိန္းမ အေလာင္းကုိ ျခံထဲ သြင္းျပီး ျခံတံပါးပိတ္ျပီး သူပါလုိက္မယ္တဲ ့ ။
အဲဒါနဲ ့အားလုံးထြက္လာလုိက္တာ ဦးသိန္းက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ခ်ီထားတယ္။ က်န္တဲ ့ခေလးေတြက လမ္းေလွ်ာက္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့ႏြားလွည္းမယူလာေတာ ့ဘူးဗ်ိဳ ့။ ဘာလုိ ့လဲဆုိေတာ ့ ႏြားေတြအလုပ္ရွုပ္တယ္။ သြားခ်င္သလုိလုိ မသြားခ်င္သလုိလိုနဲ ့ မုိ ့လုိ ့။
အားလုံး ျမိဳ ့ထဲက ထြက္လာေတာ ့ လူေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။ ၁၂၊ ၁၅ ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတာကုိး အဲဒီေတာ ့ဘယ္ေၾကာက္ပါ့မလဲ။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ ့လာလုိက္တာ သခ်ိဳင္းကုန္းနားကုိ ေရာက္လာပါေလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေျပာစရာရွိတယ္ဗ်။ သခ်ိဳင္းကုန္းတည္ေနပုံနဲ ့သူနယ္နိမိတ္ေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ ့ထဲဘက္ေနၾကည္ ့ရင္ ကြ်ဲတဲ တံတားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတံတားကုိ ျဖတ္တာနဲ ့ သခ်ိဳင္းကုန္းအစပဲ။
ဘယ္မွာဆုံးလဲဆုိေတာ ့ သခ်ိဳင္းကုန္းကုိ ျဖတ္သြားျပီးေတာ ့ ဆုိက္နုွုိက္ တံတားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတံတား ေက်ာ္ရင္ သခ်ိဳင္းကုန္းနယ္နိမိတ္အဆုံး။ သခ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္တဲ ့လမ္းမွာဆုိရင္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္စီမွာ အုတ္ဂူေတြျဖဴေဖြးေနတာပဲ။
ျပီးေတာ ့ အလယ္မွာ ဇရပ္ၾကီးေတြရွိတယ္။ ေရွးေခတ္ဇရပ္ေတြပါ။ အုတ္တုိင္ေတြဘာေတြနဲ ့ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ထားတာ။
အုတ္တုိင္ေတြဆုိ လူတစ္ဖက္ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီလုိ။
အားလုံးက သခ်ိဳင္းကုန္းနီးေလေလ ေၾကာက္ေလေလပဲ။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ ့ ကြ်ဲတဲတံတားနားေ၇ာက္လာတယ္။ အဲဒီတံတားေဘးမွာ
ေညာင္ပင္ၾကီးအၾကီးၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ တံတားေပၚေရာက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ျပသနာက စတာပဲ။ တံတားဒီဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ ့ပု၀ါတစ္ခုက လႊင့္လာတာ ျပီးေတာ ့ တံတား ဟုိဘက္ျခမ္းေအာက္ကုိ ၀င္သြားတယ္။ မိတ္ေဆြတုိ ့ျမင္ရဲ ့လားမသိဘူး။ တံတားေတြမွာဗ်ာ။ လက္ရန္းနွစ္ခုရွိတယ္ေလ။ အဲဒီလက္ရန္းတစ္ဖက္ကေနျပီးေတာ ့ ဟုိဘက္တစ္ဖက္ကုိ ပု၀ါေလးလႊင့္သြားတာ။
အဲဒီလုိ။ အေနာ္တုိ ့အကုန္ေတြ ့တယ္။ ရွင္းရွင္းၾကီးရယ္။ လကလည္း သာေနတာ။ ျပီးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က တံတားေပၚေရာက္ေနတာဆုိေတာ ့ ေညာင္ပင္ၾကီးက ေဘးမွာ ရွိေနတာေလ။ အားလုံးက ၾကက္ေသေသသြားတယ္။ ဖဲသမားေတြကလည္း ေျပးဖုိ ့ေျခဦးျပင္ေနျပီ။ အေျခအေနက လုံး၀မေကာင္းေတာ ့ဘူး။ ခေလးေတြကလည္း ေျပးေတာ ့မွာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံထြက္လာတယ္။
“ဟိတ္! ဘယ္သူလဲကြ” ဆုိျပီးေလ။
အသံထြက္လာတဲ ့ဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္ ့ေတာ ့ ဦးသိန္း။ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေအာ္လုိက္တာ။ အားလုံးကလည္း အံ့ၾသသြားတယ္။
ဘယ္နွယ္ ့လူေၾကာက္ ဦးသိန္းက ေအာ္ထည္ ့လုိက္တာ။ အသံက မာလွခ်ည္လားေပါ့။ အားလည္းနည္းနည္းတတ္သြားတယ္။
ေျပးမဲ ့ေျခလွမ္းေတြလည္း ျပန္တုန္ ့သြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
“ေအာ္! လူမွားသြားလုိ ့ပါရွင္” ဆုိျပီး အေျဖတစ္ခုျပန္လာတယ္ခင္ဗ်။
ဘယ္ကလာတယ္ထင္လဲ ေညာင္ပင္ကလာတာ။ ၾကက္သီးေတြထတာမ်ားဗ်ာ။ တစ္ျဖန္းျဖန္းပဲ။ ေခါင္းေမႊးေတြပါေထာင္ကုန္လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
ဖဲသမားေတြက လွည္ ့ေနျပီ။ ေျပးဖုိ ့ေလ။ ခေလးေတြက စုျပီးေတာ ့ကပ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသိန္းက ဘာေျပာတယ္ထင္တုန္း။
“ေအး၊ ငါတုိ ့အခု ရြာထဲသြားမလုိ ့။ ဒါ ငါ့တူေတြနဲ ့ငါသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ နင္လူမွားတယ္ဆုိရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဆက္ေစာင့္လုိက္ ဒါပဲ” ဆုိျပီး
သူက ေရွ ့ကေနသြားတာ။ အဲဒီေတာ ့မွာ လူၾကီးေတြေရာ ခေလးေတြေရာ အားလုံး ဦးသိန္းေနာက္ကုိ လုိက္ၾကတာေလ။
လူတန္းက ဒီလုိျဖစ္သြားတယ္။ ဦးသိန္း ျပီးေတာ ့ ခေလးေတြ။ အဲဒီေနာက္မွ ဖဲသမားေတြအုပ္စုနဲ ့အသုဘအိမ္ရွင္။
တန္းစီျပီးလမ္းေလွ်ာက္လာတာ။ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္လည္း စကားမေျပာဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည္ ့ျပီးေတာ ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ေလွ်ာက္လာ၇တာ။ သခ်ိဳင္းကုန္းအလယ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ဇရပ္ေတြကို ျဖတ္ေနရျပီေလ။ ဇရပ္ထဲမွာ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ ့ဘယ္သူမွမရွိေနဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အပင္ေတြနဲ ့အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေတြ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလေတြတျဖဴးျဖဴး တုိက္လာျပီးေတာ ့။ ဇရပ္ရဲ ့သြပ္ျပားေတြက ၀ုန္း၀ုန္း ဆုိျပီးေတာ ့ျမည္လာတယ္။
အုတ္ဂူေဘးက အပင္တုိင္းဟာ လွုပ္ယမ္းလာတယ္။ ကြ်န္းပင္ေမာင္နွမက ေရွ ့နားမွာ အပင္ေတြယိမ္းထုိးေနတယ္။
ေသြးပ်က္စရာပါဗ်ာ။ အေနာ္ဆုိ ဦးသိန္း ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထုိးျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ ့ခုိးၾကည္ ့တာေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသိန္းက အေနာ္ကို လမ္းေလ်ွာက္ဆုိျပီး ေအာက္ကုိ ခ်ေပးတယ္။ ျပီးေတာ ့ သူက ခါးေတာင္းကုိ ေျမွာင္ေနေအာင္ က်ိဳက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ ့အေနာ ့လက္ကုိ ဆြဲျပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ဆုိေတာ ့တာပဲ။ သူသီခ်င္းဆုိေတာ ့အေနာက္ကလူေတြအားလုံးကလည္း အေျခအေနကုိ သေဘာေပါက္သြားျပီး လုိက္ေအာ္ဆုိတာ။ အေနာ္လည္းပါတယ္။ ခေလးသံနဲ ့ဟီး ။ သီခ်င္းေတြက အစပ္အဟက္ ေတာ ့မတည္ ့ပါဘူး။ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး။
“ကြ်န္ေတာ္ မမ ပုသိမ္သူ” ေတြေရာ။ “သန္မာထြားၾကဳိင္းသည္။ ဒန္ ့ဒန္ ့တန္ ့ဒန္ ့တန္ ့ဒန္” ဟီး အဲဒီလုိေတြေ၇ာ။ စုံ ေစ ့ေနတာပါပဲဗ်ာ။
ကုိယ္ရတဲ ့သီခ်င္းေတြ ကုိယ္ဆုိတာ။ အဲဒီလုိ ဆုိဆုိျပီးေတာ ့ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ ့ သခ်ိဳင္းကုန္း နယ္နိမိတ္အဆုံးျဖစ္တဲ ့ဆြန္နွုိက္တံတားကုိေက်ာ္လာေတာ ့မွာ အဆုိရပ္ေတာ ့တယ္။ အားလုံးကလည္း အဲဒီေတာ ့မွ စိတ္ခ်၇တယ္။ ဒါေပ ့မယ္ ရြာနဲ ့ေ၀းေသးတယ္။ ဖာလုံ၀က္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာေလ။ အဲဒီေတာ ့မွ ေရာက္မွာ။ အားလုံးကလည္း သခ်ိဳင္းကုန္းလြန္ျပီဆုိေတာ ့
ေပ်ာ္ျပီးေတာ ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ။ ေျခသံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ ့စကားေတြ လည္း ျပန္ေျပာေနျပီ။ ဒါေပ ့မယ္ သရဲအေၾကာင္းကုိ ေယာင္လုိ ့မွ မ ဟ ဘူးေနာ္။ ေၾကာက္စိတ္ျပန္၀င္လာမွာဆုိးလုိ ့။ ညကလည္း ၁၁ ေက်ာ္ ၁၂ ေလာက္ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ ့။ ဒီလုိနဲ ့ေလွ်ာက္လာရင္း ဦးသိန္းက ေရွ ့ကေန လက္ျပလုိက္တယ္။ အဓိပၸါယ္က ရပ္ဆုိတဲ ့သေဘာေပါ့ေနာ္။ အားလုံးက ရပ္လုိက္တယ္။ ေျခသံေတြလည္းရပ္သြားတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ ့ေျခသံတစ္ခုက ၾကားေနရတုန္းခင္ဗ်။ အဲဒါအားလုံးေနာက္ကုိ လွည္ ့ၾကည္ ့လုိက္တာ။ လားလား…အရိပ္တစ္ခုဗ်။ အေနာ္တုိ ့နဲ ့သိပ္မလွမ္းဘူး။
အေနာ္တုိ ့ရပ္ၾကည္ ့တာ ျမင္ေတာ ့သူကလည္း ရပ္ေနတယ္။ အေနာ္တုိ ့ကုိ ျပန္ၾကည္ ့ေနတယ္။ မည္းမညး္ၾကီးပဲ ျမင္ရတယ္ေလ။
လက သာတယ္ဆုိေပ ့မယ္ နည္းနည္းလွမ္းေတာ ့မသဲကြဲဘူး။ ေသခ်ာတာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆုိတာပဲ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ ့။ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးလွမဲ ့ပုံ။ လေရာက္ေအာက္မွာေတာ ့လူတစ္ေယာက္ပုံစံကုိ သိသာေနတယ္။
အဲဒါနဲ ့အားလုံးက တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျပန္ၾကည္ ့တယ္။
ဦးသိန္းက “လူထင္တယ္ေနာ္။ အေဖာ္မပါဘူးထင္တယ္။ သြားေခၚလုိက္ပါ” ဆုိျပီးေျပာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါဖဲသမားတစ္ေယာက္က
သြားေခၚဖုိ ့ဆုိျပီး အဲဒီေနရာကုိ သြားတယ္။ အရိပ္က ေနာက္ကုိ ေရႊ ့သြားတယ္။ ဟုိလူက ဆက္သြားတယ္။ အရိပ္ကေနာက္ကုိ ေရႊ ့သြားတယ္။ ဖဲသမားလည္း ဆက္မလုိက္ေတာ ့ပဲနဲ ့ ျပန္လွည့္လာတယ္။ အရိပ္က ဟုိလူျပန္လွည္ ့လာေတာ ့ ျပန္လုိက္လာတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တစ္အုပ္လုံး အရိပ္ဆီကုိ သြားၾကတယ္။ အရိပ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နဲ ့ဆန္ ့က်င္ဘက္ကုိ ျပန္လွည္ ့သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ မလုိက္ေတာ ့ပဲနဲ ့ျပန္လာရင္ သူက ျပန္လုိက္လာတယ္။
ေနာက္ေတာ ့မွ အသုဘအိမ္ရွင္က ေျပာတာ
“ေဟ ့ေကာင္ေတြ အရိပ္ေနာက္ကုိ မလုိက္နဲ ့ေတာ ့။ အဲဒါငါသိတယ္။ ငါသိတယ္။ ရြာထဲေရာက္ေအာင္သာသြား” ဆုိျပီးေလ။
အားလုံးက ဘာလဲလုိ ့ေမးေတာ ့မေျဖဘူးခင္ဗ်။ ရြာထဲကုိပဲ သြားခုိင္းေနတာနဲ ့။ အေနာ္တုိ ့လည္း ရြာထဲကုိ အသားကုန္လစ္တာ။
အရိပ္ကလည္း အေနာက္က လုိက္လာတာ မျပတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ျမန္ျမန္သြားရင္ သူလည္း ျမန္ျမန္လုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေနွးလုိက္ရင္ သူလည္းလုိက္ေနွးတယ္။ ပဲြေနာ္၊ ဘာပြဲမွန္းကုိတိ၀ူး ဟီး ။ ။
ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ ့ ဘုရားပြဲက ရုပ္ရွင္သံက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းက ၾကားေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့လည္း အားတတ္ျပီးေတာ ့ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လာတာ။ အရိပ္ကေတာ ့ရြာထိပ္မွာေနခဲ ့သဗွ်။ အထဲကုိ မလုိက္လာဘူး။ အဖုိးအိမ္ေရာက္ေတာ ့အဖြားက ငုိေနတာဗ်။ အေနာ္တုိ ့ျပန္လာတယ္ဆုိတာလည္း သိေရာ။ အေနာ္ကုိ ဖက္ျပီး ငုိတာ အဖြားက။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္ အေနာ္ ့ကုိ။ သူငုိလုိ ့အားရမွ
ေဘးက ၀ါးျခမ္းျပား ယူျပီး လုိက္ရုိက္တာ။ အေနာ္ေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဟမ္ ခုနပဲ ငုိေနျပီးေတာ ့ အခုမွ လုိက္ရုိက္တယ္ဆုိျပီးေလ။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္လြန္းလုိ ့ေျပးခ်ိန္မရလုိ၀ူးေလ။ နွစ္ခုထိသြားတယ္။ ဟီး ။ အဖုိးတုိ ့ဘာတုိ ့က ၀ုိင္းဆြဲ၊
ေဆြမ်ိဳးေတြက ၀ုိင္းဆြဲ ဆုိေတာ ့ ရုိက္ပြဲက ခဏေလးနဲ ့ျပီးသြားပါတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ မျပီးတာ ဦးသိန္းပါ။ သူက အသုဘအိမ္ရွင္ကုိ ေမးေနတာ။ အဲဒီအရိပ္က ဘာလဲ ဆုိျပီး။ အသုဘအိမ္ရွင္က မေျပာခ်င္ဘူးထင္တယ္ခင္ဗ်။ ဦးသိန္းကလည္း အတင္းေမးေနတာနဲ ့ဆုိေတာ ့ေနာက္ဆုံး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
“ေအး အဲဒါ ငါ့မိန္းမ” ဆုိျပီးေလ။
အဲဒီအျဖကုိ ၾကားၾကားျခင္း ဦးသိန္း သတိလစ္သြားတယ္။ မနက္မုိးလင္းေလာက္မွ ျပန္သတိရလာတာ။ အဖ်ားကလည္း အရမ္းၾကီးတယ္။ ေယာင္လည္း ေယာင္တယ္။ ဘာေတြမွန္းေတာ ့မသိပါဘူး။ သူက သရဲေၾကာက္လုိ ့ဖ်ားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာျဖစ္လုိ ့ဖ်ားတာလဲေတာ ့ ခန္ ့မွန္းရခက္တယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိရင္ သူဖ်ားေနတုန္း ကေယာင္ကတမ္းေျပာတာေတြက
“ခ်စ္။ အားပြား။ မႊတ္။ အား သရဲၾကီး” ဒီလုိေတြ ဆုိေတာ ့ေလ။ ရွုပ္ေထြးေနတယ္။
အေနာ္တုိ ့လည္း ဘုရားပြဲျပီးတာနဲ ့ျပန္ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ေမျမိဳ ့ျပန္ေရာက္ေတာ ့ရြာက ဖုန္းလာတယ္။ ဦးသိန္းလည္းအဖ်ားေပ်ာက္သြားတယ္။ အေနာ္ကုိလည္း ေနာက္တစ္ခါ မေခၚလာပါနဲ ့တဲ ့။ အဲဒီေၾကာင္ မနုိင္ဘူး ဆုိျဗဲ။
ျပီး၏။
ေလးစားစြာျဖင့္
ျမိဳ ့က်က္သေရေဆာင္ မုဒ္ဦးၾကီး ရွိသဗွ်။ အေနာ္ေတြ ့ဖူးသမွ်ျမိဳ ့ေတြထဲမွာ ျမိဳ ့၀င္၀င္ျခင္းမွာ ေဆာက္ထားတဲ ့မုဒ္ဦးဆုိလုိ ့အဲဒီဟာ
တစ္ခုပဲ က်န္တယ္။ မန္းေလးကေတာ ့ ျမိဳ ့ထဲမွာ နန္းေတာ္ရွိတာကုိးေနာ ့။ ။
အဲဒီျမိဳ ့ကေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းပါတယ္။ ညီအကုိ၊ ေမာင္နွမ ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့
ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကေန နွစ္မုိင္ေလာက္ ေ၀းတဲ ့ေနရာမွာ ေျခေတာ္ရာရြာ ဆုိျပီးေတာ ့လည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီရြာဆုိရင္ေတာ ့
တစ္ရြာလုံး အမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပဲလုိ ့အဖြားက ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီရြာက အဂၤနီ-သံဆိပ္ လမ္းမေပၚမွာ တည္ရွိတာခင္ဗ်။
ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကေနျပီးေတာ ့ အဲဒီရြာကုိ သြားရင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ ့လည္းရသလုိ၊ စက္ဘီးေတြနဲ ့လည္း သြားလုိ ့၇တယ္။ စက္ဘီးအငွားလိုက္သူကုိ (ကယ္ရီယာ) လုိ ့ေခၚတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီျမိဳ ့ကလူေတြကေလ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ ေပၚေသးဘူး။
အခုေျပာျပမဲ ့ဇာတ္လမ္းမွာ အဲဒီလမ္းမၾကီး အေရးအပါဆုံးေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆုိရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ရင္ ဘယ္သူမွ မသြားေတာ ့ဘူး။ အေရးဟဲ ့၊ အေၾကာင္းဟဲ ့သြားစရာရွိရင္လည္း လူေတြစုျပီးေတာ ့သြားၾကတယ္။ မီးတုတ္ေတြ၊ မီးတုိင္ေတြနဲ ့ေပါ့။ လမ္းမၾကီးကေတာ ့ေၾကာက္စရာမလုိေပ ့မယ္ ့ လူေတြဟာ ရြာနဲ ့ျမိဳ ့နဲ ့ၾကားမွာ တည္ရွိေနတဲ ့ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းကုိ
ေၾကာက္ၾကလုိ ့ပါ။ အရမ္းေျခာက္တယ္။ အဲဒါ သခ်ိဳင္းကုန္း အလယ္လမ္းမၾကီးရဲ ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္မွာ ကြ်န္းပင္ တစ္ပင္စီေပါက္ေနတယ္။ အဲဒီကြ်န္းပင္ကို “ကြ်န္းပင္ေမာင္နွမ” လုိ ့ေခၚသဗ်။ လူေတြက လူစုလူေ၀းနဲ ့သြားတာေတာင္ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ ဟုိဘက္ကြ်န္းပင္ကေန လွ်ာၾကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ဒီဘက္ကြ်န္းပင္ကလည္း လွ်ာၾကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္။
အဲဒီနွစ္ခုက အလယ္မွာ ေတြ ့ဆုံၾကတယ္။ ျပီးရင္ အသံေတြ ေပါင္းစုံနဲ ့ ေျခာက္လန္ ့တတ္တယ္။ အဲဒီေၾကာင့္ ျမိဳ ့ကလူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရြာက လူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ေတာ္ရုံတန္ရုံ သတိၱနဲ ့ေတာ ့မျဖတ္၀ံ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကုိ ေရာက္ေတာ ့ ေန ့ဆုိရင္ ညီအကုိေတြနဲ ့ ေတာေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ညဆုိရင္ အိမ္အေပၚထပ္မွာ စုျပီးေတာ ့ သရဲ အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ညီအကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ားလည္းဆုိရင္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ ျပီးေတာ ့စုျပီးအိပ္ၾကတာဆုိေတာ ့ သရဲအေၾကာင္းေျပာမိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့မအိပ္ေတာ ့ဘူး။ အေပါ့သြားရင္လည္း အေဖာ္ေခၚ၊ ေရထေသာက္ရင္လည္း အေဖာ္ေခၚနဲ ့ ေပ်ာ္ေတာ ့ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။ အိပ္ရင္လည္း အေနာ္က အားလုံးရဲ ့အလယ္ထဲထိေရာက္ေအာင္တုိးတာ။ ျပီးေတာ ့မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ရဲတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေၾကာက္ေနေရာ။ ျပီးေတာ ့ေျပာတဲ ့သရဲအေၾကာင္းေတြကလည္း စုံတယ္။ ေျခကလိမ္မတုိ ့၊ ေခါင္းျပတ္သရဲတုိ ့၊ အဲဒီေခတ္အခါက ေခတ္စားေနတဲ ့ ေက်ာေပါက္သရဲတုိ ့ေပါ့။ ေျပာျပီးလုိ ့အိပ္ခ်ိန္တန္ရင္ေတာ ့ ဟဲဟဲ ။ ။
အဲဒီတုန္းက ဦးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ခင္ဗ်။ သူက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္တာရယ္။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္လဲဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သရဲအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီေဟ ့ဆုိရင္ သူထြက္ေျပးတယ္။ ျပီးရင္ နံရံကုိ နားကပ္ျပီး ခုိးနားေထာင္တယ္။ အိပ္ရင္လည္း အလယ္ထဲမွာလာလာအိပ္တယ္။ အေနာ္နဲ ့ဆုိ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တာ။ ခေလးမုိ ့လုိ ့သူက ညွာျပီးေတာ ့ အေနာ္ေဘးမွာ အိပ္ရတယ္။ျပီးေတာ ့အေပါ့သြားခ်င္တာတုိ ့အိမ္သာတတ္ခ်င္တာတုိ ့ဆုိ အကုန္လုံးကို လုိက္နွဳိးတာ။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္ခင္ဗ်..သူကေလ။ သူ ့နာမည္က “သိန္းလြင္” တဲ ့။ အေနာ္တုိ ့က ဦးသိန္း လုိ ့ေခၚတယ္။
အဲဒီလုိေနလာတုန္း တစ္ေန ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တည္းတဲ ့ျခံေရွ ့အိမ္က အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတယ္။ သူေသသြားတာ ထူးဆန္းတယ္။ ဒီလုိဂ်ာ… နယ္ေတြဆုိေတာ ့ ညဆုိ အိမ္သာတတ္တာေတြ ဘာေတြက ျခံထဲမွာပဲ အိမ္သာတစ္လုံး ေဆာက္ျပီး ကိစၥျပီးၾကတာပဲမလား? အဲဒီေတာ ့ ေသသြားတဲ ့အေဒၚၾကီးက ညဘက္ အိမ္သာသြားတတ္တယ္ ဆုိပါေတာ ့။ သူတုိ ့အိမ္ကေဆာက္ထားတဲ ့ပုံစံကလည္း အိမ္ေနာက္ေဖးက ေတာင္ကုန္းၾကီး။ အဲဒီေတာင္ကုန္းေအာက္မွာ သူတုိ ့အိမ္ေလ။
အိမ္သာက ေတာင္ကုန္းနဲ ့ကပ္ေနတာ။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာက ဂ်ပန္ေခတ္က ကင္ေပတုိင္ရုံးရွိတယ္။ ဂ်ပန္ေတြက လူေတြကုိ သတ္သတ္ျပီးေတာ ့ေတာင္ကုန္းအတုိင္း အေလာင္းေတြကုိ ကန္ခ်ထားတာ။ အဲဒီလုိ ဇာတ္လမ္းက။ အဲဒီေနရာက သရဲလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခာက္ပါတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဒၚၾကီးက သူအိမ္သာသြားေတာ ့ သူ ့ေယာကၤ်ားကုိ ေခၚသြားတယ္။ ေစာင့္ဖုိ ့ေလ။
အဲဒါကုိ သူ ့ေယာက္်ားက သူ ့ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ မိန္းမက အိ္မ္သာထဲလည္း၀င္သြားေရာ သူလည္း အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။:P
အိမ္သာတတ္ေနတုန္း အေနာက္ဘက္ကေန “၀ုန္း ၀ုန္း” ဆုိျပီး ျပဳတ္က်လာသံၾကားလုိ ့ အဲဒီအေဒၚၾကီးက တံခါးဖြင့္ၾကည့္မိတာ။
သူျမင္လုိက္ရတဲ ့ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြ ့ျပီး ေသြးလန့္ျပီး ေအာ္ထည္ ့လုိက္တာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေတြ ေတာင္လန္ ့နုိးကုန္တယ္။ အဟုတ္။
အက်ယ္ၾကီး။ အဲဒါနဲ ့ဘာျဖစ္လဲ ဆုိျပီး မီးခြက္ေတြထြန္း ဘာထြန္းနဲ ့သြားၾကည္ ့ၾကတာ။ အိမ္ကလူၾကီးေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ပါ၀ူး
လူၾကီးေတြက ေရာက္သြားေတာ ့အေဒၚၾကီးက အိမ္သာထဲမွာ ကန္ေတာ ့ေနာ္ (အီးတန္းလန္းနဲ ့သတိလစ္ေနတာ)။ ေဘးအိမ္ေတြက ၀ုိင္းကူေပါ့ဗ်ာ။ သတိရလာေအာင္ ၀ုိင္းလုပ္ၾကတယ္။ သတိလည္းရလာေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့အေၾကာက္မေျပေသးဘူးခင္ဗ်။ သူ ့အျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ အသံၾကားလုိ ့ထြက္ၾကည္ ့ေတာ ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေျမၾကီးမွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ ့၊
လက္ေတြကလည္း ေျမၾကီးကုိ စမ္းေနေသးသဗ်ွ။ ေနာက္ေတာ ့မွာ အဲဒီေကာင္ေလးစမ္းေနတာ သူေခါင္းကုိ လုိက္ရွာေနတာ ဆုိတာ သိလုိက္ရတဲ ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအေဒၚၾကီးလည္း လန္ ့ျပီးေအာ္တာပါပဲ။ သူက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေျပာျပီးေတာ ့ခဏေနေတာ ့ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေတာ ့တာပဲ။ “ေခါင္းျပတ္ၾကီးလာေနျပီ” “ငါဆီလာေနျပီ လုပ္ပါဦး” ဒီလုိေတြ ေအာ္ေနတာ။
ကုိယ္ပူရွိန္လည္းတတ္လာတယ္ေလ။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲက ေဆးဆရာက အိပ္ေဆးတစ္လုံး ထုိးေပးလုိက္ေတာ ့မွ ျငိမ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာခင္ဗ်။ ဒါေပ ့မယ္ မနက္မုိးလင္းေတာ ့မထလာေတာ့ဘူးေလ ဟီး ။ အဲဒီေတာ ့မွ သူေယာကၤ်ားလည္း ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္တာ။ သရဲေျခာက္ခံရလုိ ့အေၾကာက္လြန္ျပီးေသတာလား (ဒါမွမဟုတ္) ေဆးဆရာ ေဆးမွားထုိးလုိ ့ေသတာလား ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ခြဲခြဲျခားျခားမသိၾကဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ ့ ေဆးဆရာက အခ်ဳပ္ထဲ ခဏ၀င္လုိက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ ့ ေသသြားတဲ ့အေဒၚၾကီးရဲ ့ရုပ္အေလာင္းကုိ ဗမာထုံးစံအရ အိမ္ေရွ ့မွာ အေခါင္းနဲ ့ထားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆြေစာင့္မ်ိဳးေစာင့္ ခုနွစ္ရက္ ထားတယ္ဆုိပါေတာ ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အသုဘအိမ္မွာ ဖဲ၀ုိင္းလုပ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ခေလးေတြကုိ အဖြားက အသုဘအိမ္ကုိ မသြားဖုိ ့ေျပာထားတယ္။ ခေလးဆုိေတာ ့ လိပ္ျပာငယ္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ တစ္ခုခု ပူးကပ္လာမွာဆုိးလုိ ့ထင္ပါတယ္။ဒါေပ ့မယ္ အသုဘအိမ္နဲ ့အေနာ္တုိ ့အိမ္က မ်က္နွာျခင္းဆုိင္ဆုိေတာ ့ အေနာ္တုိ ့အိမ္က ၾကည္ ့ရင္ေတြ ့ေနရတယ္။ အေခါင္းကုိေလ။ေနာက္ျပီးေတာ ့ ေရွးျမိဳ ့ဆုိေတာ ့အိမ္ေတြ ေဆာက္ထားတဲ ့ပုံစံက တစ္မ်ိဳးရယ္။ ေအာက္ထပ္မွာ လူေတြထုိင္ဖုိ ့ေျမၾကီးတမံတလင္းနဲ ့။လူၾကီးေတြ အိပ္ဖုိ ့အေဆာင္တစ္ခုပဲ ဖြဲ ့ထားတာ။ အကုန္လုံးက အေပၚတတ္အိပ္ရတာ။ အေပၚထပ္က ျပတင္းေပါက္ေတြက သံတုိင္ေတြနဲ ့ေလ။ တံခါးပိတ္အိပ္ရင္ အုိက္လုိ ့ဖြင့္ထားျပီး အိပ္ရတာ။ ေသတာပဲ အဲဒါ။ တံခါးဖြင့္အိပ္ေတာ ့ အေခါင္းကို ျမင္ေနရေရာ။အေနာ္တုိ ့က အိမ္ေရွ ့ခန္းအိပ္တာဆုိေတာ ့ ပုိသိသာတယ္ေလ။ လမ္းမဘက္ကုိ ေစာင္းအိပ္မိတာနဲ ့ အေခါင္းက မ်က္နွာနဲ ့တည္ ့ေနတာပဲ။ မေတြ ့လည္း ထထၾကည္ ့ၾကတာ။ ခြီး ။ ျပီးေတာ ့ေၾကာက္ျပီး ဟုိလူတုိး ဒီလူတုိးနဲ ့ဗ်ာ။ အဟုတ္ တကယ္ပါပဲ ခေလးဘ၀က ေပ်ာ္ဖုိ ့လည္းေကာင္းပါတယ္။ ။
ဒီလုိနဲ ့သုံးရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ေျခေတာ္ရာရြာမွာ ဘုရားပြဲလုပ္တယ္။ အဖြားနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ဒီျမိဳ ့ကုိ လာရတဲ ့အေၾကာင္းရင္းကလည္း အဲဒီပြဲ အတြတ္ပဲ။ ဘုရားပြဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ကားတယ္ဗ်။ ညလုံးေပါက္လုပ္တာ။ ဘုရားပြဲေန ့ဆုိလူေတြက ညေန ေလာက္ကတည္းက ရြာထဲက ဘုရားပြဲကုိ သြားၾကတာ။ လွည္းေတြေရာ စက္ဘီးေတြေရာ။ အဲဒီလမ္းမၾကီးက ဖုန္းတလိမ္းလိမ္းနဲ ့။
ျမိဳ ့ကလူေတြနဲ ့အနီးနားပတ္၀န္းက်င္ကလာတဲ ့လွည္းေတြနဲ ့ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ကားတယ္။ ပြဲေတာ္စခ်ိန္က ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ရုိးရာ သုိင္းကစားပြဲနဲ ့စတယ္။ ျပီးရင္ ဘုရားရွိခိုးပြဲ စတယ္။ အားလုံးကုိ အစီအစဥ္တက်လုပ္ျပီးသြားျပီဆုိတာနဲ ့
ရုပ္ရွင္ကုိ ညလုံးေပါက္ ျပေတာ ့တာပါပဲ။ အဲဒီလုိျပရတာ အေၾကာင္းရင္းရွိတယ္ဗ်။ ဘုရားပြဲျပီးခ်ိန္က ည ၁ နာရီ၊ ၁ နာရီခြဲေလာက္မွ ျပီးတာဆုိေတာ ့ အနီးအနားရြာေတြက ျပသနာမရွိေပ ့မယ္။ သခ်ိဳင္းကုန္း ကုိ ျဖတ္ျပီးျပန္ရမဲ ့ ျမိဳ ့သူ ျမိဳ ့သားေတြနဲ ့ ျမိဳ ့ဘက္မွာရွိေနတဲ ့ရြာေတြက ျပသနာရွိတယ္။ ။ လူမ်ားမ်ားနဲ ့ျပန္သြားတာက ျပသနာမဟုတ္ေပ ့မယ္။ ေနာက္က်ျပီးေတာ ့ျပန္တဲ ့
ေလးေယာက္တစ္စု၊ ငါးေယာက္တစ္စု ကေတာ ့ မျပန္ရဲၾကေတာ ့ဘူး။ အဲဒီရြာမွာပဲ ညအိပ္ၾကျပီးေတာ ့ မနက္မိုးလင္းမွ ျပန္ၾကတယ္။
အဲဒီလုိနာမည္ၾကီးတာ အဲဒီသင္ခ်ိဳင္းကုန္းက။ အဲဒီေတာ ့ဘုရားပူေဇာ္ပြဲျပီးျပီး ဆုိတာနဲ ့ ဘုရား၀င္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပလုိက္တယ္။ မိုးလင္းေပါက္။ အဲဒီလုိလုပ္လုိက္ေတာ ့ လူေတြက မျပန္ေတာ ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္ကုိ ညလုံးေပါက္ၾကည္ ့ၾကတယ္။ မုိးလင္းမွ ျပန္ၾကတာ။
ရုပ္ရွင္ၾကည္ ့ရင္း အိပ္ေနတဲ ့လူေတြကလည္း အိပ္ေနတာပဲ။ အားလုံးအတြတ္ အစဥ္ေျပသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ။
ျပီးေတာ ့အဲဒီရြာရဲ ့ရုိးရာသုိင္းကစားပြဲကလည္း အရမ္းဂြတ္တာေနာ္။ တုတ္နွစ္ဖက္ကို ဟုိဘက္နဲ ့ဒီဘက္မွာ မီးေတြ ရွုိ ့ထားတယ္။ မီးေတာက္ၾကီးက အၾကီးၾကီးရယ္။ အဲဒီလုိရွုိ ့ျပီးေတာ ့ မီးတုတ္သုိင္း ေဆာ ့တာ။ အာ…ပက္စက္တယ္။ တုတ္ကုိလွည္ ့ရင္းလွည္ ့ရင္းနဲ ့။
အဲဒီမီးေတာက္ဟာ အ၀ုိင္းၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ျမန္လည္းဆုိတာ။ မီးသုိင္းေဆာ ့လုိ ့ မီးတုတ္က လြင့္လာတဲ ့မီးဖြားေတြက လူေတြကုိ လာလာမွန္တာ။ ဒါေပ ့မယ္ လူေတြက တုိးျပီးၾကည္ ့ၾကတာပဲ။ ျပီးေတာ ့ လူနွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ သုိင္းတုတ္နွစ္ေခ်ာင္းစီနဲ ့ ရုိက္ၾကတာ။ အတည္ရုိက္တာေနာ္။ ၾကမး္တယ္။ သဲျပင္ေပၚမွာသုိင္းကစားၾကတာ ဆုိေတာ ့ တုတ္ရုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္ဟာ သဲေျမကုိ ထိလုိ ့ကေတာ ့ သဲေတြက “ဖြားခနဲ” ပဲ။ လူေတြကုိေတာင္ လာစင္တာ။ လူေတြကလည္း ျပဳံျပီးတုိးေနေတာ ့တာပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့ ဓါးသုိင္းကတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီဓေလ ့ကေတာ ့ ဒီေန ့အခ်ိန္အခါမွာမရွိေတာ ့ပါဘူး။
မ က ျပေတာ ့တာ။ ဓါးသုိင္းကျပီေဟ ့ဆုိရင္ ဓါးေတြကုိ လည္ပင္းမွာ ပတ္ျပတာ။ အဟုတ္။ ဓါးထိသြားရင္ ဟက္ခနဲကြဲတာပဲ။ ေသြးေတာ ့ထြက္မလာဘူးေနာ္။ အဲဒါသူတုိ ့ေဆးျမစ္ေလးေတြရွိတယ္။ အဲဒီဟာေလး အုံ လုိက္ရင္ ခ်က္ျခင္း ျပန္စပ္သြားတယ္။ အဲဒီေဆးျမစ္ကလည္း ဘုရားပြဲ တစ္ခ်ိန္ပဲ စြမ္းတာ က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေတြ မစြမ္းဘူး။ ဟီး ။ ။ ျပီးေတာ ့ဘုရားပြဲက သုံးရက္ေတာင္လုပ္တာဗ်။ ပထမ တစ္ရက္ပဲ သုိင္းေဆာ ့တာ ပါတယ္။ က်န္တဲ ့ေန ့ေတြကေတာ ့ ရုပ္ရွင္ျပတာတုိ ့ဘာတုိ ့ပါပဲ။
ပြဲေစ်းေတြနဲ ့လူေတြကေတာ ့ သုံးရက္လုံး စည္တာရယ္။
ဘုရားပြဲစတဲ ့ေန ့က အသုဘအိမ္ရဲ ့သုံးရက္ေျမာက္ေန ့ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘုရားပြဲက ရြာမွာလုပ္တာဆုိေတာ ့ အိမ္ကလူေတြအားလုံးက ရြာကို သြားၾကတယ္။ အေနာ္လည္းပါတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ ့ ပုိေတာင္ ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီမွာလည္း ညီအကုိ ေမာင္နွမေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ ့အားလုံးေပါင္း အေယာက္ေလးဆယ္ေက်ာ္တယ္ခင္ဗ်။ ခေလးေတြခ်ည္းပဲေနာ္ အဲဒါ။ ျပီးေတာ ့သူတုိ ့က အေနာ္ကုိ ခင္တယ္။ ရွမ္းဘက္ကလာတာဆုိေတာ ့စကားေျပာရင္ အေနာ္ေျပာတဲ ့စကားကုိ သူတုိ ့က သိပ္နာမလည္ဘူး။ ခဏခဏ ျပန္ေမးတယ္ သူတုိ ့က။ အဲဒါတစ္ေန ့ကုန္ေလွ်ာက္ေဆာ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ေထြခင္းတယ္။ ထုတ္စီးထုိးတယ္။
ေဘာလုံးကန္တယ္။ အဲဒီလုိေတြလုပ္ေနတာ။ အဘုိးရဲ ့ျခံက အက်ယ္ၾကီးရယ္။ ျခံ၀ကေန အိမ္ကုိ တစ္ေခၚေလာက္ ေ၀းတယ္။
သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္နဲ ့ဆုိေတာ ့အဲဒီျခံထဲမွာ ေနမထုိးဘူး။ အရိပ္ရတဲ ့ေနရာေတြမွာ ေဆာ ့တာရယ္။ ရြာဘုရားပြဲဆိုေတာ ့ ျမိဳ ့က အမ်ိဳးေတြလည္း အဖုိးအိမ္မွာတည္း။ အဘြားလာတယ္ဆုိေတာ ့ ရြာအနီးနားက အမ်ိဳးေတြလည္း လာဆုိေတာ ့ အဲဒီမွာပဲ လူေတြေတာ္ေတာ္စည္ကားတယ္။ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေနတာေလ။
ဒီလုိနဲ ့ ညေနေစာင္းေတာ ့ အေနာ္တုိ ့ေဆာ ့ေနတဲ ့ေနရာနားကုိ ဦးသိန္း ေရာက္လာတယ္။ ျမိဳ ့ထဲသြားမုိ ့ဘယ္သူေတြလုိက္မလဲတဲ ့။
သူက လာေခၚတယ္ေလ။ ခေလးေတြအားလုံးကလည္း ေဆာ ့ရတာ ေမာေနျပီဆုိေတာ ့ သူ ့ႏြားလွည္းေပၚမွာလုိက္ထုိင္ရင္း အေမာေျဖမယ္ေပါ့ေနာ္။ အခ်ိန္က ညေနေစာင္း ေလးနာရီေလာက္ဆုိေတာ ့ ရြာထဲက ခေလးေတြက နပ္တယ္။ မလုိက္၀ူးခင္ဗ်။
အျပန္တုိင္ပတ္မွာဆုိးလုိ ့ေလ။ အဲဒီေတာ ့ အေနာ္ရယ္ ဦးသိန္းရယ္။ ေနာက္ ျမိဳ ့ထဲက ခေလးေတြပဲ ငါးေယာက္ေလာက္ လုိက္တယ္။
အဘြားကုိလည္း အေနာ္ ခြင့္မေတာင္းသြားဘူး။ ျမိဳ ့ထဲသြားဖုိ ့ကုိေလ။ ခဏပဲ ထင္တာေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ ့ထဲေရာက္ေတာ ့ ဦးသိန္းက ေစ်းထဲမွာလုိအပ္တာေတြ၀ယ္ ဘာညာနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားျပီး အျပန္မွာ ေျခာက္နာရီခြဲသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့မသိပါဘူး။
ဒါေပ ့မယ္ ဦးသိန္းေရာ ျမိဳ ့ထဲက ခေလးေတြေရာက ရြာထဲ ျပန္မလုိက္ခ်င္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ ့ သင္ခ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္ရမွာေၾကာက္လုိ ့။ အသြားတုန္းကေတာ ့လင္းလင္းထင္းထင္းၾကီးဆုိေတာ ့ေအးေဆးပဲေလ။ အျပန္က်ေတာ ့ေမွာင္ေနျပီ ဆုိေတာ ့ သူတုိ ့မသြားရဲ ေတာ ့ဘူး။ ဦးသိမ္းကလည္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ျပန္ရမွာဆုိေတာ ့ ႏြားလွည္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာတံပုိးေတြ ဘာေတြ ျပန္တပ္တယ္။ ျပီးေတာ ့ရြာဘက္ကုိ သြားမယ္ ဆုိျပီးေမာင္းလာတာေပါ့ေနာ္။ ပါးစပ္ကလည္း
“မေၾကာက္ပါနဲ ့ဟ။ နင္တုိ ့ဦးေလး ငါ သိန္းလြင္ တစ္ေယာက္လုံးပါပါတယ္” ဆုိျပီး အားေပးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ဒီျမိဳ ့ဇာတိမဟုတ္ေတာ ့ မသိဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ မေၾကာက္ဘူး အဟီး ။ ။
ဒီလုိနဲ ့သြားရင္း သြားရင္းနဲ ့ ရြာဘက္ကုိ သြားတဲ ့လမ္းကုိ ေကြ ့လုိက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ႏြားေတြက တုံကနဲ ရပ္သြားတာ။ ဦးသိန္းေတာင္ အံ ့ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟ ဆုိျပီးေလ။ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္ ႏြားလွည္းက ေနာက္ကုိပဲ ျပန္ရုန္းေနတာ ေရွ ့ကုိ မသြားဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ ့ ေဘးနား ပတ္၀န္းက်င္က လူျပတ္လုိက္တာ မ်ားဗ်ာ။ အေနာ္တုိ ့ပဲ ရွိတယ္။ အဟုတ္။ ေရွ ့နည္းနည္းေလး ဆက္တုိးရင္ သခ်ိဳင္းကုန္း ေရာက္ေတာ ့မွာေလ။ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္မရတဲ ့အဆုံး မွာ ဦးသိန္းက ေနာက္ကုိ ျပန္လွည္ ့လာျပီးေတာ ့ ျမိဳ ့ထဲအိမ္ကုိ ျပန္၀င္ၾကတယ္။ အဆူခံရရင္လည္း မနက္မွာပဲ အဆူခံေတာ ့မယ္ေပါ့ေနာ္။ ရြာထဲကလူေတြလည္း သိမွာပဲ အေနာ္တုိ ့မုိးခ်ဳပ္လုိ ့မလာတာဆုိျပီးေလ။ ျပီးေတာ ့ျမိဳ ့ထဲကုိ လွည္း၀င္လာေတာ ့လည္း ျမိဳ ့ထဲမွာ လူေတြ သိပ္မရွိၾကဘူးဗ်။ အားလုံးက ရြာဘုရားပြဲသြားေနတာဆုိေတာ ့။ လူနည္းတယ္။ မလုိက္နုိင္တဲ ့ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြေလာက္ပဲ ရွိတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ ့လည္း
အသုဘအိမ္က ေရွ ့မွာ။ ဖဲ၀ုိင္းေတာင္ နွစ္၀ုိင္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ ့မွာ အေနာ္က သိတာ ဦးသိန္းတုိ ့ရြာထဲ မျပန္ေတာ ့ဘူးဆုိတာကုိေလ။ သိသိျခင္း ငုိတာေပါ့ဂ်ာ။ အဖြားကုိ ခြင့္မေတာင္းပဲနဲ ့ ထြက္လာတာေလ။ သိရင္ရုိက္မွာ ဟင့္ L ။
အခုလုိ ညလုံးေပါက္ သူဆီမျပန္လာေတာ ့ဘူးဆိုရင္ ပုိဆုိးကုန္မွာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငုိတာ။ ဦးသိန္းကုိလည္း ခဏခဏ ေျပာတယ္။
သားကုိ ျပန္ပုိ ့ေပး။ ရြာထဲျပန္ပုိ ့ေပးပါဆုိျပီးေလ။ ျမိဳ ့ထဲ အိမ္ကုိ ေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ (၇) နာရီေလာက္က စျပီးေတာ ့ငုိတာ။ ညကုိးနာရီေလာက္အထိ ငုိတုန္း။ ညီအကုိေတြကလည္း ၀ုိင္းေခ်ာ ့တယ္။ ဦးသိန္းကလည္း ေခ်ာ ့တယ္။ ေခ်ာက္တယ္။ အေနာ္က ငုိတုန္း။ အာျဗဲၾကီးနဲ ့ေအာ္ငုိတာဆုိေတာ ့။ အိမ္ေရွ ့အသုဘအိမ္က လူေတြလည္း ဘာျဖစ္တာလဲဆုိျပီး အေနာ္တုိ ့အိမ္ထဲေရာက္လာတယ္။ အေနာ္ငုုိေနတာ ရြာထဲ သြားခ်င္ေနမွန္း သိသြားေတာ ့ “ဟ! ဒီေကာင္ ေတာင္ေပၚသားမလား။ က်ားျမီးဆြဲခ်င္တယ္ထင္တယ္။ မသြားပါနဲ ့ခေလးရယ္” ဆုိျပီး ၀ုိင္းေခ်ာ ့တာ။ မရဘူး အေနာ္က။ သရဲထက္ အဘြားကုိ ပုိေၾကာက္တယ္။
အဟုတ္။ ဘြားရင္ (ေဒၚနန္းရင္)က မရုိက္ရင္ မရုိက္ဘူးဗ်။ ရုိက္ျပီဆုိ ေမျမိဳ ့က အိမ္ေရွ ့ဓါတ္တုိင္မွာ ၾကဳိးတုပ္ျပီး တီးတာ။ အဲဒီလုိၾကမ္းတယ္။ တစ္ခါဆုိလည္း အေနာ္က ငိုတာ ဘာကိစၥနဲ ့လည္း မသိပါ၀ူး။ ေတာ္ေတာ္ငုိတာ။ အဲဒါကုိ သူသည္းမခံနုိင္ေတာ ့ဘာလုပ္တယ္ထင္တယ္။ ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းကုိ ၾကဳိးခ်ည္ျပီး ေ၇တြင္းထဲကုိ ထည္ ့တာ။ အငုိတိတ္မွ ျပန္တင္ေပးတာ။ အဲဒီလုိ ။
အေနာ္ နွစ္ရက္ေတာင္ဖ်ားသြားတယ္။ ဘြားရင္ ေဟ ့ဆုိ အနီးအနားက ခေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေၾကာက္တယ္။ အေနာ္လည္းေၾကာက္တယ္။ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္ သူကုိ ့ ဟင့္ ။
အခုလည္း သူကုိ ခြင့္မတုိင္ပဲ နဲ ့ထြက္လာတာဆုိေတာ ့ ေၾကာက္ျပီးေတာ ့ငုိေနတာ။ ေနာက္ဆုံးအားလုံးက လက္ေလွ်ာ ့လုိက္တယ္။ အေနာ္ကုိ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားၾကတယ္။ ငုိဟာ ငုိဟာ ဆုိျပီးေလ။ အေနာ္ကလည္း ငုိလုိ ့ေကာင္းေကာင္းနဲ ့ငုိတာ။ အသံေတြ ဘာေတြ၀င္လုိ ့။ အဲဒီေတာ ့မွ ဦးသိန္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်တယ္။ ဒီေကာင္ ဆက္ငုိေနရင္ေတာ ့ေသေတာ ့မွာပဲ ဆုိျပီးေလ။
လူၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အေနာ္ ့ကုိ ခ်ဥ္သြားတယ္။ ေသာက္၇မ္းဆုိးတဲ ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီးဆုိျပီး ဟီး ။ ဂ်ီတြန္လြန္းအားၾကီးတယ္ ဆုိျပီးေလ။ အသုဘအိမ္က ဖဲလာရုိက္တဲ ့လူတစ္ေယာက္ဆုိ “မင္းသာ ငါ့သားဆုိရင္ ေဟ ့ေကာင္ ဆြဲလုပ္လုိက္လုိ ့ အရုိးတစ္ျခားအသားတစ္ျခား ျဖစ္သြားမယ္” ဆုိျပီးေတာင္ ၾကိမ္းတာ။ အေနာ္က သူတုိ ့ၾကိ္မ္းလည္း ငၾကိမ္းပါပဲ..
ငုိတုန္း။ အဲဒါနဲ ့ေနာက္ဆုံးမွာ သူတုိ ့ရြာျပန္ပုိ ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ဦးသိန္းက ဆုံးျဖတ္လုိက္တာပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့အသုဘအိမ္က ဖဲသမားေတြလည္း လူနည္းေတာ ့ဖဲရုိက္ရတာ ပ်င္းတယ္ ဆုိျပီးေတာ ့ ရြာထဲလုိက္ဖုိ ့သေဘာတူလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ ့
အုပ္ကေတာင့္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ျပသနာတတ္တာ အသုဘအိမ္ရွင္ သူက သူ ့အိမ္မွာ မိန္းမနဲ ့သူနဲ ့နွစ္ေယာက္တည္းေနတာဆုိေတာ ့
ဖဲသမားေတြနဲ ့အေကာက္သမားေတြမွ မရွိရင္ သူအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ ့ဘူးေလ။ အားလုံးကလည္း ရြာထဲလုိက္မယ္လုပ္ေနတာဆုိေတာ ့။ သူတုိ ့အမ်ိဳးေတြကလည္း မလာေသးဘူး။ အဲဒီေတာ ့အေနာ္တုိ ့မရွိေတာ ့ရင္ အေလာင္းေကာင္မိန္းမနဲ ့သူနဲ ့နွစ္ေယာက္တည္း ေနရမဲ ့ကိန္းဆုိက္တာ ခြီး။ ။ အဲဒီမွာ စကားမ်ားကုန္ေရာ။ အားလုံးက သြားခ်င္တယ္ အိမ္ရွင္က သူကုိ ့ဒီလုိ မပစ္ထားပါနဲ ့ဆုိျပီး မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ ့ေျပာတာ။
အဲဒါလူတစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ား မိန္းမပဲဗ်ာ။ ခ်စ္လုိ ့ယူထားတာပဲဟာကုိ ေနလုိက္ေပါ့” ဆုိျပီးေျပာတယ္။
အိမ္ရွင္က “ဟ နင့္တုိ ့ေမ ့လင့္ ေသေနျပီဟ” ဆုိျပီး ျပန္ေျပာတာ။
ခ်စ္လုိ ့ယူတာပဲဗ်ာ။ ရွင္တုန္းကလည္း ခ်စ္။ ေသေတာ ့လည္း ခ်စ္ေပါ့။ ဘာလဲ ခုမွ လူဆုိး။ ဆုိျပီး ၀ုိင္းစၾကတယ္။ အဲဒီလူကုိေလ။
အေနာ္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ျမင္ျပီး ငုိတာရပ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ ့ “ခစ္ခစ္” ဆုိျပီး ရီတာ အေသပဲ။ အေနာ္ရီသံၾကားေတာ ့လူေတြက “မသာေလး ခုနၾကေတာ ့ငုိေနျပီးေတာ ့ အခုက်ေတာ ့ထရီေနတယ္” ဘာညာနဲ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ရီေနတာ ျမင္ေတာ ့မွ အားလုံးက သက္ျပင္းေတြ ခ်ျပီး ဖဲ၀ုိင္းျပန္စဖုိ ့ျပင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာထိမသြားၾကေသးဘူး။ အဲဒါနဲ ့အေနာ္က မသြားေသးဘူးလားဆုိေတာ ့ သူတုိ ့အားလုံးက အေနာ္ကုိ ၀ုိင္းၾကည္ ့တယ္။ မ်က္လုံးျပဴးျပီးေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူတုိ ့ကအေနာ္ကုိ ေခ်ာ ့လုိ ့ရျပီ ဆုိျပီး မသြားေတာ ့ပဲ ေနမလုိ ့ေလ။ ရမလား ငဇူးပဲ ျပန္ငုိလုိက္တာေပါ့ ။ ပြဲျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါသထြက္တဲ ့လူေတြထြက္။ ရီတဲ ့လူေတြရီနဲ ့။ အဲဒါနဲ ့ခ်က္ျခင္းပဲ ရြာထဲသြားမယ္ဆုိျပီးထြက္လာၾကတာ။ အသုဘအိမ္ရွင္ကလည္း မထူးေတာ ့ပါဘူးကြာ ဆုိျပီး သူမိန္းမ အေလာင္းကုိ ျခံထဲ သြင္းျပီး ျခံတံပါးပိတ္ျပီး သူပါလုိက္မယ္တဲ ့ ။
အဲဒါနဲ ့အားလုံးထြက္လာလုိက္တာ ဦးသိန္းက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ခ်ီထားတယ္။ က်န္တဲ ့ခေလးေတြက လမ္းေလွ်ာက္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့ႏြားလွည္းမယူလာေတာ ့ဘူးဗ်ိဳ ့။ ဘာလုိ ့လဲဆုိေတာ ့ ႏြားေတြအလုပ္ရွုပ္တယ္။ သြားခ်င္သလုိလုိ မသြားခ်င္သလုိလိုနဲ ့ မုိ ့လုိ ့။
အားလုံး ျမိဳ ့ထဲက ထြက္လာေတာ ့ လူေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။ ၁၂၊ ၁၅ ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတာကုိး အဲဒီေတာ ့ဘယ္ေၾကာက္ပါ့မလဲ။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ ့လာလုိက္တာ သခ်ိဳင္းကုန္းနားကုိ ေရာက္လာပါေလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေျပာစရာရွိတယ္ဗ်။ သခ်ိဳင္းကုန္းတည္ေနပုံနဲ ့သူနယ္နိမိတ္ေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ ့ထဲဘက္ေနၾကည္ ့ရင္ ကြ်ဲတဲ တံတားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတံတားကုိ ျဖတ္တာနဲ ့ သခ်ိဳင္းကုန္းအစပဲ။
ဘယ္မွာဆုံးလဲဆုိေတာ ့ သခ်ိဳင္းကုန္းကုိ ျဖတ္သြားျပီးေတာ ့ ဆုိက္နုွုိက္ တံတားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတံတား ေက်ာ္ရင္ သခ်ိဳင္းကုန္းနယ္နိမိတ္အဆုံး။ သခ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္တဲ ့လမ္းမွာဆုိရင္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္စီမွာ အုတ္ဂူေတြျဖဴေဖြးေနတာပဲ။
ျပီးေတာ ့ အလယ္မွာ ဇရပ္ၾကီးေတြရွိတယ္။ ေရွးေခတ္ဇရပ္ေတြပါ။ အုတ္တုိင္ေတြဘာေတြနဲ ့ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ထားတာ။
အုတ္တုိင္ေတြဆုိ လူတစ္ဖက္ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီလုိ။
အားလုံးက သခ်ိဳင္းကုန္းနီးေလေလ ေၾကာက္ေလေလပဲ။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ ့ ကြ်ဲတဲတံတားနားေ၇ာက္လာတယ္။ အဲဒီတံတားေဘးမွာ
ေညာင္ပင္ၾကီးအၾကီးၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ တံတားေပၚေရာက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ျပသနာက စတာပဲ။ တံတားဒီဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ ့ပု၀ါတစ္ခုက လႊင့္လာတာ ျပီးေတာ ့ တံတား ဟုိဘက္ျခမ္းေအာက္ကုိ ၀င္သြားတယ္။ မိတ္ေဆြတုိ ့ျမင္ရဲ ့လားမသိဘူး။ တံတားေတြမွာဗ်ာ။ လက္ရန္းနွစ္ခုရွိတယ္ေလ။ အဲဒီလက္ရန္းတစ္ဖက္ကေနျပီးေတာ ့ ဟုိဘက္တစ္ဖက္ကုိ ပု၀ါေလးလႊင့္သြားတာ။
အဲဒီလုိ။ အေနာ္တုိ ့အကုန္ေတြ ့တယ္။ ရွင္းရွင္းၾကီးရယ္။ လကလည္း သာေနတာ။ ျပီးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က တံတားေပၚေရာက္ေနတာဆုိေတာ ့ ေညာင္ပင္ၾကီးက ေဘးမွာ ရွိေနတာေလ။ အားလုံးက ၾကက္ေသေသသြားတယ္။ ဖဲသမားေတြကလည္း ေျပးဖုိ ့ေျခဦးျပင္ေနျပီ။ အေျခအေနက လုံး၀မေကာင္းေတာ ့ဘူး။ ခေလးေတြကလည္း ေျပးေတာ ့မွာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံထြက္လာတယ္။
“ဟိတ္! ဘယ္သူလဲကြ” ဆုိျပီးေလ။
အသံထြက္လာတဲ ့ဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္ ့ေတာ ့ ဦးသိန္း။ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေအာ္လုိက္တာ။ အားလုံးကလည္း အံ့ၾသသြားတယ္။
ဘယ္နွယ္ ့လူေၾကာက္ ဦးသိန္းက ေအာ္ထည္ ့လုိက္တာ။ အသံက မာလွခ်ည္လားေပါ့။ အားလည္းနည္းနည္းတတ္သြားတယ္။
ေျပးမဲ ့ေျခလွမ္းေတြလည္း ျပန္တုန္ ့သြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
“ေအာ္! လူမွားသြားလုိ ့ပါရွင္” ဆုိျပီး အေျဖတစ္ခုျပန္လာတယ္ခင္ဗ်။
ဘယ္ကလာတယ္ထင္လဲ ေညာင္ပင္ကလာတာ။ ၾကက္သီးေတြထတာမ်ားဗ်ာ။ တစ္ျဖန္းျဖန္းပဲ။ ေခါင္းေမႊးေတြပါေထာင္ကုန္လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
ဖဲသမားေတြက လွည္ ့ေနျပီ။ ေျပးဖုိ ့ေလ။ ခေလးေတြက စုျပီးေတာ ့ကပ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသိန္းက ဘာေျပာတယ္ထင္တုန္း။
“ေအး၊ ငါတုိ ့အခု ရြာထဲသြားမလုိ ့။ ဒါ ငါ့တူေတြနဲ ့ငါသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ နင္လူမွားတယ္ဆုိရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဆက္ေစာင့္လုိက္ ဒါပဲ” ဆုိျပီး
သူက ေရွ ့ကေနသြားတာ။ အဲဒီေတာ ့မွာ လူၾကီးေတြေရာ ခေလးေတြေရာ အားလုံး ဦးသိန္းေနာက္ကုိ လုိက္ၾကတာေလ။
လူတန္းက ဒီလုိျဖစ္သြားတယ္။ ဦးသိန္း ျပီးေတာ ့ ခေလးေတြ။ အဲဒီေနာက္မွ ဖဲသမားေတြအုပ္စုနဲ ့အသုဘအိမ္ရွင္။
တန္းစီျပီးလမ္းေလွ်ာက္လာတာ။ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္လည္း စကားမေျပာဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည္ ့ျပီးေတာ ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ေလွ်ာက္လာ၇တာ။ သခ်ိဳင္းကုန္းအလယ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ဇရပ္ေတြကို ျဖတ္ေနရျပီေလ။ ဇရပ္ထဲမွာ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ ့ဘယ္သူမွမရွိေနဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အပင္ေတြနဲ ့အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေတြ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလေတြတျဖဴးျဖဴး တုိက္လာျပီးေတာ ့။ ဇရပ္ရဲ ့သြပ္ျပားေတြက ၀ုန္း၀ုန္း ဆုိျပီးေတာ ့ျမည္လာတယ္။
အုတ္ဂူေဘးက အပင္တုိင္းဟာ လွုပ္ယမ္းလာတယ္။ ကြ်န္းပင္ေမာင္နွမက ေရွ ့နားမွာ အပင္ေတြယိမ္းထုိးေနတယ္။
ေသြးပ်က္စရာပါဗ်ာ။ အေနာ္ဆုိ ဦးသိန္း ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထုိးျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ ့ခုိးၾကည္ ့တာေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသိန္းက အေနာ္ကို လမ္းေလ်ွာက္ဆုိျပီး ေအာက္ကုိ ခ်ေပးတယ္။ ျပီးေတာ ့ သူက ခါးေတာင္းကုိ ေျမွာင္ေနေအာင္ က်ိဳက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ ့အေနာ ့လက္ကုိ ဆြဲျပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ဆုိေတာ ့တာပဲ။ သူသီခ်င္းဆုိေတာ ့အေနာက္ကလူေတြအားလုံးကလည္း အေျခအေနကုိ သေဘာေပါက္သြားျပီး လုိက္ေအာ္ဆုိတာ။ အေနာ္လည္းပါတယ္။ ခေလးသံနဲ ့ဟီး ။ သီခ်င္းေတြက အစပ္အဟက္ ေတာ ့မတည္ ့ပါဘူး။ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး။
“ကြ်န္ေတာ္ မမ ပုသိမ္သူ” ေတြေရာ။ “သန္မာထြားၾကဳိင္းသည္။ ဒန္ ့ဒန္ ့တန္ ့ဒန္ ့တန္ ့ဒန္” ဟီး အဲဒီလုိေတြေ၇ာ။ စုံ ေစ ့ေနတာပါပဲဗ်ာ။
ကုိယ္ရတဲ ့သီခ်င္းေတြ ကုိယ္ဆုိတာ။ အဲဒီလုိ ဆုိဆုိျပီးေတာ ့ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ ့ သခ်ိဳင္းကုန္း နယ္နိမိတ္အဆုံးျဖစ္တဲ ့ဆြန္နွုိက္တံတားကုိေက်ာ္လာေတာ ့မွာ အဆုိရပ္ေတာ ့တယ္။ အားလုံးကလည္း အဲဒီေတာ ့မွ စိတ္ခ်၇တယ္။ ဒါေပ ့မယ္ ရြာနဲ ့ေ၀းေသးတယ္။ ဖာလုံ၀က္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာေလ။ အဲဒီေတာ ့မွ ေရာက္မွာ။ အားလုံးကလည္း သခ်ိဳင္းကုန္းလြန္ျပီဆုိေတာ ့
ေပ်ာ္ျပီးေတာ ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ။ ေျခသံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ ့စကားေတြ လည္း ျပန္ေျပာေနျပီ။ ဒါေပ ့မယ္ သရဲအေၾကာင္းကုိ ေယာင္လုိ ့မွ မ ဟ ဘူးေနာ္။ ေၾကာက္စိတ္ျပန္၀င္လာမွာဆုိးလုိ ့။ ညကလည္း ၁၁ ေက်ာ္ ၁၂ ေလာက္ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ ့။ ဒီလုိနဲ ့ေလွ်ာက္လာရင္း ဦးသိန္းက ေရွ ့ကေန လက္ျပလုိက္တယ္။ အဓိပၸါယ္က ရပ္ဆုိတဲ ့သေဘာေပါ့ေနာ္။ အားလုံးက ရပ္လုိက္တယ္။ ေျခသံေတြလည္းရပ္သြားတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ ့ေျခသံတစ္ခုက ၾကားေနရတုန္းခင္ဗ်။ အဲဒါအားလုံးေနာက္ကုိ လွည္ ့ၾကည္ ့လုိက္တာ။ လားလား…အရိပ္တစ္ခုဗ်။ အေနာ္တုိ ့နဲ ့သိပ္မလွမ္းဘူး။
အေနာ္တုိ ့ရပ္ၾကည္ ့တာ ျမင္ေတာ ့သူကလည္း ရပ္ေနတယ္။ အေနာ္တုိ ့ကုိ ျပန္ၾကည္ ့ေနတယ္။ မည္းမညး္ၾကီးပဲ ျမင္ရတယ္ေလ။
လက သာတယ္ဆုိေပ ့မယ္ နည္းနည္းလွမ္းေတာ ့မသဲကြဲဘူး။ ေသခ်ာတာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆုိတာပဲ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ ့။ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးလွမဲ ့ပုံ။ လေရာက္ေအာက္မွာေတာ ့လူတစ္ေယာက္ပုံစံကုိ သိသာေနတယ္။
အဲဒါနဲ ့အားလုံးက တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျပန္ၾကည္ ့တယ္။
ဦးသိန္းက “လူထင္တယ္ေနာ္။ အေဖာ္မပါဘူးထင္တယ္။ သြားေခၚလုိက္ပါ” ဆုိျပီးေျပာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါဖဲသမားတစ္ေယာက္က
သြားေခၚဖုိ ့ဆုိျပီး အဲဒီေနရာကုိ သြားတယ္။ အရိပ္က ေနာက္ကုိ ေရႊ ့သြားတယ္။ ဟုိလူက ဆက္သြားတယ္။ အရိပ္ကေနာက္ကုိ ေရႊ ့သြားတယ္။ ဖဲသမားလည္း ဆက္မလုိက္ေတာ ့ပဲနဲ ့ ျပန္လွည့္လာတယ္။ အရိပ္က ဟုိလူျပန္လွည္ ့လာေတာ ့ ျပန္လုိက္လာတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တစ္အုပ္လုံး အရိပ္ဆီကုိ သြားၾကတယ္။ အရိပ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နဲ ့ဆန္ ့က်င္ဘက္ကုိ ျပန္လွည္ ့သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ မလုိက္ေတာ ့ပဲနဲ ့ျပန္လာရင္ သူက ျပန္လုိက္လာတယ္။
ေနာက္ေတာ ့မွ အသုဘအိမ္ရွင္က ေျပာတာ
“ေဟ ့ေကာင္ေတြ အရိပ္ေနာက္ကုိ မလုိက္နဲ ့ေတာ ့။ အဲဒါငါသိတယ္။ ငါသိတယ္။ ရြာထဲေရာက္ေအာင္သာသြား” ဆုိျပီးေလ။
အားလုံးက ဘာလဲလုိ ့ေမးေတာ ့မေျဖဘူးခင္ဗ်။ ရြာထဲကုိပဲ သြားခုိင္းေနတာနဲ ့။ အေနာ္တုိ ့လည္း ရြာထဲကုိ အသားကုန္လစ္တာ။
အရိပ္ကလည္း အေနာက္က လုိက္လာတာ မျပတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ျမန္ျမန္သြားရင္ သူလည္း ျမန္ျမန္လုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေနွးလုိက္ရင္ သူလည္းလုိက္ေနွးတယ္။ ပဲြေနာ္၊ ဘာပြဲမွန္းကုိတိ၀ူး ဟီး ။ ။
ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ ့ ဘုရားပြဲက ရုပ္ရွင္သံက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းက ၾကားေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့လည္း အားတတ္ျပီးေတာ ့ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လာတာ။ အရိပ္ကေတာ ့ရြာထိပ္မွာေနခဲ ့သဗွ်။ အထဲကုိ မလုိက္လာဘူး။ အဖုိးအိမ္ေရာက္ေတာ ့အဖြားက ငုိေနတာဗ်။ အေနာ္တုိ ့ျပန္လာတယ္ဆုိတာလည္း သိေရာ။ အေနာ္ကုိ ဖက္ျပီး ငုိတာ အဖြားက။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္ အေနာ္ ့ကုိ။ သူငုိလုိ ့အားရမွ
ေဘးက ၀ါးျခမ္းျပား ယူျပီး လုိက္ရုိက္တာ။ အေနာ္ေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဟမ္ ခုနပဲ ငုိေနျပီးေတာ ့ အခုမွ လုိက္ရုိက္တယ္ဆုိျပီးေလ။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္လြန္းလုိ ့ေျပးခ်ိန္မရလုိ၀ူးေလ။ နွစ္ခုထိသြားတယ္။ ဟီး ။ အဖုိးတုိ ့ဘာတုိ ့က ၀ုိင္းဆြဲ၊
ေဆြမ်ိဳးေတြက ၀ုိင္းဆြဲ ဆုိေတာ ့ ရုိက္ပြဲက ခဏေလးနဲ ့ျပီးသြားပါတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ မျပီးတာ ဦးသိန္းပါ။ သူက အသုဘအိမ္ရွင္ကုိ ေမးေနတာ။ အဲဒီအရိပ္က ဘာလဲ ဆုိျပီး။ အသုဘအိမ္ရွင္က မေျပာခ်င္ဘူးထင္တယ္ခင္ဗ်။ ဦးသိန္းကလည္း အတင္းေမးေနတာနဲ ့ဆုိေတာ ့ေနာက္ဆုံး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
“ေအး အဲဒါ ငါ့မိန္းမ” ဆုိျပီးေလ။
အဲဒီအျဖကုိ ၾကားၾကားျခင္း ဦးသိန္း သတိလစ္သြားတယ္။ မနက္မုိးလင္းေလာက္မွ ျပန္သတိရလာတာ။ အဖ်ားကလည္း အရမ္းၾကီးတယ္။ ေယာင္လည္း ေယာင္တယ္။ ဘာေတြမွန္းေတာ ့မသိပါဘူး။ သူက သရဲေၾကာက္လုိ ့ဖ်ားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာျဖစ္လုိ ့ဖ်ားတာလဲေတာ ့ ခန္ ့မွန္းရခက္တယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိရင္ သူဖ်ားေနတုန္း ကေယာင္ကတမ္းေျပာတာေတြက
“ခ်စ္။ အားပြား။ မႊတ္။ အား သရဲၾကီး” ဒီလုိေတြ ဆုိေတာ ့ေလ။ ရွုပ္ေထြးေနတယ္။
အေနာ္တုိ ့လည္း ဘုရားပြဲျပီးတာနဲ ့ျပန္ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ေမျမိဳ ့ျပန္ေရာက္ေတာ ့ရြာက ဖုန္းလာတယ္။ ဦးသိန္းလည္းအဖ်ားေပ်ာက္သြားတယ္။ အေနာ္ကုိလည္း ေနာက္တစ္ခါ မေခၚလာပါနဲ ့တဲ ့။ အဲဒီေၾကာင္ မနုိင္ဘူး ဆုိျဗဲ။
ျပီး၏။
ေလးစားစြာျဖင့္
သံေယာဇဥ္။
အလုပ္ကအျပန္ ရြာခ်လုိက္တဲ႔ မုိးေၾကာင္႔ ေဖြးေတာ္ေတာ္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္ မနက္က ေလာေလာနဲ႔မုိ႔ ထီးယူလာခဲ႔ဖုိ႕လဲ ေမ႔သြားခဲ႔တယ္ ဒါနဲ႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ကုိ အေျပးေလး လွမ္းသြားမိတယ္ ရုတ္တရက္ မိုးတိတ္သြားသလို ခံစားမိေတာ႔ အေပၚေမာ္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ထီးမုိးေပးထားတဲ႔ လူတေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္
” မုိးရြာေနတယ္ ထီးမပါလာဘူးလား ” လုိ႔ ျမန္မာလို ပီသစြာ ေမးလာတဲ႔ သူ႔ကုိ
” ဟင္ ရွင္က ျမန္မာလား ကြ်န္မကုိျမန္မာမွန္းသိတယ္လား ဟုတ္ကဲ႕ မနက္က ေလာေလာ နဲ႔မုိ႔ ထီးယူဖုိ႔ေမ႔သြားလို႔ “” ေနာက္ကို ထီးေဆာင္ထားေပါ႕ ဒီႏိုင္ငံမွာ ရာသီဥတုက အစုိးမရဘူး Mcdonal မွာ လုပ္တာနဲ႔တူတယ္ေနာ္ ” လုိ႔ ကြ်န္မအကၤ် ီကိုၾကည္႔ျပီး သူေျပာေတာ႔
” ဟုတ္ကဲ႕ ” လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သူ ထီးမုိးေပးလုိ႔ သိပ္မစိုလုိက္ဘူး
” part time job လား ” လို႔ ေမးလာ တဲ႔ သူ႔ကုိ
” ဟုတ္ကဲ႕ ေက်ာင္းအားတဲ႔ အခ်ိန္ အခန္းခေလး ေၾကေအာင္ လုပ္တာပါ သိပ္အမ်ားၾကီးလဲ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး စာက်က္ရေသးလုိ႕ ”
” ကြ်န္ေတာ္႔နံမည္ ေဇာ္ရဲထြတ္ လို႔ေခၚပါတယ္ ”
” ဟုတ္ ကြ်န္မနံမည္ကေတာ႔ ေဖြးသန္႔စင္ ပါ ေဖြးလို႔ ေခၚလုိ႔ရပါတယ္ ေက်းဇူးးးေနာ္ ဘတ္စ္ကားလာေနလို႔ သြားေတာ႔မယ္ ”
” ထီးယူသြားပါလား ” လုိ႔ ေျပာတဲ႔သူ႔ကုိ
” ေနပါရပါတယ္ အေဆာင္နဲ႔ ကားဂိတ္နဲ႔က နီးပါတယ္ ” လို႔ ေဖြး ညာေျပာလုိက္မိတယ္ ဟုတ္တယ္ေလ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔ လူ တေယာက္ ျမန္မာမွန္းေတာ႔ သိေပမယ္႔ ဒီေလာက္ကူညီတာပဲ ေက်းဇူးတင္တယ္ေလ
ည ၁၀ မုိးက ပုိသည္းေလပဲ စိတ္ညစ္ပါတယ္ ဒီလိုဆုိ ေဖြး မုိးမိဦးမွာေပါ႕လို႔ ေတြးရင္း သက္ျပင္းခ်မိတယ္ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ မုိးကမတိတ္ေသးဘူး ဒါနဲ႔ အေျပးတပိုင္း အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ႔ေပမယ္႔ ကားဂိတ္နဲ႔ အေဆာင္က ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းေတာ႔ မုိးက စိုေတာ႔တာေပါ႕ အေဆာင္ေရာက္ေတာ႔ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ ျပီးေတာ႕ ပါရာစီတေမာကို ေကာ္ဖီပူပူေလး နဲ႔ ေသာက္ျပီး အိပ္လုိက္တယ္
ည ေရာက္ေတာ႔ အဖ်ားတက္လာတယ္ အိမ္မက္လုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ကားဂိတ္မွာ ေတြ႔တဲ႕ သူ ေဖြးအခန္းထဲဝင္လာတယ္ ကုတင္ေဘးနားမွာ ထုိင္ျပီးေတာ႔
” ေျပာသားပဲ ထီးယူသြားပါဆုိ ဘာလို႔ အားနာေနတာလဲ ” လုိ႔ ႏူးည႕ံစြာ ေမးလာတယ္ ေဖြးဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ခင္ပဲ ေဖြးလက္ကေလးကို ဆုပ္ကုိင္ျပီး
” ေနေကာင္းသြားမွာပါ နားလိုက္ေနာ္ ” ဆုိျပီး အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္ မနက္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္မက္ေလးကို မွတ္မိေနတယ္ ဘာလို႔ အခုမွေတြ႔တဲ႕ သူ႔ကုိ အိမ္မက္ထဲ ထည္႔မက္ရတာလဲ ဆုိတာ ေဖြးစဥ္းစားလို႕မရဘူး စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ၾကီး တခုခုကုိ စိတ္တိုေနတယ္ ေနကေတာ႔ ေကာင္းသြားပါျပီ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းကိုထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္ ဒီေန႔က မနက္ပိုင္းပဲ ေက်ာင္းရွိတာ ညပိုင္းအလုပ္ရွိတယ္
” ေနေကာင္းသြားျပီလား ” လုိ႔ ေမးလာတဲ႔ သူ႔ကုိ ေဖြး ရုတ္တရက္ အံ႕ၾသစြာ ၾကည္႔မိတယ္ သူက
” မုိးမိလုိ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္မယ္ထင္လို႔ပါ ” ဆုိေတာ႔
” ဟုတ္ ေကာင္းသြားပါျပီ ဒါနဲ႔ ရွင္က ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္တာလဲ ” ဆုိေတာ႔
” ဘဏ္မွာေလ Lloyds ဘဏ္မွာ လုပ္တယ္ ကိုယ္က Accounting နဲ႔ျပီးထားတာဆုိေတာ႔ ”
” ေအာ္ အင္း ေကာင္းတာေပါ႕ ဘယ္ကိုျပန္မွာလဲ ” လို႔ စပ္စုမိေတာ႔
” ကြ်န္ေတာ္က ဒီနားေလးတင္ေနတာပါ ” တဲ႕ ေဘးနားက အဂၤလိပ္က ေဖြးကို လွည္႔ၾကည္႔တယ္ ေအးေလ ျမန္မာလိုေျပာေနေတာ႕လဲ သူ မၾကားဖူးလုိ႕ လွည္႔ၾကည္႔တာေနမွာ လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္
” ဟုတ္ကဲ႕ ေဖြးသြားေတာ႕မယ္ေနာ္ ကားလာေနျပီ ” ဆုိျပီး လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္
ဒီေန႔ တေနကုန္က အတန္းရွိတယ္ ဒီေန႔ဆုိရင္ အလုပ္မလုပ္ဘူးေလ ဒါနဲ႔ ညေန ၅ နာရီေလာက္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ အိမ္စာေလး ဘာေလး လုပ္ျပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ႔တယ္ အိမ္မက္ထဲမွာ သူ႔ကုိ ေတြ႔တယ္ သူက
” ဒီေန႔ဘာလို႔မလာတာလဲ ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင္႔ေနတာ ”
” ဟင္ ဒီေန႔ ေက်ာင္းရွိလို႔ေလ တေနကုန္ဆုိေတာ႔ အလုပ္မလုပ္ဘူး ”
” ဟုတ္လား မသိဘူးေလ ” တဲ႕ အဲလုိေျပာျပီး သူ ထြက္သြားတယ္
မနက္ အိပ္ယာလဲ ႏုိးေတာ႔ ေဖြး စိတ္ထဲ သကၤာမကင္းဘူး ဇေဝဇဝါရယ္ ဘာလို႔ သူ႔ကုိ အိမ္မက္မက္ျပန္ရတာလဲ ေဖြးကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ လံုးဝမေက်နပ္ႏုိင္ဘူး သူ ဘာလုိ႔ အိမ္မက္ထဲ လာရတာလဲဆုိတဲ႔ ပုစၱာကို ေဖြး အေျဖရွာလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္
အတန္းမရွိတဲ႔ ဒီေန႔လုိမ်ိဳးဆုိရင္ ေဖြး မနက္ပိုင္း လုပ္တာမ်ားတယ္ ညေနပိုင္းအထိေပါ႔ အရင္ရက္ေတြကေလာက္ေတာ႔ ေနာက္မက်ဘူးေပါ႕ အလုပ္ျပီးတဲ႔အခ်ိန္ ၅ နာရီေလာက္ ကားဂိတ္မွာ ေစာင္႔ရင္း သူ႔ကုိ စိတ္ထဲက မသိမသာ ေမွ်ာ္ၾကည္႔မိတယ္ သူ႔ကုိ မေတြ႕တာနဲ႔ အင္းေလ သူအလုပ္မျပီးေသးလုိ႔ ေနမွာေပါ႕ ဆုိျပီး ေတြးျဖစ္ခဲ႔တယ္
အိမ္မက္ထဲမွာ
” ေဖြး ကိုယ္႔ကုိ ေစာင္႔ေနေသးလား ဟင္ ကုိယ္ မအားလုိ႔ပါ ” လို႔ေျပာလာတဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြးကိုယ္ေဖြး ရွက္သြားခဲ႔တယ္ ဘာစကားမွျပန္မေျပာႏုိင္ခင္ပဲ အိပ္ယာကေန ႏိုးလာခဲ႔တယ္ ဟင္ ငါ အိမ္မက္မက္ေနတာပဲ ဆုိတဲ႔ အသိနဲ႔ အတူ ဘာလုိ႔ သူ႔ကုိ မက္ျပန္ရတာလဲ ဆုိျပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ ေဒါသထြက္မိတယ္
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ခင္ခဲ႔ၾကတာ ၾကာလာခဲ႔ၾကတယ္ ေဖြးကိုယ္တုိင္လဲ သူ႔ကုိ မသိမသာ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္လုိ႔ေနခဲ႔တယ္ မွတ္တုိင္ေရာက္ရင္ မ်က္လံုးက သူ႔ကိုမသိမသာရွာေနမိခဲ႔တယ္ သူ႔ကုိေတြ႔ရင္ ေဖြးေပ်ာ္တယ္ မေတြ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြဆုိ ေဖြးစိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ ဒါေပမယ္႔ ေဖြးသိတယ္ ည က်ရင္ သူ႔ကုိ အိမ္မက္မက္မယ္ဆုိတာ ထင္တဲ႔အတုိင္းပါပဲ သူနဲ႔ မေတြ႔ရတဲ႔ေန႔ေတြဆုိရင္ သူ ေဖြးအိမ္မက္ထဲကုိ လာတယ္ စကားေတြေျပာၾကတယ္ သူမအားတ႔ဲအေၾကာင္းေျပာျပီး ေတာင္းပန္တယ္ ေဖြးသူ႔ကုိ ခ်စ္မိေနျပီလား ေဖြးကုိယ္တုိင္ မသိေတာ႔ဘူး ေသခ်ာတာကေတာ႔ ေဖြး သူ႔ကုိေတြ႕ခ်င္ေနမိတယ္
” ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာျပီေနာ္ ေဖြး ဂရုိစုိက္ဦး ေအးတယ္ သိလား ” လုိ႔ ေျပာလာတဲ႔ သူ႔ကုိ ေဖြးၾကည္႔မိေတာ႔ သူက ျပံဳးျပျပီးေတာ႔
” ခင္ဗ်ားေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ မေတြ႔ႏုိင္မွာစိုးလုိ႔ ေပါ႕ ” လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြးရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အျပင္မွာမေတြ႔ရလဲ အိမ္မက္ထဲ ရွင္လာတာ ေဖြးသိသားပဲ လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္မိတယ္ ေဖြးကိုယ္႔ဟာကုိယ္ ေတြးျပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းငံု႕ထားလုိက္မိတယ္ သူက
” ဇက္ၾကီးလဲ က်ိဳးသြားပါဦးမယ္ ဗ်ာ ” ဆုိေတာ႔ ေဖြး ရီမိတယ္ ဒီေတာ႔ သူကလဲ လုိက္ရီတယ္ ျပီးေတာ႔ ေဖြးကုိ
” ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္ ဒါေပမယ္႔ မေျပာျပရဲဘူးဗ်ာ ” တဲ႔ ေဖြးက
” ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ရွင္ေျပာခ်င္တဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ေျပာလုိက္ပါ ေဖြး နားေထာင္ေပးပါ႕မယ္ ေဖြး ဘယ္သူ႕ကုိမွ ျပန္မေျပာပါဘူး ေဖြးကို ယံုရင္ေပါ႕ေလ ” ဆုိေတာ႔ သူက
” ေဖြးကုိ ကြ်န္ေတာ္ မယံုလုိ႕မဟုတ္ပါဘူး ေဖြး ကြ်န္ေတာ္႔အေပၚသေဘာထား ေျပာင္းသြားမွာ စိုးလုိ႕ပါ ” တဲ႔ ဘာေတြလဲ ေဖြးက ဘာကိုသေဘာထားေျပာင္းရမွာလဲ ေမးခြန္း မေမးလုိက္ရခင္ပဲ သူက
” ေဖြး ကားလာေနျပီ တာ႕တာေနာ္ မနက္ျဖန္ ေတြ႕မယ္ ဘိုင္ ” ဒါနဲ႔ ေဖြးလဲ ကားေပၚတက္ခဲ႔လုိက္တယ္ လက္ျပရင္းက်န္ခဲ႔တဲ႔ သူ႔ကုိ ေဖြးထားခဲ႔ရတာ တမ်ိဳးၾကီးပဲ
ဟင္းးးးးးးး လုိ႔သာ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်ရင္း သူ႕ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ဆုိတာကုိ သိခ်င္ေနမိတယ္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနမလဲ….
လူတုိင္း လူတုိင္းမွာ အတိတ္ကိုယ္စီ ရွိခဲ႔ၾကတာပဲေလ သူက ေရာ ဘာအတိတ္ေတြ ရွိခဲ႔လုိ႕လဲ ျပင္မရတဲ႔အတိတ္ေၾကာင္႕လား ဘာေတြ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတာလဲ ေမးခြန္းေပါင္းစံုနဲ႔ ေဖြးသူ႔ကုိ ဒီေန႔ည အိမ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕လုိေတြ႕ညား ရွာၾကည္႔ပါေသာ္လည္း သူ ေရာက္မလာခဲ႔ပါ မနက္မုိးလင္းေတာ႔ လူက ႏံုးခ်ိစြာပဲ လွပတဲ႔ မနက္ခင္း ကုိ ေနာက္က်ိတဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ႔တယ္ ဒီေန႔ ေတာ႔ သူ႔ကုိရေအာင္ေမးရမယ္ သူမေျပာမခ်င္း ငါ အေဆာင္မျပန္ဘူးလုိ႔ အက်ပ္ကိုင္ရမယ္ လုိ႔ေတြးျပီး သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ျပင္းျပ ေနခဲ႔တယ္ အလုပ္ကုိလဲ ခါတုိင္းထက္ ျမန္ျမန္ေလး ျပီးခ်င္ေနခဲ႔တယ္
” ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ေမးခြန္းေမးဖုိ႔ေစာင္႔ေနတာလား ” လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြး မအံ႕ၾသဘဲ မေနႏုိင္ေတာ႕ဘူး
” ဟုတ္တယ္ ” လို႔ ေဖြးဝန္ခံခဲ႔လုိက္တယ္ သူက မခ်ိျပံဳးျပံဳးျပီးေတာ႔
” ေဖြး စိတ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္သိေနတာပဲ ကြ်န္ေတာ္႔မေျပာရင္ ဒီေန႔ အေဆာင္မျပန္ဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတယ္ မလား ” လုိ႔ ေျပာလာတဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြး ဒုတိယမၸိ အံ႕ၾသသြားခဲ႔ရျပန္ပါတယ္ ဒါနဲ႔ ဒုတိယအၾကိမ္
” ဟုတ္တယ္ ” လုိ႔ပဲ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္ သူက သက္ျပင္းေလး မသိမသာ ခိုးခ်ျပီးေတာ႔
” ေဖြးရယ္ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ အမွန္အတုိင္းေျပာမယ္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တကယ္ေတာ႔ လူသားတေယာက္မဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဝိညာဥ္ ပါ ”
” ဟင္ ” လို႔ အံ႕ၾသသြားတဲ႔ ေဖြးကုိ
” ေဖြး သိပ္ေၾကာက္သြားလားဟင္ ” ဆုိေတာ႔ ေဖြး ေျဖးညင္းစြာေခါင္းခါျပလုိက္မိတယ္
” ေဖြးကုိ ေျပာျပလုိ႔ရမလားဟင္ ေဖြးကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီရတာေပါ႕ ” ဆုိေတာ႔ သူက
” ေျပာျပပါ႕မယ္ ကြ်န္ေတာ္ကေလ သိပ္ အလုပ္တာဝန္ေက်တဲ႔ လူတေယာက္ေပါ႕ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တဲ႔ စာရင္းကိစၥ မျပီးခင္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကားတုိက္ျပီး ေသခဲ႔ရတယ္ ကြ်န္ေတာ္ ေလ်ာ္ေၾကးအမ်ားၾကီးရေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ မကြ်တ္ခဲ႔ဘူး ကြ်န္ေတာ္လုပ္တဲ႔ အလုပ္ကုိ စိတ္စြဲေနလို႕ေလ ”
” ဘယ္ေတာ႔ ကြ်တ္မွာလဲဟင္ ေဖြး အမွ်ေဝမယ္ေလ ” ဆုိေတာ႔
” နီးပါျပီေဖြး မနက္ျဖန္ ည ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ႔္ကို လာေခၚၾကေတာ႕မယ္ ”
” ဟင္ ဒါဆုိရင္ ေဖြးတုိ႔မေတြ႕ရေတာ႕ဘူးေပါ႕ေနာ္ ” လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ ေဖြးရဲ႕စကားေၾကာင္႕
” ဟုတ္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္ ေဖြးကို သတိထားမိတာ ၾကာပါျပီ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ထင္မျပဘူးလို႕ တင္းထားေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္႕ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ မထိန္းႏုိင္တာရယ္ အဲဒီေန႕က ေဖြးမုိးစုိမွာစုိးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္…. ” သူ ဆက္မေျပာပဲ စကားကုိ ရပ္ထားလုိက္တယ္ ေဖြးအရာ အားလံုးကုိ သိလုိက္ျပီ ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာေနတယ္ သူက ေဖြးကုိ
” ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗ်ာ ” ဘာလို႕လဲ ေတာင္းပန္စရာ မလုိပါဘူး သူရယ္ လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ ေဖြးရဲ႕စကားေတြ လည္ေခ်ာင္းဝ မွာပဲ ဆုိ႕ေနခဲ႔တယ္
” ကြ်န္ေတာ္ တခုေတာ႕ ေျပာခဲ႔ခ်င္ပါတယ္ ေဖြးရယ္ ကြ်န္ေတာ္ေလ ေဖြးကုိ တကယ္ခ်စ္တာပါ ” တဲ႔ ေဖြးသည္းခံႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ႔ပဲ မ်က္ရည္မ်ား ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်လာခဲ႔တယ္ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔
” ေဖြးလဲ ရွင္႔ကုိ ခ်စ္ပါတယ္ ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္
” ဘယ္လုိမွ ေပါင္းစပ္လုိ႔မရတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘဝ ၂ ခု ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ ေဖြး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ေနာ္ ေနာက္ေန႔ေတြ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ မေစာင္႔ပါနဲ႔ေတာ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ မရွိေတာ႕ဘူး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိလဲ ဂရုစိုက္ပါ ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ႔မယ္ ” ဆုိျပီး ေဖြးကုိ ထားခဲ႔ကာ ထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိၾကည္႔ရင္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔တယ္…။ ။
ျပီးပါပီ..
ေရးသူ = ၀က္၀ံေလး
” မုိးရြာေနတယ္ ထီးမပါလာဘူးလား ” လုိ႔ ျမန္မာလို ပီသစြာ ေမးလာတဲ႔ သူ႔ကုိ
” ဟင္ ရွင္က ျမန္မာလား ကြ်န္မကုိျမန္မာမွန္းသိတယ္လား ဟုတ္ကဲ႕ မနက္က ေလာေလာ နဲ႔မုိ႔ ထီးယူဖုိ႔ေမ႔သြားလို႔ “” ေနာက္ကို ထီးေဆာင္ထားေပါ႕ ဒီႏိုင္ငံမွာ ရာသီဥတုက အစုိးမရဘူး Mcdonal မွာ လုပ္တာနဲ႔တူတယ္ေနာ္ ” လုိ႔ ကြ်န္မအကၤ် ီကိုၾကည္႔ျပီး သူေျပာေတာ႔
” ဟုတ္ကဲ႕ ” လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သူ ထီးမုိးေပးလုိ႔ သိပ္မစိုလုိက္ဘူး
” part time job လား ” လို႔ ေမးလာ တဲ႔ သူ႔ကုိ
” ဟုတ္ကဲ႕ ေက်ာင္းအားတဲ႔ အခ်ိန္ အခန္းခေလး ေၾကေအာင္ လုပ္တာပါ သိပ္အမ်ားၾကီးလဲ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး စာက်က္ရေသးလုိ႕ ”
” ကြ်န္ေတာ္႔နံမည္ ေဇာ္ရဲထြတ္ လို႔ေခၚပါတယ္ ”
” ဟုတ္ ကြ်န္မနံမည္ကေတာ႔ ေဖြးသန္႔စင္ ပါ ေဖြးလို႔ ေခၚလုိ႔ရပါတယ္ ေက်းဇူးးးေနာ္ ဘတ္စ္ကားလာေနလို႔ သြားေတာ႔မယ္ ”
” ထီးယူသြားပါလား ” လုိ႔ ေျပာတဲ႔သူ႔ကုိ
” ေနပါရပါတယ္ အေဆာင္နဲ႔ ကားဂိတ္နဲ႔က နီးပါတယ္ ” လို႔ ေဖြး ညာေျပာလုိက္မိတယ္ ဟုတ္တယ္ေလ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔ လူ တေယာက္ ျမန္မာမွန္းေတာ႔ သိေပမယ္႔ ဒီေလာက္ကူညီတာပဲ ေက်းဇူးတင္တယ္ေလ
ည ၁၀ မုိးက ပုိသည္းေလပဲ စိတ္ညစ္ပါတယ္ ဒီလိုဆုိ ေဖြး မုိးမိဦးမွာေပါ႕လို႔ ေတြးရင္း သက္ျပင္းခ်မိတယ္ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ မုိးကမတိတ္ေသးဘူး ဒါနဲ႔ အေျပးတပိုင္း အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ႔ေပမယ္႔ ကားဂိတ္နဲ႔ အေဆာင္က ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းေတာ႔ မုိးက စိုေတာ႔တာေပါ႕ အေဆာင္ေရာက္ေတာ႔ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ ျပီးေတာ႕ ပါရာစီတေမာကို ေကာ္ဖီပူပူေလး နဲ႔ ေသာက္ျပီး အိပ္လုိက္တယ္
ည ေရာက္ေတာ႔ အဖ်ားတက္လာတယ္ အိမ္မက္လုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ကားဂိတ္မွာ ေတြ႔တဲ႕ သူ ေဖြးအခန္းထဲဝင္လာတယ္ ကုတင္ေဘးနားမွာ ထုိင္ျပီးေတာ႔
” ေျပာသားပဲ ထီးယူသြားပါဆုိ ဘာလို႔ အားနာေနတာလဲ ” လုိ႔ ႏူးည႕ံစြာ ေမးလာတယ္ ေဖြးဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ခင္ပဲ ေဖြးလက္ကေလးကို ဆုပ္ကုိင္ျပီး
” ေနေကာင္းသြားမွာပါ နားလိုက္ေနာ္ ” ဆုိျပီး အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္ မနက္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္မက္ေလးကို မွတ္မိေနတယ္ ဘာလို႔ အခုမွေတြ႔တဲ႕ သူ႔ကုိ အိမ္မက္ထဲ ထည္႔မက္ရတာလဲ ဆုိတာ ေဖြးစဥ္းစားလို႕မရဘူး စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ၾကီး တခုခုကုိ စိတ္တိုေနတယ္ ေနကေတာ႔ ေကာင္းသြားပါျပီ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းကိုထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္ ဒီေန႔က မနက္ပိုင္းပဲ ေက်ာင္းရွိတာ ညပိုင္းအလုပ္ရွိတယ္
” ေနေကာင္းသြားျပီလား ” လုိ႔ ေမးလာတဲ႔ သူ႔ကုိ ေဖြး ရုတ္တရက္ အံ႕ၾသစြာ ၾကည္႔မိတယ္ သူက
” မုိးမိလုိ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္မယ္ထင္လို႔ပါ ” ဆုိေတာ႔
” ဟုတ္ ေကာင္းသြားပါျပီ ဒါနဲ႔ ရွင္က ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္တာလဲ ” ဆုိေတာ႔
” ဘဏ္မွာေလ Lloyds ဘဏ္မွာ လုပ္တယ္ ကိုယ္က Accounting နဲ႔ျပီးထားတာဆုိေတာ႔ ”
” ေအာ္ အင္း ေကာင္းတာေပါ႕ ဘယ္ကိုျပန္မွာလဲ ” လို႔ စပ္စုမိေတာ႔
” ကြ်န္ေတာ္က ဒီနားေလးတင္ေနတာပါ ” တဲ႕ ေဘးနားက အဂၤလိပ္က ေဖြးကို လွည္႔ၾကည္႔တယ္ ေအးေလ ျမန္မာလိုေျပာေနေတာ႕လဲ သူ မၾကားဖူးလုိ႕ လွည္႔ၾကည္႔တာေနမွာ လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္
” ဟုတ္ကဲ႕ ေဖြးသြားေတာ႕မယ္ေနာ္ ကားလာေနျပီ ” ဆုိျပီး လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္
ဒီေန႔ တေနကုန္က အတန္းရွိတယ္ ဒီေန႔ဆုိရင္ အလုပ္မလုပ္ဘူးေလ ဒါနဲ႔ ညေန ၅ နာရီေလာက္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ အိမ္စာေလး ဘာေလး လုပ္ျပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ႔တယ္ အိမ္မက္ထဲမွာ သူ႔ကုိ ေတြ႔တယ္ သူက
” ဒီေန႔ဘာလို႔မလာတာလဲ ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင္႔ေနတာ ”
” ဟင္ ဒီေန႔ ေက်ာင္းရွိလို႔ေလ တေနကုန္ဆုိေတာ႔ အလုပ္မလုပ္ဘူး ”
” ဟုတ္လား မသိဘူးေလ ” တဲ႕ အဲလုိေျပာျပီး သူ ထြက္သြားတယ္
မနက္ အိပ္ယာလဲ ႏုိးေတာ႔ ေဖြး စိတ္ထဲ သကၤာမကင္းဘူး ဇေဝဇဝါရယ္ ဘာလို႔ သူ႔ကုိ အိမ္မက္မက္ျပန္ရတာလဲ ေဖြးကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ လံုးဝမေက်နပ္ႏုိင္ဘူး သူ ဘာလုိ႔ အိမ္မက္ထဲ လာရတာလဲဆုိတဲ႔ ပုစၱာကို ေဖြး အေျဖရွာလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္
အတန္းမရွိတဲ႔ ဒီေန႔လုိမ်ိဳးဆုိရင္ ေဖြး မနက္ပိုင္း လုပ္တာမ်ားတယ္ ညေနပိုင္းအထိေပါ႔ အရင္ရက္ေတြကေလာက္ေတာ႔ ေနာက္မက်ဘူးေပါ႕ အလုပ္ျပီးတဲ႔အခ်ိန္ ၅ နာရီေလာက္ ကားဂိတ္မွာ ေစာင္႔ရင္း သူ႔ကုိ စိတ္ထဲက မသိမသာ ေမွ်ာ္ၾကည္႔မိတယ္ သူ႔ကုိ မေတြ႕တာနဲ႔ အင္းေလ သူအလုပ္မျပီးေသးလုိ႔ ေနမွာေပါ႕ ဆုိျပီး ေတြးျဖစ္ခဲ႔တယ္
အိမ္မက္ထဲမွာ
” ေဖြး ကိုယ္႔ကုိ ေစာင္႔ေနေသးလား ဟင္ ကုိယ္ မအားလုိ႔ပါ ” လို႔ေျပာလာတဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြးကိုယ္ေဖြး ရွက္သြားခဲ႔တယ္ ဘာစကားမွျပန္မေျပာႏုိင္ခင္ပဲ အိပ္ယာကေန ႏိုးလာခဲ႔တယ္ ဟင္ ငါ အိမ္မက္မက္ေနတာပဲ ဆုိတဲ႔ အသိနဲ႔ အတူ ဘာလုိ႔ သူ႔ကုိ မက္ျပန္ရတာလဲ ဆုိျပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ ေဒါသထြက္မိတယ္
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ခင္ခဲ႔ၾကတာ ၾကာလာခဲ႔ၾကတယ္ ေဖြးကိုယ္တုိင္လဲ သူ႔ကုိ မသိမသာ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္လုိ႔ေနခဲ႔တယ္ မွတ္တုိင္ေရာက္ရင္ မ်က္လံုးက သူ႔ကိုမသိမသာရွာေနမိခဲ႔တယ္ သူ႔ကုိေတြ႔ရင္ ေဖြးေပ်ာ္တယ္ မေတြ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြဆုိ ေဖြးစိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ ဒါေပမယ္႔ ေဖြးသိတယ္ ည က်ရင္ သူ႔ကုိ အိမ္မက္မက္မယ္ဆုိတာ ထင္တဲ႔အတုိင္းပါပဲ သူနဲ႔ မေတြ႔ရတဲ႔ေန႔ေတြဆုိရင္ သူ ေဖြးအိမ္မက္ထဲကုိ လာတယ္ စကားေတြေျပာၾကတယ္ သူမအားတ႔ဲအေၾကာင္းေျပာျပီး ေတာင္းပန္တယ္ ေဖြးသူ႔ကုိ ခ်စ္မိေနျပီလား ေဖြးကုိယ္တုိင္ မသိေတာ႔ဘူး ေသခ်ာတာကေတာ႔ ေဖြး သူ႔ကုိေတြ႕ခ်င္ေနမိတယ္
” ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာျပီေနာ္ ေဖြး ဂရုိစုိက္ဦး ေအးတယ္ သိလား ” လုိ႔ ေျပာလာတဲ႔ သူ႔ကုိ ေဖြးၾကည္႔မိေတာ႔ သူက ျပံဳးျပျပီးေတာ႔
” ခင္ဗ်ားေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ မေတြ႔ႏုိင္မွာစိုးလုိ႔ ေပါ႕ ” လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြးရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အျပင္မွာမေတြ႔ရလဲ အိမ္မက္ထဲ ရွင္လာတာ ေဖြးသိသားပဲ လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္မိတယ္ ေဖြးကိုယ္႔ဟာကုိယ္ ေတြးျပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းငံု႕ထားလုိက္မိတယ္ သူက
” ဇက္ၾကီးလဲ က်ိဳးသြားပါဦးမယ္ ဗ်ာ ” ဆုိေတာ႔ ေဖြး ရီမိတယ္ ဒီေတာ႔ သူကလဲ လုိက္ရီတယ္ ျပီးေတာ႔ ေဖြးကုိ
” ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္ ဒါေပမယ္႔ မေျပာျပရဲဘူးဗ်ာ ” တဲ႔ ေဖြးက
” ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ရွင္ေျပာခ်င္တဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ေျပာလုိက္ပါ ေဖြး နားေထာင္ေပးပါ႕မယ္ ေဖြး ဘယ္သူ႕ကုိမွ ျပန္မေျပာပါဘူး ေဖြးကို ယံုရင္ေပါ႕ေလ ” ဆုိေတာ႔ သူက
” ေဖြးကုိ ကြ်န္ေတာ္ မယံုလုိ႕မဟုတ္ပါဘူး ေဖြး ကြ်န္ေတာ္႔အေပၚသေဘာထား ေျပာင္းသြားမွာ စိုးလုိ႕ပါ ” တဲ႔ ဘာေတြလဲ ေဖြးက ဘာကိုသေဘာထားေျပာင္းရမွာလဲ ေမးခြန္း မေမးလုိက္ရခင္ပဲ သူက
” ေဖြး ကားလာေနျပီ တာ႕တာေနာ္ မနက္ျဖန္ ေတြ႕မယ္ ဘိုင္ ” ဒါနဲ႔ ေဖြးလဲ ကားေပၚတက္ခဲ႔လုိက္တယ္ လက္ျပရင္းက်န္ခဲ႔တဲ႔ သူ႔ကုိ ေဖြးထားခဲ႔ရတာ တမ်ိဳးၾကီးပဲ
ဟင္းးးးးးးး လုိ႔သာ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်ရင္း သူ႕ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ဆုိတာကုိ သိခ်င္ေနမိတယ္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနမလဲ….
လူတုိင္း လူတုိင္းမွာ အတိတ္ကိုယ္စီ ရွိခဲ႔ၾကတာပဲေလ သူက ေရာ ဘာအတိတ္ေတြ ရွိခဲ႔လုိ႕လဲ ျပင္မရတဲ႔အတိတ္ေၾကာင္႕လား ဘာေတြ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတာလဲ ေမးခြန္းေပါင္းစံုနဲ႔ ေဖြးသူ႔ကုိ ဒီေန႔ည အိမ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕လုိေတြ႕ညား ရွာၾကည္႔ပါေသာ္လည္း သူ ေရာက္မလာခဲ႔ပါ မနက္မုိးလင္းေတာ႔ လူက ႏံုးခ်ိစြာပဲ လွပတဲ႔ မနက္ခင္း ကုိ ေနာက္က်ိတဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ႔တယ္ ဒီေန႔ ေတာ႔ သူ႔ကုိရေအာင္ေမးရမယ္ သူမေျပာမခ်င္း ငါ အေဆာင္မျပန္ဘူးလုိ႔ အက်ပ္ကိုင္ရမယ္ လုိ႔ေတြးျပီး သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ျပင္းျပ ေနခဲ႔တယ္ အလုပ္ကုိလဲ ခါတုိင္းထက္ ျမန္ျမန္ေလး ျပီးခ်င္ေနခဲ႔တယ္
” ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ ေမးခြန္းေမးဖုိ႔ေစာင္႔ေနတာလား ” လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြး မအံ႕ၾသဘဲ မေနႏုိင္ေတာ႕ဘူး
” ဟုတ္တယ္ ” လို႔ ေဖြးဝန္ခံခဲ႔လုိက္တယ္ သူက မခ်ိျပံဳးျပံဳးျပီးေတာ႔
” ေဖြး စိတ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္သိေနတာပဲ ကြ်န္ေတာ္႔မေျပာရင္ ဒီေန႔ အေဆာင္မျပန္ဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတယ္ မလား ” လုိ႔ ေျပာလာတဲ႔ သူ႔စကားေၾကာင္႔ ေဖြး ဒုတိယမၸိ အံ႕ၾသသြားခဲ႔ရျပန္ပါတယ္ ဒါနဲ႔ ဒုတိယအၾကိမ္
” ဟုတ္တယ္ ” လုိ႔ပဲ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖခဲ႔တယ္ သူက သက္ျပင္းေလး မသိမသာ ခိုးခ်ျပီးေတာ႔
” ေဖြးရယ္ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ အမွန္အတုိင္းေျပာမယ္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တကယ္ေတာ႔ လူသားတေယာက္မဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဝိညာဥ္ ပါ ”
” ဟင္ ” လို႔ အံ႕ၾသသြားတဲ႔ ေဖြးကုိ
” ေဖြး သိပ္ေၾကာက္သြားလားဟင္ ” ဆုိေတာ႔ ေဖြး ေျဖးညင္းစြာေခါင္းခါျပလုိက္မိတယ္
” ေဖြးကုိ ေျပာျပလုိ႔ရမလားဟင္ ေဖြးကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီရတာေပါ႕ ” ဆုိေတာ႔ သူက
” ေျပာျပပါ႕မယ္ ကြ်န္ေတာ္ကေလ သိပ္ အလုပ္တာဝန္ေက်တဲ႔ လူတေယာက္ေပါ႕ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တဲ႔ စာရင္းကိစၥ မျပီးခင္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ကားတုိက္ျပီး ေသခဲ႔ရတယ္ ကြ်န္ေတာ္ ေလ်ာ္ေၾကးအမ်ားၾကီးရေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ မကြ်တ္ခဲ႔ဘူး ကြ်န္ေတာ္လုပ္တဲ႔ အလုပ္ကုိ စိတ္စြဲေနလို႕ေလ ”
” ဘယ္ေတာ႔ ကြ်တ္မွာလဲဟင္ ေဖြး အမွ်ေဝမယ္ေလ ” ဆုိေတာ႔
” နီးပါျပီေဖြး မနက္ျဖန္ ည ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ႔္ကို လာေခၚၾကေတာ႕မယ္ ”
” ဟင္ ဒါဆုိရင္ ေဖြးတုိ႔မေတြ႕ရေတာ႕ဘူးေပါ႕ေနာ္ ” လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ ေဖြးရဲ႕စကားေၾကာင္႕
” ဟုတ္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္ ေဖြးကို သတိထားမိတာ ၾကာပါျပီ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ထင္မျပဘူးလို႕ တင္းထားေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္႕ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ မထိန္းႏုိင္တာရယ္ အဲဒီေန႕က ေဖြးမုိးစုိမွာစုိးလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္…. ” သူ ဆက္မေျပာပဲ စကားကုိ ရပ္ထားလုိက္တယ္ ေဖြးအရာ အားလံုးကုိ သိလုိက္ျပီ ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာေနတယ္ သူက ေဖြးကုိ
” ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗ်ာ ” ဘာလို႕လဲ ေတာင္းပန္စရာ မလုိပါဘူး သူရယ္ လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ႔ ေဖြးရဲ႕စကားေတြ လည္ေခ်ာင္းဝ မွာပဲ ဆုိ႕ေနခဲ႔တယ္
” ကြ်န္ေတာ္ တခုေတာ႕ ေျပာခဲ႔ခ်င္ပါတယ္ ေဖြးရယ္ ကြ်န္ေတာ္ေလ ေဖြးကုိ တကယ္ခ်စ္တာပါ ” တဲ႔ ေဖြးသည္းခံႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ႔ပဲ မ်က္ရည္မ်ား ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်လာခဲ႔တယ္ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔
” ေဖြးလဲ ရွင္႔ကုိ ခ်စ္ပါတယ္ ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္
” ဘယ္လုိမွ ေပါင္းစပ္လုိ႔မရတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘဝ ၂ ခု ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ ေဖြး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ေနာ္ ေနာက္ေန႔ေတြ ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ မေစာင္႔ပါနဲ႔ေတာ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ မရွိေတာ႕ဘူး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိလဲ ဂရုစိုက္ပါ ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ႔မယ္ ” ဆုိျပီး ေဖြးကုိ ထားခဲ႔ကာ ထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိၾကည္႔ရင္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔တယ္…။ ။
ျပီးပါပီ..
ေရးသူ = ၀က္၀ံေလး
ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေနရာေလးတစ္ခု။
ပန္း ဒီေန႔ အထူးကို တက္ၾကြေနပါသည္ မ်ားမၾကာမီ ကိုကိုနဲ႔ လက္ထပ္ျပီး အိမ္ေထာင္ရွင္မ ျဖစ္ေတာ႔မည္ မဟုတ္ပါလား ခြင္႔ ၄ ပါတ္ယူထားတယ္ မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ စီစဥ္ရဦးမယ္ေလ ေမေမတုိ႔ေတာင္ ေနာက္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနရင္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာေတာ႔မယ္ေလ ကိုကိုနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ႔ ေနရာကို ဦးေအာင္ ေရာက္ေနလုိက္တယ္ ဆုိင္ထဲမွာလူရွင္းေနတယ္ အခ်ိန္က ညေန ၆.၃၀ ခဏေနေတာ႔ ကိုကို ေရာက္လာတယ္
” ဒီေန႔ေစာလွခ်ည္လား ” တဲ႕ သူ႔စကားသံေတြထဲမွာ ခနဲ႔သံေတြ ပါေနသလုိပဲ ပန္းလဲ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တာတဲ႔
” လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥစီစဥ္ရေအာင္ေလ ခြင္႔ ၄ ပါတ္ေတာင္ ယူထားတယ္ ေမေမတုိ႔လဲ ျပန္လာေတာ႔မယ္ ေမေမတုိ႔ ျပန္လာရင္ေတာ႔ ပန္းလဲ ေဆးရံုက အေဆာင္မွာ မေနေတာ႔ဘူး ျပန္အပ္လိုက္ေတာ႔မယ္ ေလ ” ကိုကို႔ပံဳၾကည္႔ရတာ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ စိတ္မပါသလိုပဲ
” ကိုကို ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေတာ႔ သြားဝယ္မလဲ ဟင္ မနက္ျဖန္လား ဘယ္အခ်ိန္လဲေျပာေလ ပန္းအခုဆုိရင္ အားျပီ ”
” အဲဒီ မဂၤလာပြဲ ကိစၥေျပာမလို႔ ” လို႔ ကိုကို ကေျပာတယ္
” အင္းေျပာေလ ” ဆိုေတာ႔
” မဂၤလာပြဲ ဖ်က္သိမ္းရေအာင္ ကိုယ္က အခ်စ္မပါတဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို မတည္ေဆာက္ခ်င္ဘူး ”
” ဘာ အခ်စ္မပါတဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးဟုတ္လား ဘာလို႔ အဲဒီလုိေျပာရတာလဲ ”
” မင္းကိုယ္႔ကိ ုဂရုစိုက္လို႔လား မင္းရဲ႔လူနာေတြေလာက္ေတာင္ ကိုယ္က အေရးပါလို႔လား ရုပ္ရွင္ႏွစ္ေယာက္သားေအးေအးေဆးေဆး သြားၾကည္႔ပါတယ္ အေရးေပၚအေျခအေန ဆုိလို႔ မင္းေဆးရံုကို ေျပးရတယ္ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်ိန္းေတြ႔တယ္ လူနာဘာျဖစ္ျပန္ျပီဆုိျပီး သြားရျပန္ျပီ ဒါမ်ိဳး တခါ မကဘူး ပန္း ကိုယ္သည္းခံခဲ႔တယ္ အခုေတာ႔မရေတာ႔ဘူး ကိုယ္သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး ေနာက္လက္ထပ္ျပီးရင္လဲ ဒီလိုမ်ိဳးေတြပဲ လာဦးမွာပဲ ပန္း ဒီေတာ႔ အခ်ိန္ေတြမလြန္ခင္ ကိုယ္ေတာ႔ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ၾကရေအာင္လား ”
” ကိုကို အသစ္ေတြ႔ေနျပီလား ” ကိုကို က ဘာမွျပန္မေျပာဘူး
” ဘယ္ကလဲေကာင္မေလးက ”
” ဘာလဲ မင္းျပသနာ သြားရွာမလုိ႔လား ”
” ကိုိကုိ ပန္းကို အဲေလာက္ေတာင္ အထင္ေသးလွခ်ည္လား ဘာလဲေမးလုိ႔ေတာင္မရဘူးလား ” ပန္းရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသေတြ အရမ္းထြက္ေနတယ္ လူကို အရွဳိက္ကို ေဆာင္႔ကန္လုိက္သလိုပဲ ေဒါသေတြ အလိပ္လိပ္တက္ျပီး ငိုခ်င္လာတယ္ ဒါေပမယ္႔ မငိုပါဘူး သူ႔ေရွ႔မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မငိုဘူး ေယာက်္ားတေယာက္ေရွ႔မွာ ပန္း ဘယ္ေတာ႔မွ မ်က္ရည္မက်ဘူး မွတ္ ဒါနဲ႔ အားတင္းျပီး ေျပာလုိ္က္တယ္
” ေကာင္းျပီ ကိုကို ေမေမတို႔လာေတာ႔ ဒီကိစၥကိုေဆြးေႏြးၾကတာေပါ႔ ပန္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ႔မယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ” လို႔ေျပာျပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္ ကိုကို႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာကိုလဲ မျမင္ခ်င္မၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး ကားေပၚမွာ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ပန္း ငိုေနမိတယ္ သူ႔ေရွ႔မွာ မ်က္ရည္မက်သမွ် အခု မ်က္ရည္ေတြက အတားအဆီးမရွိ တလေဟာ ထြက္က်လာတယ္ အေဆာင္ေရာက္ရင္ တေယာက္တည္း ၾကိတ္ကာ ငိုရေပဦးမယ္ မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမုိးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ကာ ကားေမာင္းလာခဲ႔တယ္
စဥ္းစားရင္းေတြးရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္ တေနရာရပ္ျပီး ငိုမယ္ အလုပ္ လူတေယာက္ျဖတ္သြားတာ ေတြ႔လုိ္က္တာနဲ႔ ပန္း ေရွာင္လုိက္တယ္
ဒုန္းးးး
ဆုိျပီး သစ္ပင္ကို ဝင္ တုိက္မိတယ္ အေရးမၾကီး ဘူး ခုဏက လူဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ကားေပၚကေန ဆင္းလာခဲ႔တယ္ ေတြ႔ပါျပီ သူက ေအးေဆးပဲ ပန္း ကိုၾကည္႔ေနတယ္
” ဟုိေလ ရွင္ ဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး ” သူက နဲနဲေၾကာင္ေနတယ္ ျပီးမွ
” ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မိန္းကေလး ကားေတာ႔ ခ်ိဳင္႔သြားျပီေနာ္ ” ပန္းလဲ
” ဟုတ္တယ္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ႔မလဲ Taxi ငွားျပီး အိမ္ျပန္မွ နဲ႔ထင္တယ္ ျပီးမွ ဝပ္ေရွာ႔ဆရာ ကို ဖံဳးဆက္လွမး္ေျပာလုိက္မယ္ေလ ” ဆုိေတာ႔ သူက
” ဟုိမိန္းကေလး တကယ္လို႔ အားမနာဘူးဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ ကူညီလုိ႔ရပါတယ္ ကြ်န္ေတာ႔္အိမ္မွာ ခဏေလာက္နားျပီး ေနပါ႔လား ကြ်န္ေတာ္႔အသိ ဝပ္ေရွာ႔ဆရာကို ဖံုးဆက္ျပီးေျပာေပးမယ္ေလ သူ ကားလာယူလိမ္႔မယ္ အခုေတာ႔ မိုးခ်ဳပ္ေနေတာ႔ ေလ မိန္းကေလးတေယာက္တည္း Taxi နဲ႔ျပန္လို႔ျဖစ္ပါ႔မလား ” ပန္းေတြသြားတယ္ ဟုတ္သားပဲ သူေျပာတာလဲ ဒါနဲ႔
” ရွင္တေယာက္တည္းေနတာလား ” ဆိုေတာ႔
” မဟုတ္ပါဘူး အေမနဲ႔ အေဖ ရွိပါတယ္ ” တခ်က္ေလာက္ စဥ္းစားျပီးေတာ႔ ပန္းသူ႔အိမ္ကို လုိက္သြားခဲ႔တယ္ သူက မိတ္ဆက္တယ္
” ကိုယ္႔နံမည္ သိန္းထိုက္ပါ ကိုထုိက္လို႔ေခၚလုိ႔ ရပါတယ္ ဒီက ညီမေလးကေရာ ”
” ပန္းပါ ”
” ေအာ္ နံမည္ေလး ကခ်စ္စရာေလးပဲ ” သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ေမေမနဲ႔ ေဖေဖကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတယ္ ျပီးေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝပ္ေရွာ႔ ဆရာဆီကို ဖံုးဆက္ေပးတယ္ အန္တီက
” သမီး ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး လာ ဒီအိပ္ခန္းမွာ သမီး အိပ္လုိ႔ရတယ္ ဒါက ဧည္႔သည္ေတြအတြက္ေလ ဒါေၾကာင္႔အျမဲရွင္းထားတာ ”
” ေအာ္ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါပဲ မနက္က်ရင္ ကြ်န္မ ျပန္မွာပါ အခုေတာ႔ အန္တီတုိ႔ကို ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနပါျပီ ”
” ရပါတယ္သမီးရယ္ အန္တီတုိ႔ကို အဲလိုပဲ ကူညီေနက်ပါ ” ဒါနဲ႔ ပန္းလဲ ကုတင္ေပၚမွာ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလုိက္တယ္ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး သူ႔အေၾကာင္းကို
မနက္ေရာက္ေတာ႔ အန္တီက မနက္စာ ျပင္ထားေပးတယ္ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး မေတြ႔တာနဲ႔ အန္တီ႔ကုိ ကူလုပ္ေပးလုိက္တယ္ ျပီးေတာ႔ အန္တီတုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာျပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ႔ သူတုိ႔က တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည္႔ျပီးေတာ႔ အန္္တီက
” သမီး ဒီအိမ္မွာ ေနရတာ မက်ဥ္းက်ပ္ဘူးဆုိရင္ သမီးရဲ႔ ကားရမွ ျပန္ပါလား သမီးေနာက္ဆံတင္းစရာ ရွိလို႔လား ” ဒါနဲ႔ပန္းလဲ
” မရွိပါဘူူး ဒါေပမယ္႔… ”
” အားမနာပါနဲ႔ သမီးရယ္ ဒီေန႔ အရာရွိေလး လာလိမ္႔မယ္ သူ႔ကိုေမးေပးမယ္ေနာ္ ” ဘာလဲ အရာရွိေလး ပန္းစိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္ ကုိထုိက္က ဝင္ျပီးေတာ႔
” ေအာ္ ဧည္႔စာရင္းစစ္ကို ေျပာတာ ပါ ပန္းရ ”
” ေအာ္ေအာ္ ” အင္းေလ အေဆာင္မွာတေယာက္တည္း ၾကိတ္ျပီး ေဆြးေနမယ္႔အတူတူ လူအမ်ားနဲ႔ဆုိေတာ႔ နဲနဲေတာ႔ သက္သာမယ္ထင္တယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္မိတယ္ ဒါနဲ႔
” ဟုတ္ကဲ႔ပါ ” ဆိုျပီးေခါင္းျငိမ္႔လုိက္မိတယ္
ညေနက်ေတာ႔ ကိုထုိက္နဲ႔ ျခံထဲမွာလမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ ပန္းက ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ႔တယ္ ကုိကုိနဲ႔ ဘယ္လိုဆုိတာကို ကိုထုိက္ကို ေျပာျပခဲ႔တယ္ ကိုထုိက္က စိတ္ဝင္တစား နဲ႔ ပန္းေျပာတာ နားေထာင္ေပးေနတယ္ ပန္းက ေမးလိုက္တယ္
” ကိုထုိက္ေကာ ရည္းစားေတြဘာေတြမရွိဘူးလား ” ဆိုတာ႔
” လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁ ႏွစ္ေလာက္ကျပတ္သြားျပီ သူလဲ အခုသူ႕အိမ္ေထာင္နဲ႔သူျဖစ္ေနပါျပီ ”
” ကိုထုိက္သြားမေတြ႔ဘူးလား ဆုိေတာ႔ သူလဲ သူ႔ဘဝနဲ႔ သူ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြ်န္ေတာ႔ဘဝနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မေႏွာင္႔ယွက္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ” ခဏေနေတာ႔ အန္တီက ညေနစာထမင္းစားဖို႔လာေခၚတယ္ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ အန္တီ႔ကိ ုကူျပီးေတာ႔ သူတို႔နဲ႔အတူ tv ထုိင္ၾကည္႔ေနလုိ္က္တယ္ ည ၉ ခြဲေလာက္လဲ က်ေတာ႔ ပန္းလဲ အိပ္ခ်င္တာ နဲ႔ အိပ္ယာထဲဝင္ခဲ႔တယ္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ အသံေတြၾကားတာနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္ ဒီအခ်ိန္ၾကီးဘယ္က ဧည႔္သည္ပါလိမ္႔ ဆိုျပီး နားစြင္႔ေနမိတယ္
” အန္တီက အရာရွိေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာ ” ဆိုေတာ႔ ေအးတိေအးစက္အသံနဲ႔
” ဘယ္သူ႔ကို လက္ခံထားျပန္ျပီလဲ ”
” ဟုတ္တယ္ မေန႔က ေလ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို လက္ခံထားမိလို႔ အဲဒါ ဒီမွာထားလို႔ရလား ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္မ်ား ပို႔စရာရွိလဲမသိဘူး ”
” နံမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ အသက္ဘယ္ေလာက္လဲ ”
” ပန္းႏုေမ အသက္က ၂၇ ႏွစ္ “စာရြက္လွန္သံ ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ ျပီးေတာ႔ ေအးစက္စြာနဲ႔
” စာရင္းထဲမွာ မပါဘူး ျပန္ပို႔လုိက္ ” တဲ႔ ဘာေတြလဲ ျပီးေတာ႔ အသံေတြတိတ္သြားတာနဲ႔ ပန္းထြက္လာလိုက္မိတယ္
” သမီး မအိပ္ေသးဘူးလား ”
” ဟုိ သမီး နံမည္ေခၚသံၾကားမိသလား လို႔ ပါ ” ကိုထုိုက္က
” ေအာ္ ဧည္႔စာရငး္စစ္ ပါ ပန္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ” ဒါနဲ႔ပန္းလဲ အိပ္ယာထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ႔လုိက္တယ္ အသံေတြၾကားေနရတယ္ အိမ္မက္မက္ေနသလုိ တကယ္လုိလုိနဲ႔ အန္တီကေျပာတယ္
” သား ၾကားတယ္ေနာ္ သူကမွားျပီးေရာက္လာတာတဲ႔ သား ျပန္ပို႔လိုက္ပါ ”
” ေမေမ သားတုိ႔ သူ႔ကို ေခၚထားလို႔မရဘူးလား ဟင္ ”
” သားရယ္ ဘယ္လုိလုပ္ရမွာလဲ အထက္က သိရင္ ေမေမတုိ႔ အျပစ္ေပးခံရလိမ္႔မယ္ ေမေမ နားလည္ပါတယ္ သား ဘဝခ်င္းမတူသူကို… ျပန္ပို႔လုိက္ပါသားရယ္ ”
” ဟုတ္ကဲ႔ေမေမ ကြ်န္ေတာ္မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ျပန္ပို႔လုိက္ပါ႔မယ္ ” ႏိုးတဝက္ ၾကားတဝက္နဲ႔ ပန္း လဲျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္
မနက္စာစားျပီးေတာ႔ အန္တီ႔ကိ ုကူမယ္လုပ္ေတာ႔ ကိုထုိက္က
” ပန္းေရ ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေဆးရံုကိုသြားၾကည္႔စရာရွိလို႔ လိုက္ခဲ႔ေပးပါလား တေယာက္တည္းသြားရမွာပ်င္းလို႔ ပန္းလဲ အပ်င္းေျပေပါ႔ေလ ” ဒါနဲ႔ ပန္းလဲ လိုက္သြားခဲ႔လိုက္တယ္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ ကိုထုိက္ က ဘာစကားမွလဲမေျပာဘူး ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုကို ေရာက္လာခဲ႔တယ္ အခန္း ၄၀၃ ဆိုတဲ႔ အခန္းတံခါးကို ဖြင္႔လုိက္ တယ္ ပန္းေၾကာင္သြားတယ္ အေနာက္ကေနၾကည္႔တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးရဲ႔ပံုက ေမေမနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ ဒါနဲ႔
” ေမေမ ” လို႔ေခၚလုိက္တာ ေမေမ က ျပန္လဲမထူးဘူး ကုတင္ေပၚမွာရွိတဲ႔ လူကိုပဲ ဂရုဏာသက္စြာ စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္ ဒါနဲ႔ ကုတင္ေပၚက ဘယ္သူလဲလို႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ပန္း ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္လႈပ္သြားတယ္ ဘုရားေရ ပန္း ပါလား ဒါနဲ႔ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဆုိျပီး လွည္႔ၾကည္႔မယ္ အလုပ္မွာ အေနာက္ကေန ေဆာင္႔တြန္းခံလုိ္က္ရသလုိခံစားလုိက္ရျပီး ခဏ ကမၻာၾကီးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားခဲ႔တယ္ အတင္းပဲ မ်က္လံဳးက အားယူျပီးဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေမေမက
” သမီး သမီးေလး သတိရလာျပီေနာ္ ” တဲ႔ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကုတင္ေဘးနားရွိခလုတ္ကိုႏွိပ္လုိက္တယ္ ကိုထုိက္ကေတာ႔ အခန္းအျပင္မွာ ရပ္ေနတယ္ ခဏေနေတာ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ နာစ္မေတြ ကိုထုိက္ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖတ္ျပီးလာတာကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္ ဆရာဝန္က ပန္း ကုိ စစ္ေဆးၾကည္႔ရွဳတယ္ ပန္း အရာအားလံုးကိုသေဘာေပါက္လုိက္ပါျပီ ဒါနဲ႔
” ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ” လုိ႔ တီးတုိးေလး ေရရြတ္လုိက္မိတယ္ ကိုထုိက္က ျပံဳးုျပျပီး ထြက္သြားတာကိုေတြ႔လုိက္ရတယ္ ဆရာဝန္က ပန္းကို နားမလည္စြာ ေမာ႔ၾကည႔္တယ္ ပန္းလဲ ဆရာဝန္ကို ေဖ်ာ႔ေတာ႔ ခ်ိနဲ႔တဲ႔အျပံဳးနဲ႔ ျပံဳးျပလုိက္မိပါေတာ႔တယ္။
ျပီးပါပီ..
စာေရးသူ = ၀က္၀ံေလး
” ဒီေန႔ေစာလွခ်ည္လား ” တဲ႕ သူ႔စကားသံေတြထဲမွာ ခနဲ႔သံေတြ ပါေနသလုိပဲ ပန္းလဲ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တာတဲ႔
” လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥစီစဥ္ရေအာင္ေလ ခြင္႔ ၄ ပါတ္ေတာင္ ယူထားတယ္ ေမေမတုိ႔လဲ ျပန္လာေတာ႔မယ္ ေမေမတုိ႔ ျပန္လာရင္ေတာ႔ ပန္းလဲ ေဆးရံုက အေဆာင္မွာ မေနေတာ႔ဘူး ျပန္အပ္လိုက္ေတာ႔မယ္ ေလ ” ကိုကို႔ပံဳၾကည္႔ရတာ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ စိတ္မပါသလိုပဲ
” ကိုကို ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေတာ႔ သြားဝယ္မလဲ ဟင္ မနက္ျဖန္လား ဘယ္အခ်ိန္လဲေျပာေလ ပန္းအခုဆုိရင္ အားျပီ ”
” အဲဒီ မဂၤလာပြဲ ကိစၥေျပာမလို႔ ” လို႔ ကိုကို ကေျပာတယ္
” အင္းေျပာေလ ” ဆိုေတာ႔
” မဂၤလာပြဲ ဖ်က္သိမ္းရေအာင္ ကိုယ္က အခ်စ္မပါတဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို မတည္ေဆာက္ခ်င္ဘူး ”
” ဘာ အခ်စ္မပါတဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးဟုတ္လား ဘာလို႔ အဲဒီလုိေျပာရတာလဲ ”
” မင္းကိုယ္႔ကိ ုဂရုစိုက္လို႔လား မင္းရဲ႔လူနာေတြေလာက္ေတာင္ ကိုယ္က အေရးပါလို႔လား ရုပ္ရွင္ႏွစ္ေယာက္သားေအးေအးေဆးေဆး သြားၾကည္႔ပါတယ္ အေရးေပၚအေျခအေန ဆုိလို႔ မင္းေဆးရံုကို ေျပးရတယ္ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်ိန္းေတြ႔တယ္ လူနာဘာျဖစ္ျပန္ျပီဆုိျပီး သြားရျပန္ျပီ ဒါမ်ိဳး တခါ မကဘူး ပန္း ကိုယ္သည္းခံခဲ႔တယ္ အခုေတာ႔မရေတာ႔ဘူး ကိုယ္သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔ဘူး ေနာက္လက္ထပ္ျပီးရင္လဲ ဒီလိုမ်ိဳးေတြပဲ လာဦးမွာပဲ ပန္း ဒီေတာ႔ အခ်ိန္ေတြမလြန္ခင္ ကိုယ္ေတာ႔ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ၾကရေအာင္လား ”
” ကိုကို အသစ္ေတြ႔ေနျပီလား ” ကိုကို က ဘာမွျပန္မေျပာဘူး
” ဘယ္ကလဲေကာင္မေလးက ”
” ဘာလဲ မင္းျပသနာ သြားရွာမလုိ႔လား ”
” ကိုိကုိ ပန္းကို အဲေလာက္ေတာင္ အထင္ေသးလွခ်ည္လား ဘာလဲေမးလုိ႔ေတာင္မရဘူးလား ” ပန္းရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသေတြ အရမ္းထြက္ေနတယ္ လူကို အရွဳိက္ကို ေဆာင္႔ကန္လုိက္သလိုပဲ ေဒါသေတြ အလိပ္လိပ္တက္ျပီး ငိုခ်င္လာတယ္ ဒါေပမယ္႔ မငိုပါဘူး သူ႔ေရွ႔မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မငိုဘူး ေယာက်္ားတေယာက္ေရွ႔မွာ ပန္း ဘယ္ေတာ႔မွ မ်က္ရည္မက်ဘူး မွတ္ ဒါနဲ႔ အားတင္းျပီး ေျပာလုိ္က္တယ္
” ေကာင္းျပီ ကိုကို ေမေမတို႔လာေတာ႔ ဒီကိစၥကိုေဆြးေႏြးၾကတာေပါ႔ ပန္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ႔မယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ” လို႔ေျပာျပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္ ကိုကို႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာကိုလဲ မျမင္ခ်င္မၾကည္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး ကားေပၚမွာ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ပန္း ငိုေနမိတယ္ သူ႔ေရွ႔မွာ မ်က္ရည္မက်သမွ် အခု မ်က္ရည္ေတြက အတားအဆီးမရွိ တလေဟာ ထြက္က်လာတယ္ အေဆာင္ေရာက္ရင္ တေယာက္တည္း ၾကိတ္ကာ ငိုရေပဦးမယ္ မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမုိးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ကာ ကားေမာင္းလာခဲ႔တယ္
စဥ္းစားရင္းေတြးရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္ တေနရာရပ္ျပီး ငိုမယ္ အလုပ္ လူတေယာက္ျဖတ္သြားတာ ေတြ႔လုိ္က္တာနဲ႔ ပန္း ေရွာင္လုိက္တယ္
ဒုန္းးးး
ဆုိျပီး သစ္ပင္ကို ဝင္ တုိက္မိတယ္ အေရးမၾကီး ဘူး ခုဏက လူဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ကားေပၚကေန ဆင္းလာခဲ႔တယ္ ေတြ႔ပါျပီ သူက ေအးေဆးပဲ ပန္း ကိုၾကည္႔ေနတယ္
” ဟုိေလ ရွင္ ဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး ” သူက နဲနဲေၾကာင္ေနတယ္ ျပီးမွ
” ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မိန္းကေလး ကားေတာ႔ ခ်ိဳင္႔သြားျပီေနာ္ ” ပန္းလဲ
” ဟုတ္တယ္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ႔မလဲ Taxi ငွားျပီး အိမ္ျပန္မွ နဲ႔ထင္တယ္ ျပီးမွ ဝပ္ေရွာ႔ဆရာ ကို ဖံဳးဆက္လွမး္ေျပာလုိက္မယ္ေလ ” ဆုိေတာ႔ သူက
” ဟုိမိန္းကေလး တကယ္လို႔ အားမနာဘူးဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ ကူညီလုိ႔ရပါတယ္ ကြ်န္ေတာ႔္အိမ္မွာ ခဏေလာက္နားျပီး ေနပါ႔လား ကြ်န္ေတာ္႔အသိ ဝပ္ေရွာ႔ဆရာကို ဖံုးဆက္ျပီးေျပာေပးမယ္ေလ သူ ကားလာယူလိမ္႔မယ္ အခုေတာ႔ မိုးခ်ဳပ္ေနေတာ႔ ေလ မိန္းကေလးတေယာက္တည္း Taxi နဲ႔ျပန္လို႔ျဖစ္ပါ႔မလား ” ပန္းေတြသြားတယ္ ဟုတ္သားပဲ သူေျပာတာလဲ ဒါနဲ႔
” ရွင္တေယာက္တည္းေနတာလား ” ဆိုေတာ႔
” မဟုတ္ပါဘူး အေမနဲ႔ အေဖ ရွိပါတယ္ ” တခ်က္ေလာက္ စဥ္းစားျပီးေတာ႔ ပန္းသူ႔အိမ္ကို လုိက္သြားခဲ႔တယ္ သူက မိတ္ဆက္တယ္
” ကိုယ္႔နံမည္ သိန္းထိုက္ပါ ကိုထုိက္လို႔ေခၚလုိ႔ ရပါတယ္ ဒီက ညီမေလးကေရာ ”
” ပန္းပါ ”
” ေအာ္ နံမည္ေလး ကခ်စ္စရာေလးပဲ ” သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ေမေမနဲ႔ ေဖေဖကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတယ္ ျပီးေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝပ္ေရွာ႔ ဆရာဆီကို ဖံုးဆက္ေပးတယ္ အန္တီက
” သမီး ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး လာ ဒီအိပ္ခန္းမွာ သမီး အိပ္လုိ႔ရတယ္ ဒါက ဧည္႔သည္ေတြအတြက္ေလ ဒါေၾကာင္႔အျမဲရွင္းထားတာ ”
” ေအာ္ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါပဲ မနက္က်ရင္ ကြ်န္မ ျပန္မွာပါ အခုေတာ႔ အန္တီတုိ႔ကို ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနပါျပီ ”
” ရပါတယ္သမီးရယ္ အန္တီတုိ႔ကို အဲလိုပဲ ကူညီေနက်ပါ ” ဒါနဲ႔ ပန္းလဲ ကုတင္ေပၚမွာ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလုိက္တယ္ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး သူ႔အေၾကာင္းကို
မနက္ေရာက္ေတာ႔ အန္တီက မနက္စာ ျပင္ထားေပးတယ္ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး မေတြ႔တာနဲ႔ အန္တီ႔ကုိ ကူလုပ္ေပးလုိက္တယ္ ျပီးေတာ႔ အန္တီတုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာျပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ႔ သူတုိ႔က တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည္႔ျပီးေတာ႔ အန္္တီက
” သမီး ဒီအိမ္မွာ ေနရတာ မက်ဥ္းက်ပ္ဘူးဆုိရင္ သမီးရဲ႔ ကားရမွ ျပန္ပါလား သမီးေနာက္ဆံတင္းစရာ ရွိလို႔လား ” ဒါနဲ႔ပန္းလဲ
” မရွိပါဘူူး ဒါေပမယ္႔… ”
” အားမနာပါနဲ႔ သမီးရယ္ ဒီေန႔ အရာရွိေလး လာလိမ္႔မယ္ သူ႔ကိုေမးေပးမယ္ေနာ္ ” ဘာလဲ အရာရွိေလး ပန္းစိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္ ကုိထုိက္က ဝင္ျပီးေတာ႔
” ေအာ္ ဧည္႔စာရင္းစစ္ကို ေျပာတာ ပါ ပန္းရ ”
” ေအာ္ေအာ္ ” အင္းေလ အေဆာင္မွာတေယာက္တည္း ၾကိတ္ျပီး ေဆြးေနမယ္႔အတူတူ လူအမ်ားနဲ႔ဆုိေတာ႔ နဲနဲေတာ႔ သက္သာမယ္ထင္တယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္မိတယ္ ဒါနဲ႔
” ဟုတ္ကဲ႔ပါ ” ဆိုျပီးေခါင္းျငိမ္႔လုိက္မိတယ္
ညေနက်ေတာ႔ ကိုထုိက္နဲ႔ ျခံထဲမွာလမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ ပန္းက ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ႔တယ္ ကုိကုိနဲ႔ ဘယ္လိုဆုိတာကို ကိုထုိက္ကို ေျပာျပခဲ႔တယ္ ကိုထုိက္က စိတ္ဝင္တစား နဲ႔ ပန္းေျပာတာ နားေထာင္ေပးေနတယ္ ပန္းက ေမးလိုက္တယ္
” ကိုထုိက္ေကာ ရည္းစားေတြဘာေတြမရွိဘူးလား ” ဆိုတာ႔
” လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁ ႏွစ္ေလာက္ကျပတ္သြားျပီ သူလဲ အခုသူ႕အိမ္ေထာင္နဲ႔သူျဖစ္ေနပါျပီ ”
” ကိုထုိက္သြားမေတြ႔ဘူးလား ဆုိေတာ႔ သူလဲ သူ႔ဘဝနဲ႔ သူ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြ်န္ေတာ႔ဘဝနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မေႏွာင္႔ယွက္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ” ခဏေနေတာ႔ အန္တီက ညေနစာထမင္းစားဖို႔လာေခၚတယ္ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ အန္တီ႔ကိ ုကူျပီးေတာ႔ သူတို႔နဲ႔အတူ tv ထုိင္ၾကည္႔ေနလုိ္က္တယ္ ည ၉ ခြဲေလာက္လဲ က်ေတာ႔ ပန္းလဲ အိပ္ခ်င္တာ နဲ႔ အိပ္ယာထဲဝင္ခဲ႔တယ္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ အသံေတြၾကားတာနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္ ဒီအခ်ိန္ၾကီးဘယ္က ဧည႔္သည္ပါလိမ္႔ ဆိုျပီး နားစြင္႔ေနမိတယ္
” အန္တီက အရာရွိေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာ ” ဆိုေတာ႔ ေအးတိေအးစက္အသံနဲ႔
” ဘယ္သူ႔ကို လက္ခံထားျပန္ျပီလဲ ”
” ဟုတ္တယ္ မေန႔က ေလ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို လက္ခံထားမိလို႔ အဲဒါ ဒီမွာထားလို႔ရလား ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္မ်ား ပို႔စရာရွိလဲမသိဘူး ”
” နံမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ အသက္ဘယ္ေလာက္လဲ ”
” ပန္းႏုေမ အသက္က ၂၇ ႏွစ္ “စာရြက္လွန္သံ ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ ျပီးေတာ႔ ေအးစက္စြာနဲ႔
” စာရင္းထဲမွာ မပါဘူး ျပန္ပို႔လုိက္ ” တဲ႔ ဘာေတြလဲ ျပီးေတာ႔ အသံေတြတိတ္သြားတာနဲ႔ ပန္းထြက္လာလိုက္မိတယ္
” သမီး မအိပ္ေသးဘူးလား ”
” ဟုိ သမီး နံမည္ေခၚသံၾကားမိသလား လို႔ ပါ ” ကိုထုိုက္က
” ေအာ္ ဧည္႔စာရငး္စစ္ ပါ ပန္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ” ဒါနဲ႔ပန္းလဲ အိပ္ယာထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ႔လုိက္တယ္ အသံေတြၾကားေနရတယ္ အိမ္မက္မက္ေနသလုိ တကယ္လုိလုိနဲ႔ အန္တီကေျပာတယ္
” သား ၾကားတယ္ေနာ္ သူကမွားျပီးေရာက္လာတာတဲ႔ သား ျပန္ပို႔လိုက္ပါ ”
” ေမေမ သားတုိ႔ သူ႔ကို ေခၚထားလို႔မရဘူးလား ဟင္ ”
” သားရယ္ ဘယ္လုိလုပ္ရမွာလဲ အထက္က သိရင္ ေမေမတုိ႔ အျပစ္ေပးခံရလိမ္႔မယ္ ေမေမ နားလည္ပါတယ္ သား ဘဝခ်င္းမတူသူကို… ျပန္ပို႔လုိက္ပါသားရယ္ ”
” ဟုတ္ကဲ႔ေမေမ ကြ်န္ေတာ္မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ျပန္ပို႔လုိက္ပါ႔မယ္ ” ႏိုးတဝက္ ၾကားတဝက္နဲ႔ ပန္း လဲျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္
မနက္စာစားျပီးေတာ႔ အန္တီ႔ကိ ုကူမယ္လုပ္ေတာ႔ ကိုထုိက္က
” ပန္းေရ ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေဆးရံုကိုသြားၾကည္႔စရာရွိလို႔ လိုက္ခဲ႔ေပးပါလား တေယာက္တည္းသြားရမွာပ်င္းလို႔ ပန္းလဲ အပ်င္းေျပေပါ႔ေလ ” ဒါနဲ႔ ပန္းလဲ လိုက္သြားခဲ႔လိုက္တယ္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ ကိုထုိက္ က ဘာစကားမွလဲမေျပာဘူး ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုကို ေရာက္လာခဲ႔တယ္ အခန္း ၄၀၃ ဆိုတဲ႔ အခန္းတံခါးကို ဖြင္႔လုိက္ တယ္ ပန္းေၾကာင္သြားတယ္ အေနာက္ကေနၾကည္႔တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးရဲ႔ပံုက ေမေမနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ ဒါနဲ႔
” ေမေမ ” လို႔ေခၚလုိက္တာ ေမေမ က ျပန္လဲမထူးဘူး ကုတင္ေပၚမွာရွိတဲ႔ လူကိုပဲ ဂရုဏာသက္စြာ စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္ ဒါနဲ႔ ကုတင္ေပၚက ဘယ္သူလဲလို႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ပန္း ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္လႈပ္သြားတယ္ ဘုရားေရ ပန္း ပါလား ဒါနဲ႔ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဆုိျပီး လွည္႔ၾကည္႔မယ္ အလုပ္မွာ အေနာက္ကေန ေဆာင္႔တြန္းခံလုိ္က္ရသလုိခံစားလုိက္ရျပီး ခဏ ကမၻာၾကီးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားခဲ႔တယ္ အတင္းပဲ မ်က္လံဳးက အားယူျပီးဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေမေမက
” သမီး သမီးေလး သတိရလာျပီေနာ္ ” တဲ႔ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကုတင္ေဘးနားရွိခလုတ္ကိုႏွိပ္လုိက္တယ္ ကိုထုိက္ကေတာ႔ အခန္းအျပင္မွာ ရပ္ေနတယ္ ခဏေနေတာ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ နာစ္မေတြ ကိုထုိက္ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖတ္ျပီးလာတာကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္ ဆရာဝန္က ပန္း ကုိ စစ္ေဆးၾကည္႔ရွဳတယ္ ပန္း အရာအားလံုးကိုသေဘာေပါက္လုိက္ပါျပီ ဒါနဲ႔
” ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ” လုိ႔ တီးတုိးေလး ေရရြတ္လုိက္မိတယ္ ကိုထုိက္က ျပံဳးုျပျပီး ထြက္သြားတာကိုေတြ႔လုိက္ရတယ္ ဆရာဝန္က ပန္းကို နားမလည္စြာ ေမာ႔ၾကည႔္တယ္ ပန္းလဲ ဆရာဝန္ကို ေဖ်ာ႔ေတာ႔ ခ်ိနဲ႔တဲ႔အျပံဳးနဲ႔ ျပံဳးျပလုိက္မိပါေတာ႔တယ္။
ျပီးပါပီ..
စာေရးသူ = ၀က္၀ံေလး
ေသြးပ်က္ဖြယ္ရာအိမ္ႀကီး။
ေရးသူ- စစ္ျငိမ္းဒီေရ
(ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္သူမ်ား သတိထားျပီး ဖတ္ရူပါ။)
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ လူငယ္
တစ္စုဟာ နယ္ျမိဳ႕တစ္ခုတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အလွဴတစ္ခု
သုိ႕ သြားေရာက္ရန္ လဖက္ရည္ဆုိင္တစ္ခုမွာ စုေ၀းခဲ့ၾကပါတယ္။
(ေမာင္ထူး) ….ျမိဳ႕က ငါတုိ႕အေဒၚ ၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္မွာ ပု႑က
တုိက္လုိ႕၊ အဲဒါ အခု ငါတုိ႕ အေဒၚ မိသားစုလည္း ဆြမ္းေကြ်း
ပရိတ္တရားနာကို လဆန္းက စ’ျပီး ၇- ရက္ ဆက္တုိက္လုပ္မယ္၊
ငါတုိ႕အိမ္က လူေတြေတာ့ မအားၾကဘူး၊ ငါကုိဘဲ အလွဴသြားဖုိ႕
လႊတ္ေနတယ္၊ မင္းတုိ႕ လုိက္ၾကမလား၊ ကားခလည္း မကုန္ဘူး၊ဒုိ႕ အေဒၚပုိင္တဲ့ လုိင္းကားက ရန္ကုန္နဲ႕ အဲဒီကို ေန႕တုိင္း
ဆြဲတယ္ …။
(ကုိေအး) ငါေတာ့ အရမ္း စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဒီေခတ္မွာ ဒီေလာက္
တုိးတက္ေနတာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ငါေတာ့ ထင္တယ္၊
က်န္တဲ့လူေတြကို ေမးၾကည့္ …။
(ခင္ေဇာ္) က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားတယ္ ကုိေအး၊ အုပ္စုေတာင့္
လုိ႕ကေတာ့ လုိက္ျပီးသာပဲ …။
ဤသုိ႕ျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ လူငယ္ ရွစ္ဦးဟာ နယ္ျမိဳ႕ေလးရွိရာဆီ
သုိ႕ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴျပဳလုပ္ရာ ျခံ၀န္းဟာ ေတာ္ေတာ္
ေလး က်ယ္၀န္းပါတယ္။ အလွဴရွင္ မိသားစုဟာ ဧည့္သည္လူငယ္
မ်ားအား မိမိတုိ႕ ျခံ၀န္းအတြင္းရွိ အိမ္တစ္လုံးတြင္ တည္းခုိရန္
စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ယင္းျခံ၀န္းအတြင္း၌ အေဆာက္အဦး သုံးခုရွိျပီး
ႏွစ္ခုတြင္ လူေနထုိင္ျပီး က်န္တစ္ခုကို ဂုိေဒါင္ပုံစံ ျပဳလုပ္ထားပါ
တယ္။ ျခံ၀န္း၏ အတြင္းဖက္ ေခ်ာင္က်က် တစ္ေနရာတြင္ ဂုိေဒါင္
အျဖစ္ အသုံးျပဳထားေသာ ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အဦးသည္ တုိက္ခံ
အိမ္ေဟာင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
အလည္ေရာက္လာေသာ လူငယ္မ်ားဟာ နယ္ျမိဳ႕ရွိ လဖက္ရည္
ဆုိင္တြင္ ထုိင္လုိက္၊ ျမိဳ႕အတြင္းရွိ ရူခင္းမ်ဳိးစုံကုိ လွည့္လည္ၾကည့္ရူ
ျပီး တည္းခုိရာ အလွဴအိမ္သုိ႕ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္ မိသားစု
၀င္အားလုံး အလွဴကိစၥ၊ သူတုိ႕ စီးပြားေရး ကိစၥမ်ားနဲ႕ အလုပ္မ်ားေန
ေသာေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားအား မိသားစုပုိင္ ပြဲရုံမွ “ကုိ၀က္”ဟု ေခၚ
ေသာ စာေရးတစ္ဦးက ဒုိင္ခံ ဧည့္ခံပါတယ္။ လူငယ္မ်ားက “ကုိ၀က္”
အား အလွဴအိမ္၏ “ပု႑က သရဲ” ဇာတ္လမ္းကို ေမးျမန္းေသာ
အခါ …။
(ေနာင္ေနာင္) ကုိ၀က္၊ ေမာင္ထူးအေဒၚ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သူေ႒းက
ဘာျဖစ္လုိ႕ အလွဴလုပ္တာလဲ၊ ရွင္ျပဳတာတုိ႕ နားသ’ တုိ႕လည္း
မဟုတ္ဘူး ၊ ေမာင္ထူးေျပာေတာ့ ဒီျခံထဲမွာ “ပု႑က သရဲ”
ေျခာက္တယ္ဆုိတာ တကယ္လား ….။
(ကို၀က္) ငါလည္း တသက္တကိုယ္ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳဖုိ႕
ေနေနသာသာ ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မၾကားမိဖူး၊ လူၾကီးေျပာ
သံကုိ နားစြန္းနားဖ်ားပဲ ၾကားဖူးတယ္၊ ျခံေနာက္ဆုံးက တုိက္
ေဟာင္းမွာ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတာ ေျခရာလက္ရာေတြ
ပ်က္ပ်က္ေနလုိ႕ ပထမ သူခုိး၀င္တယ္ပဲ ေအာင့္ေမ့ၾကတာ၊ အိမ္နီး
နားခ်င္း ေျပာမွ အဲဒီအိမ္ေဟာင္းက တစ္ႏွစ္ကို တစ္ၾကိမ္ အခုလုိ႕
ေပါက္ကရေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိပဲ …။
(ကိုေအး) တျခားလူေတြေရာ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကေသးလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႕က
စိတ္၀င္စားလုိ႕ အုပ္စုလုိက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ …။
(ကို၀က္) ျခံေနာက္ပိတ္ဆုံးမွာ ဂုိေဒါင္လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ၾကီးကို
မင္းတုိ႕ ေတြ႕လား၊ အဲဒီအိမ္ၾကီးက ဟုိးအရင္ အိမ္ရွင္ေတြ လက္ထက္
ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ အိမ္၊ က်န္တဲ့ အိမ္ေတြက ေဒၚေလးတုိ႕ မတုိင္ခင္
တရုတ္သူေ႒း လက္ထက္မွာ ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္အသစ္ေတြ၊
အဲဒီအိမ္ေဟာင္းၾကီးမွာ လူေနလုိ႕ မရဲဘူး၊ ျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို တစ္လ
ေလာက္ သရဲစီးသလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပာၾက
တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ လာမဲ့ တနဂၤေႏြေန႕က စျပီး ေန႕စဥ္ မနက္တုိင္း
ဆြမ္းေကြ်း ပရိတ္တရားနာပြဲ လုပ္မလုိ႕ …။
(ထြန္းဦး) ဒီအိမ္အေၾကာင္း ဘယ္သူ ဂဃနဏ သိလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႕
ေမးၾကည့္ခ်င္လုိ႕ ကုိ၀က္ …။
(ကို၀က္) တစ္ျခံေက်ာ္ “၀ါးဆုိင္”က အဘဦးဖူးညိဳဆုိတဲ့ လူၾကီး
ေတာ့ ရွိတယ္၊ အခု အလွဴလုပ္တာလည္း အဲဒီအဘၾကီး တုိက္
တြန္းလုိ႕ လုပ္ၾကတာ၊ မင္းတုိ႕ စိတ္၀င္းစားရင္ သူ႕ဆီ သြားေမး
လုိ႕ရတယ္ …။
ဒီလုိနဲ႕ ကို၀က္ အပါအ၀င္ သူတုိ႕ တစ္အုပ္စုလုံး အလွဴအိမ္
ႏွင့္ တစ္ျခံေက်ာ္တြင္ ေနထုိင္ေသာ အဘ ဦးဖူးညိဳ၏ အိမ္သုိ႕
ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္ …။
(ေမာင္ေအာင္) အဘ၊ ဒီအိမ္ၾကီးရဲ႕ ရာဇ၀င္ကို က်ေနာ္တုိ႕
သိခ်င္လုိ႕ပါ၊ အဲဒီ ပု႑က သရဲ ဆုိတာ ဘယ္အခ်ိန္က စျပီး
ဒီျခံထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ …။
(ဦးဖူးညိဳ) ဒီအိမ္အေၾကာင္း ေျပာျပရမွာ ခပ္ရွည္ရွည္ပဲ၊ လက္ရွိ
ေမာင္၀က္တုိ႕ သူေ႒း မ၀ယ္ခင္က ဒီအိမ္မွာ တရုတ္ဆန္စက္
သူေ႒း မိသားစု ေနခဲ့တယ္၊ တရုတ္ေတြ မေနခင္က အဲဒီအိမ္မွာ
ငါတုိ႕ျမိဳ႕ရဲ႕ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး မိသားစု တစ္စု ေနခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီ
မိသားစုရဲ႕ အေမျဖစ္သူ မတင္တုိ႕ဖက္ကေန ဒီအိမ္ကို အေမြရ
ခဲ့တာေပါ့၊ သူတုိ႕မ်ဳိးရုိး အစဥ္အဆက္ ေနခဲ့ၾကတာ၊ ငါတုိ႕ ခပ္
ငယ္ငယ္က မတင္တုိ႕အေဖ ပြဲကန္ထရုိက္ ဦးစည္ ဆုိတာ
ဒုိ႕ျမိဳ႕မွာ နာမည္ၾကီးပဲ၊ သူတုိ႕ျခံထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္
မွာေတာင္ ျခံနံေဘးကို ဘယ္သူမွ … ဘယ္သူခုိးမွ မကပ္ရဲဘူး၊
သရဲ ေမြးထားတယ္ …။
(ကိုေအး) သရဲ ေမြးထားတယ္၊ ဘယ္လုိပုံစံ ေမြးထားတာလဲ၊
ဘာျဖစ္လုိ႕ ေမြးထားတာလဲ အဘ …။
(ဦးဖူးညိဳ) ပြဲကန္ထရုိက္ဆုိတာ ျမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြဖက္မွာ ဘုရားပြဲ
လုပ္ရင္ အျငိမ့္တုိ႕၊ ဇာတ္တုိ႕ကို ဌားျပီး ဖ်ာလက္မွတ္ ေရာင္းစား
တာ၊ မုိးရာသီေလာက္ပဲ ကုိယ့္အိမ္မွာ ေနရေလ့ရွိတယ္၊ သီတင္း
၀ါလကြ်တ္တဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ၀ါ မ၀င္ခင္အထိ အလုပ္ လုပ္ရတာ၊
အဲဒီေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ေနအိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ၊ မိသားစုေတြ လုံျခံဳ
ေရး အတြက္ ေအာက္လမ္းဆရာေတြနဲ႕ ေပါင္းျပီး သရဲ ေမြးတာ၊
ပြဲကန္ထရုိက္ ဦးစည္ ဆုံးသြားေတာ့ ဒီျခံကို သူ႕သမီး မတင္
က အေမြရတယ္၊ မတင္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သူ႕ေယာက္်ား
ျဖစ္သူက ဆီစက္တုိ႕၊ ေဆးလိပ္ခံုတုိ႕ လုပ္ေတာ့ အဲဒီ သရဲေမြး
တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသံ မၾကားရေတာ့ဘူး။ သူတို႕ မိသားစု၀င္
ေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေသၾကေတာ့ က်န္တဲ့ သူ
ေတြက တရုတ္သူေ႒းဆီ ဒီျခံကုိ ေရာင္းခဲ့တာ၊ ပထမေတာ့
အဲဒီ တရုတ္သူေ႒းလည္း ဒီအိမ္ေဟာင္းကုိ ဖ်က္ျပီး အိမ္အသစ္
ျပန္ေဆာက္မယ္ လုပ္ေသးတယ္၊ အိမ္ဖ်က္ဖုိ႕ ၾကံစည္တုိင္း ၾကံစည္
တုိင္း အေႏွာက္အယွက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ေပၚလာလုိ႕ ေနာက္ဆုံး
ေတာ့ တရုတ္သူေ႒းလည္း ေမာင္၀က္တုိ႕ သူေ႒း၊ လက္ရွိ အိမ္ရွင္ထံ
ေရာင္းခဲ့တာပါ …။
အဘဦးဖူးညိဳ ေျပာျပေသာ အိမ္ေဟာင္း၏ ဇာတ္လမ္းမွာ …
ျခံ၀န္းကို မိဘမ်ားထံမွ အေမြ ရခဲ့တဲ့ ေဒၚတင္ ဆုိသူ အမ်ဳိးသမီးၾကီး
ႏွင့္ သူ႕ခင္ပြန္းျဖစ္သူတုိ႕ဟာ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး လူၾကီးလူေကာင္းေတြ
ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ မိသားစုဟာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအေနနဲ႕
ေဆးလိပ္ခုံ၊ ဆီၾကိတ္စက္၊ အေသးစား ဆန္ၾကိတ္စက္ အေတာ္
မ်ားမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္ေသာ ခ်မ္းသားတဲ့ မိသားစုပါ။ သားသမီး ေလးဦး
ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ တေနမွာေတာ့ သားအငယ္ဆုံးျဖစ္သူ
ဟာ အိမ္ရွိ ေဆးလိပ္ခုံမွာ ေဆးလိပ္ လိပ္ေသာ အမ်ဳိးသမီး အလုပ္
သမားတစ္ဦးနဲ႕ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ရာကေန
ကိုယ္၀န္ ရွိလာပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့သတင္း ထြက္လာခ်ိန္ေရာက္
မွ သိလုိက္ရေသာ မိသားစုလည္း ဆႏၵမရွိေသာ္လည္း အမ်ားအျမင္
မွာ သင့္ေတာ္ေအာင္ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးကို လက္ထပ္ ေပးလုိက္ပါတယ္။
သူတုိ႕ႏွစ္ဦးဟာ မိသားစုနဲ႕အတူ ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးက
ဘာမွ် မေျပာေသာ္လည္း၊ အကုိၾကီး အမၾကီးမ်ား၊ သူတုိ႕၏ ဇနီး၊
ခင္ပြန္းမ်ားက သားအငယ္ဆုံး၏ ဇနီးသည္အေပၚ နိမ့္ခ်ဆက္ဆံ
ပါတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္ရွိ
သူတုိ႕ လင္မယား အိပ္ခန္းအတြင္းမွာ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ မိမိ
ကုိယ္ကို မိမိ ဆြဲၾကိဳးခ်ျပီး အဆုံးစီရင္ သြားပါတယ္။ ေခြ်းမျဖစ္သူ
ကြယ္လြန္အျပီး သူတုိ႕မိသားစုလည္း က်န္ရစ္သူ သားအငယ္ဆုံး
အား သေဘၤာသားအျဖစ္ ျပည္ပသုိ႕ ေစလႊတ္ လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီ ဆြဲၾကိဳးခ် ေသဆုံးမွဳ တစ္ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ေန႕မွာပဲ
ျခံပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္ဟာ ေရခ်ဳိခန္းအတြင္း ေခ်ာ္လဲျပီး ရုတ္တရက္
ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ျခံပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္၏ခင္ပြန္းသည္ အဖုိးၾကီးဟာ
ေလျဖတ္တဲ့ ေရာဂါကို ခံစားျပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ဘုန္းဘုန္းလဲ
သြားပါတယ္။ ျမန္မာ့ တုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြ၊ အေနာက္တုိင္း
ေဆးပညာဆုိင္ရာ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကုသမွဳ ခံယူအျပီးမွာ
အဖုိးၾကီး ျပန္လည္ လွဳပ္ရွားႏုိင္တဲ့ အဆင့္ကို ျပန္ေရာက္ရွိ
လာပါတယ္။ သုိ႕ေပမဲ့ ယခင္ကလုိ အေကာင္း ပကတိနီးပါး
သြက္လက္မွဳမ်ဳိးေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစု စီးပြား
ေရးလုပ္ငန္းေတြကို သားသမီးေတြနဲ႕ သူတုိ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္
ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။
သားသမီး အရင္းအျခာေတြဟာ ရုိးရုိးေအးေအး ေနထုိင္သူ
မ်ား ျဖစ္ျပီး သူတပါးေျပာသမွ်ကုိ ယုံလြယ္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်းရြာမ်ားတြင္ ရွိေသာ သူတုိ႕ရဲ႕ ဆီၾကိတ္စက္၊ ဆန္စက္
မ်ားမွာ မုိးလင္း မုိးခ်ဳပ္ အလုပ္မ်ားေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သူတုိ႕ ဖခင္၏ အနီးနားတြင္ သူတုိ႕၏ ဇနီးသည္မ်ားသာ
အျမဲလုိလုိ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သမီး မိန္းကေလး တစ္ဦးသာ
ရွိျပီး သမီးျဖစ္သူရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ စစ္တပ္မွ အရာရွိတစ္ဦး ျဖစ္ပါ
တယ္။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ေယာကၡမထံမွ အေမြေတာင္းရန္ မိန္းမ
ျဖစ္သူအား အျမဲတုိက္တြန္းေလ့ရွိပါတယ္။
ေလျဖတ္၍ ျပန္ေကာင္းခါစ ျခံပုိင္ရွင္ အဖုိးၾကီးဟာ ညဖက္မွာ
ဗုိက္ဆာျပီး အစားအေသာက္မ်ား ထ’စားေလ့ ရွိပါတယ္။ ယင္းသုိ႕
ညဖက္တြင္ အစား စားသည့္အက်င့္ဟာ ယခင္ က်န္းမာေရး
ေကာင္းမြန္ ကတည္းက ရွိေသာ သူ႕အက်င့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ညဖက္
တြင္ တစ္ဦးတည္း တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ မီးဖုိေခ်ာင္း၌ ထမင္း ထ’စား
ေသာ အဖုိးၾကီးအား သူ႕ေခြ်းမမ်ားနဲ႕ သမက္ျဖစ္သူတုိ႕က “ဖုတ္” ဟု
ေခၚေသာ သရဲ ၀င္စီးေနေၾကာင္း မဟုတ္မဟတ္ စြတ္စြဲ ေျပာဆုိၾက
ပါတယ္။
ရုိးသားျပီး အယံုလြယ္ေသာ သားသမီးမ်ားဟာ ရင္ႏွီးေသာ
မိတ္ေဆြ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ တားျမစ္ေနသည့္ ၾကားမွပင္
သူတုိ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ား၏ ေျပာစကားကို ယုံၾကည္ျပီး ေနအိမ္
သုိ႕ ပေရာဂါကုဆရာ တစ္ဦးအား ပင့္ဖိတ္ျပီး အဖုိးၾကီးအား ျပသ
ပါတယ္။ ပေရာဂါကု ဆရာဆုိသူဟာ “ဖုတ္”ထုတ္သည္ဟု ဆုိျပီး
အဖုိးၾကီးအား ၾကိမ္လုံးျဖင့္ အမ်ားေရွ႕တြင္ ေျခာက္လွန္႕ ရုိက္ႏွက္
ပါတယ္။
ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ ပေရာဂါကု ဆရာ၏ ရုိက္ႏွက္
မွဳကို ခံရေသာ ထုိ အဖုိးၾကီးဟာ ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ
ဆြဲၾကိဳးခ်ျပီး အဆုံးစီရင္ သြားျပန္ပါတယ္။ အဖုိးၾကီး ေသဆုံးလုိ႕
ရက္မလည္ခင္မွာဘဲ သမီးျဖစ္သူဟာ သူ႕ေယာက္်ား စစ္ဗုိလ္နဲ႕
စကားမ်ားရာကေန ေလွကားထစ္ေပၚမွ ေခ်ာ္က်ျပီး ေသဆုံး
သြားျပန္ပါတယ္။ အဖုိးၾကီးေရာ သူ႕သမီးပါ ေသဆုံးခဲ့ေသာ အခ်ိန္
ကာလဟာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဆုိသလုိ အဖုိးၾကီးမိန္းမ ေဒၚတင္
ဆုိသူ ကြယ္လြန္ေသာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ ရက္စြဲႏွင့္
သိပ္မေ၀းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျခံၾကီးအတြင္း တစ္ႏွစ္ တခါ ဆုိသလုိ
ကြယ္လြန္သြားသူမ်ား၏ ႏွစ္ပတ္လည္ အခ်ိန္ကာလ ေရာက္တုိင္း
ထူးဆန္းအံၾသ တုပ္လွဳပ္ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ပြားၾကပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ား ေနာက္ပုိင္း က်န္ရစ္သူ မိသားစုဟာ သူတုိ႕
အိမ္ၾကီးအပါအ၀င္ ျခံတစ္ခုလုံးကုိ တရုတ္လူမ်ဳိး ဆန္စက္လုပ္ငန္း
ရွင္ တစ္ဦးထံ ရတဲ့ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းခ်သြားပါတယ္။ အဲဒီျခံကုိ ၀ယ္ယူ
ခဲ့ေသာ တရုတ္သူေ႒းလည္း ေလး … ငါးႏွစ္ ၾကာတဲ့အထိ ေနထုိင္
ခဲ့ပါတယ္။ ထိတ္လန္႕ တုပ္လွဳပ္စရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေတြ႕ၾကံဳအျပီးမွာ
ေတာ့ တရုတ္လူမ်ဳိး ပုိင္ရွင္လည္း လက္ရွိ ေနာက္ဆုံး ပုိင္ရွင္ထံ
ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ထပ္မံ ေရာင္းခ် ခဲ့ပါတယ္။
….. ဦးဖူးညိဳ၏ စကား အဆုံးသတ္ သြားခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္လူငယ္
မ်ားလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ထင္ျမင္
ခ်က္ေပးဖုိ႕ ေတြးေ၀ေနၾကပါတယ္ …။
ဦးဖူးညိဳအိမ္မွာ စကားေကာင္းေနေသာ သူတုိ႕ အားလုံး ထမင္း
စားဖုိ႕ အလွဴအိမ္ရွိရာဆီ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴအိမ္ ျခံေပါက္
၀’ အေရာက္မွာ ရပ္ကြက္ရုံးသြားျပီး ဧည့္စာရင္းတုိင္ဖုိ႕ ေျပာတာ
ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ရုံးရွိရာသုိ႕ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ရုံးထဲ
မွာ ဧည့္စာရင္းေဖာင္ ျဖည့္ေနစဥ္ ကုိ၀က္က သူ႕အသိ ကုိကုလား
ဆုိသူနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
ညစား စားျပီးေနာက္ အပ်င္းေျပ လဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ရန္ ထြက္ခဲ့
ၾကပါတယ္ …..။
(ခင္ေဇာ္) ကို၀က္၊ ခုနက ရုံးမွာ ေတြ႕တဲ့ အရန္မီးသတ္ ကိုကုလား
ဒီအိမ္ၾကီးအေၾကာင္းကုိ သိလား၊ သူက အရန္မီးသတ္ဆုိေတာ့
ရပ္ကြက္ထဲက အေၾကာင္းေတြ ပိုမ်ား သိမလားလုိ႕ပါ …။
(ကို၀က္) သိတာေပါ့၊ သူ သိထားတဲ့ပုံစံနဲ႕ အဘဦးဖူးညိဳ ေျပာျပပုံ
နဲ႕ေတာ့ မတူႏုိင္ဘူး၊ ဒီေကာင္ကုိ ေပါေတာေတာ ဆုိျပီး သူေျပာတဲ့
စကားကို အရပ္ထဲက လူေတြ မယုံတာ၊ ဒီေကာင္လည္း ဒီရပ္ကြက္ထဲ
မွာ ၾကီးလာတဲ့ သူပဲ၊ လဖက္ရည္ဆုိင္ကို သူလာမွာပါ …။
လဖက္ရည္ဆုိင္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အရန္မီးသတ္ အလုပ္
ေရာ၊ အခေၾကးေငြ ယူျပီး မီးကင္းေစာင့္ေပးတဲ့ အလုပ္ပါ လုပ္ေသာ
ကိုကုလား ေရာက္လာပါတယ္ …။
(ကုိေအး) ကိုကုလား၊ ဒီလဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ၾကိဳက္တာေသာက္၊
ေရာင္းတဲ့အထဲက ၾကိဳက္တဲ့မုန္႕ကို စား၊ က်ေနာ္တုိ႕ ရွင္းပါ့မယ္၊
အခု က်ေနာ္တုိ႕ အလည္လာတဲ့ ျခံအေၾကာင္း ေျပာျပပါလား၊
အဲဒီျခံမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း “ပု႑က သရဲ” ေျခာက္တယ္လုိ႕ ေျပာ
ေနၾကလုိ႕၊ အဲဒါ တကယ္လား …။
(ကုိကုလား) ခင္ဗ်ားတုိ႕ ျမိဳ႕ကလူေတြ ၾကားရင္ ယုံမွာ မဟုတ္
ဘူး၊ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အရင္က သိပ္မယုံဘူး၊ က်ေနာ့္အေမ
က ဒီျခံရဲ႕ အရင္ပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္တုိ႕ ရွိစဥ္ကတည္းက သူတုိ႕အိမ္
မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ေပးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တာ၊ သရဲေျခာက္တဲ့
အိမ္ေဟာင္းၾကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ေရတြင္း တစ္ခုရွိ၊ အဲဒီ
ေရတြင္းက အခုထိ အေကာင္းပဲ၊ ေရတြင္းနံေဘးမွာ ေက်ာက္ျပား
ေတြ ေလး …. ငါးခ်ပ္ကို ညီေအာင္ ခင္းထားတယ္၊ က်ေနာ့္အေမ
ေျပာျပတာက တခါတေလ မနက္ေစာေစာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖုိ႕ အဲဒီ
အိမ္သြားရင္ အိမ္ပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္က အဲဒီေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ရွိတဲ့
အစားအေသာက္ အညစ္အေၾကးေတြကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ခုိင္းတယ္၊
အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ့္အေမက ဒီအစားအေသာက္ေတြ ေက်ာက္ျပားေပၚ
မွာ ဘယ္သူ လာပုံထားသလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ ျပန္မေျဖဘူး၊ သူတုိ႕
အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားကို တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေမး
ၾကည့္ေတာ့ ငါးရက္ တခါေလာက္ အိမ္ရွင္က “ေခါစာ” ေကြ်းတယ္
ဆုိပဲ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဘာကုိ ေကြ်းသလဲေတာ့ က်ေနာ့္အေမ
လည္း မသိဘူး၊ သူတုိ႕အိမ္က လူေတြ တစ္ႏွစ္တခါ ဆက္တုိက္
ေသေတာ့ အရပ္ထဲမွာ ဒီအိမ္ၾကီး “ခုိက္”တယ္လုိ႕ နာမည္ၾကီး
လာတာ ….။
(ေမာင္ေအာင္) ကိုကုလား ကိုယ္တုိင္ေရာ အေျခာက္ခံရဖူးလား …။
(ကုိကုလား) ဟာ …. ခုနက ေျပာျပေနတာက အရင္ ရာဇ၀င္ကို
ရွင္းျပေနတာ၊ အဲဒီျခံမွာ ပု႑က ဘယ္လုိ တုိက္တယ္ ထင္လဲ၊ ရွိသမွ်
ျပတင္းေပါက္ေတြ ေလလည္း မတုိက္၊ ဘယ္သူမွလည္း အဖြင့္အပိတ္
မလုပ္ပဲနဲ႕ ဖြင့္လုိက္ ပိတ္လုိက္ ျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒါ တစ္ရက္တည္း မဟုတ္
ဘူးေနာ္ တစ္လလုံး၊ အဲဒီအိမ္ၾကီး နံေဘးက သစ္ပင္ၾကီးေတြ ေတြ႕
လား၊ အုန္းပင္က သုံး … ေလးပင္ ပဲရွိတာ၊ က်န္တာေတြက သရက္
ပင္ေတြ၊ ညဖက္ဆုိရင္ တစ္ပင္နဲ႕ တစ္ပင္ကို ေမ်ာက္လုိ ခုန္ျပီး ကူးျပ
တာ၊ မည္းမည္းၾကီး၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ထုိးၾကည့္ရင္ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕
မွာတင္ ေပ်ာက္သြားတာ၊ ျပီးေတာ့ သရက္သီးေတြ ခဲေတြနဲ႕ အိမ္ကို
ထုတာ၊ ရပ္ကြက္ရုံးက လူေတြေရာ စခန္းက ရဲေတြပါ သြားေစာင့္
ေပးဖူးတယ္၊ ေၾကာက္လုိ႕ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ျပီး ေျပးတာ၊ ဘုန္းၾကီး
ၾကြလာလည္း ခဏပဲ ရတယ္၊ ဘုန္းၾကီး ျပန္ၾကြသြားတာနဲ႕ ျပန္ျပီး
ေသာင္းက်န္းတာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ မ်က္စိ ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတုိင္ တစ္တုိင္
ဘယ္သူမွ မပါဘဲ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ခုန္ခုန္ျပီး တက္သြားတာ၊
ဖိနပ္ စီးခ်ိန္ေတာင္ မရဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေျပးတာ တန္းေန
တာပဲ ….။
(ခင္ေဇာ္) ေန႕ခင္းဖက္ေရာ ေျခာက္လား၊ အဲလုိ ျဖစ္တာ ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္
ေလာက္ ရွိျပီးလဲ ….။
(ကုိကုလား) လူေတြေသျပီး ဒီျခံကုိ တရုတ္ေတြ ၀ယ္လုိက္တဲ့ ႏွစ္ကေန
စ’ျပီး ေျခာက္တာ၊ တရုတ္ေတြလည္း ဗုဒၶဘာသာပဲေလ၊ သူတုိ႕လည္း
ဘုန္းၾကီးပင့္ျပီး ပရိတ္ရြတ္တာေပါ့၊ မရဘူး၊ စ’ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ကဆုိရင္ ေန႕ခင္း
ဖက္ၾကီး အိမ္ထဲက လူေတြကို ပထမ ေရနဲ႕ လုိက္ပက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့
ပစၥည္းေတြ သူ႕အလုိလုိ ဟုိေရြ႕ ဒီေရြ႕ လုပ္ျပတယ္၊ ဒါနဲ႕ တရုတ္ေတြလည္း
ဘာပစၥည္းမွ မယူႏုိင္ဘူး မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ျခံေရွ႕ကုိ ေျပးထြက္လာ
ၾကတာ၊ အရပ္ထဲက လူေတြ စုေပါင္းျပီး သြားၾကည့္တာ ေအာက္ထပ္က
ဧည့္ခံထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆံပင္ဖ်ားလ်ား ခ်ျပီး ေခါက္တုတ္
ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္၊ ေခါင္းငုံ႕ထားတယ္၊ လူေတြက
အိမ္ အေပါက္၀’ကေန “နင္ဘယ္သူလဲ” ေမးလုိက္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့
လာတယ္၊ သူ႕ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္စိတုိ႕ နားေခါင္းတုိ႕ ပါးစပ္ေပါက္တုိ႕
မရွိဘူး၊ ျပားျပားၾကီး၊ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ တစ္ရပ္ကြက္လုံး
အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ေျပးလုိက္ၾကတာ၊ အဲဒါနဲ႕ ဘုန္းၾကီးပင့္ျပီး အထဲ
ကို ၀င္တာ ေအာက္ထပ္ေရာက္ရင္ အေပၚထပ္က ေသာင္းက်န္းျပတယ္၊
အေပၚထပ္ တက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္က ပစၥည္းေတြကို ေရြ႕ျပစ္တာ
၀ုန္းဒုိင္းၾကဲပဲ၊ ဘုန္းၾကီး ဘုရားစာ ရြတ္ေတာ့ ခဏ ျငိမ္သြားတယ္၊
ဘုန္းၾကီး ျပန္ၾကြသြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြကို တစ္ေယာက္ျပီး
တစ္ေယာက္ လည္ပင္းအညွစ္ ခံရသလုိ ျဖစ္လာတာ၊ ဘာမွလည္း
မေတြ႕ရဘူး …။
(ကုိ၀က္) ဘုန္းၾကီး ၾကားသြားရင္ မင္းကို ေဒါကန္ေနအုံးမယ္၊ ကေလး
ေတြ ေၾကာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္ျပီ …။
(ကုိကုလား) မင္းတုိ႕ အဲဒါေၾကာင့္ ခက္တာေပါ့၊ အရင္ တရုတ္သူေ႒း
က ဘာမွ မလုပ္ဘူး ထင္လုိ႕လား၊ နည္းလမ္းကို စုံေနတာပဲ ေလွ်ာက္
လုပ္တာ၊ သူ႕ျခံကို ေစ်းေလွ်ာ့ျပီး ေရာင္းသြားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ
လည္း လုပ္တာပဲ၊ လုပ္လုိ႕ မရလုိ႕ လက္ေလွ်ာ့သြားတာ၊ ညီေလးတုိ႕
… မင္းတုိ႕ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ျခံနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျခံမွာ ငါ့အကို
၀မ္းကြဲ မိသားစု ရွိတယ္၊ မင္းတုိ႕ အုပ္စု ငါ့အကုိအိမ္မွာ သြားအိပ္လုိ႕
ရတယ္၊ စားေရး ေသာက္ေရးလည္း မပူနဲ႕၊ ငါ ၾကိဳေျပာထားေပး
မယ္ …။
(ကုိ၀က္) မနက္ျဖန္ စေနေန႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္
ၾကြလာျပီး တစ္ျခံလုံးကုိ ပရိတ္ရည္ေတြ လုိက္ျဖန္းေပးမယ္၊ တစ္ျခံလုံး
ကုိလည္း ပရိတ္ၾကိဳးေတြ ပတ္ျပီး ခ်ည္ေပးမယ္ ေျပာတယ္၊ အိမ္က
လူေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအတြက္လည္း ပရိတ္ၾကိဳးေတြ ဆြဲေပး
မယ္ ေျပာတယ္၊ သိပ္ေၾကာက္စရာ မလုိပါဘူးကြာ …။
(ကိုကုလား) ေအး … ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ ငါ့အထင္ေတာ့ ဒါ ပုိဆုိး
သြားမယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ေျခာက္လွန္႕လုိ႕ အဲလုိလုပ္တာ ျပႆနာ
မရွိဘူး၊ အခုဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ ကတည္းက ရွိေနမွန္း
လည္းမသိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကမ္းတဲ့ အမ်ဳိးအစားေတြ၊ သူတုိ႕ကို
ပရိတ္ရည္ျဖန္းေတာ့မွ သူတုိ႕ ေနရတာ ထုိင္ရတာ ခက္တယ္ဆုိျပီး
ပိုေသာင္းက်န္းလာရင္ ဘယ္နဲ လုပ္မလဲ၊ ငါကေတာ့ လမ္းထိပ္က
ဦးပြားေပးတဲ့ အၾကံပဲ သေဘာက်တယ္၊ “ေခါစာ” ျပစ္၊ ေတာင္းပန္
ျပီး အျခား တစ္ေနရာကို ေရြ႕ေပးႏုိင္ရင္ ဒီကိစၥ ျပီးသြားမွာ …။
(ေနာင္ေနာင္) ဘယ္လုိ … ေနရာေရြ႕ေပးလုိ႕ ရတယ္ … ဟုတ္လား
ကိုကုလား …။
(ကုိကုလား) ဦးပြားဆုိတာ လမ္းထိပ္ ဗီြဒီယုိရုံကြ၊ တရုတ္ေတြ ေျပာင္း
လာျပီး ဒီျခံမွာ ျပႆနာ ျဖစ္ေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႕ လုပ္တာ မရဘူး၊ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ ဦးပြားက ျခံရွင္ တရုတ္ကို အၾကံေပးတယ္၊ ျခံထဲမွာ
“ေခါစာ” ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေကြ်း၊ ျပီးေတာ့ ျခံထဲက မျမင္ရတဲ့ သတၲ၀ါေတြကို ဒီျခံထက္ ပိုျပီး
ေကာင္းတဲ့ ေနရာဘုံဌာနကို ေျပာင္းေပးမယ္လုိ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာ၊
အဲဒီနည္းနဲ႕ ေခၚထုတ္ျပီး ေနရာ ေျပာင္းခုိင္းတာ၊ ျခံရွင္ တရုတ္လည္း
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ လုိက္လုပ္ပါတယ္၊ ျခံေဒါင့္ေတြမွာ “ေခါစာ” ကုိ (၇)
ရက္ ဆက္တုိက္ေကြ်းတယ္၊ ၇- ရက္ျပည့္ေတာ့ ညဖက္ၾကီး သူ႕ကုန္တင္
ကား ေနာက္ဖုံးဖြင့္ျပီး ဒီျခံထဲက မကြ်တ္မလြတ္တဲ့ ဟာေတြ နင္တုိ႕ကုိ
ေနရာ ေျပာင္းေပးမယ္ ဒီကားေပၚကို တက္ၾက ဆုိျပီး ကားနဲ႕ ေခၚထုတ္
သြားတာ၊ ပထမေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ေမာင္းေနတာေပါ့၊ ရဲ
စခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ေနာက္ၾကည့္မွန္က
ေန ေနာက္ခန္းထဲကုိ မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လုိက္တာ ဘာျမင္ရလဲ
မေျပာတတ္ဘူး၊ ကားဘရိတ္ ေစာင့္နင္းျပီး ကားေပၚက ဆင္းေျပးတာ၊
ပုဆုိးေတာင္ မပါဘူး၊ ကြင္းလုံးကြ်တ္ျပီး ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့တယ္၊
ေၾကာက္ဖ်ား ဖ်ားျပီး ေဆးရုံးေတာင္ တင္လုိက္ရတယ္၊ ေဆးရုံးက
ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ရတဲ့ေစ်းနဲ႕ ဒီျခံေရာ အိမ္ေတြပါ ေရာင္းမယ္
ျဖစ္သြားတာပဲ ….။
(လူငယ္မ်ား) ……. (ရယ္သံမ်ား)
…. လဖက္ရည္ဆုိင္အတြင္း သူတုိ႕အုပ္စု၏ ရယ္ေမာသံမ်ားေၾကာင့္
အျခား စာပြဲ၀ုိင္းမ်ားရွိ ထုိင္ေနသူ အားလုံး သူတုိ႕ကို ျပံဳးျပီး ၾကည့္
ေနၾကပါတယ္ …။
သူေျပာတဲ့ စကားကို ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာၾကေသာေၾကာင့္
ကိုကုလားရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ရူတည္တည္ ျဖစ္သြားပါတယ္၊ အေရး
အေၾကာင္းရွိရင္ မီးကင္းတဲမွာ သူ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပီး ထြက္ခြာသြား
ပါတယ္။
သူတုိ႕အုပ္စုကို တည္းခုိဖုိ႕ ေပးထားတဲ့ အိမ္က တစ္ထပ္ တုိက္ပု
ေလးပါ။ အေပၚမွာ ထပ္ခုိး ေသးေသးေလး ရွိပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕မ်ား
ရဲ႕ ထုံးစံအရ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီး ရွိတဲ့ လမ္းကလြဲရင္ လမ္းသြယ္
အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ည ရွစ္နာရီ ကိုးနာရီမွာ လူသြား လူလာ မရွိ
သေလာက္ပါ။ အျပင္ဖက္မွာ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ ေနပါတယ္။
ကုိ၀က္လည္း သူတုိ႕ အုပ္စုနဲ႕ အတူတူ လာအိပ္ေပးပါတယ္။
ကို၀က္တစ္ေယာက္ တေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ အိပ္မေပ်ာ္
ေသးပါ။ ေနာင္ေနာင္နဲ႕ ရဲစုိးဟာ ျပတင္းေပါက္ကေန ျခံထိပ္ဖက္ကုိ
ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။
(ေနာင္ေနာင္) ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဧည့္စာရင္း လာစစ္လား မသိဘူး၊
ျခံထဲကို လူငါးေယာက္ ၀င္လာတယ္ …။
(ေမာင္ထူး) ကို၀က္ ထ’စမ္းပါအုံးဗ်ာ၊ ဧည့္စာရင္း လာစစ္ေနျပီတဲ့။
(ရဲစုိး) ေမာင္ထူး၊ မင္းတုိ႕ အေဒၚ အိမ္ဖက္ကို အရင္ သြားစစ္ေနပုံ
ရတယ္ …။
(ကုိ၀က္) ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ၊ ဧည့္စာရင္း လုိက္စစ္မယ္
ဆုိရင္ ကုလား စကားေျပာတဲ့ အသံကုိ ႏွစ္ျခံေက်ာ္ေလာက္ကေန
ၾကားေနရတာ …။
သူတုိ႕အားလုံး ဟုိဖက္အိမ္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မီးေတြဖြင့္
ျပီး ႏိူးေနပုံ မရပါ။ ဒါနဲ႕ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသာ ကို၀က္ အပါ
အ၀င္ သူတုိ႕ အားလုံး နံေဘးအိမ္ဆီ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကို၀က္ရဲ႕
တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုသံေၾကာင့္ ေမာင္ထူးတုိ႕ အေဒၚ မိသားစု
လည္း ႏူိးလာပါတယ္၊ ကို၀က္က ….
“ေဒၚေလးတုိ႕အိမ္ကို ဧည့္စာရင္း လာစစ္လား၊ ျခံထဲကုိ လူေတြ
၀င္လာတယ္လုိ႕ သူတုိ႕ေျပာလုိ႕ …”
(ေဒၚေလး) အေဒၚတုိ႕က အိပ္ေနတာ ၾကာျပီး၊ မင္းဦးေလးက စိတ္
ပုတီး စိတ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႕ ဦးေလး လာႏူိးလုိ႕ အေဒၚတုိ႕လည္း အခုပဲ
ႏိူးလာတာ၊ ဒုိ႕အိမ္ဖက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလာဘူး၊ ဧည့္စာရင္းလည္း
လာမစစ္ဘူး ….။
ေဒၚေလး စကားမဆုံးခင္ ဦးေလးက ၾကားျဖတ္ျပီး ..…
“ငါက မင္းတုိ႕ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ အျပင္က ျပန္လာတယ္ ေအာင့္ေမ့
လုိ႕၊ ျခံတံခါးကို ဖြင့္သံ၊ လူေတြ အုပ္စုလုိက္ စကားေျပာျပီး လမ္း
ေလွ်ာက္လာတဲ့ အသံေတြေတာ့ ၾကားတယ္၊ မင္းတုိ႕ဘဲ ထင္ျပီး ဆက္
ပုတီးစိတ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႕ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဧည့္စာရင္း လာစစ္ရင္
ျခံေပါက္၀’ကေန လွမ္းေအာ္တယ္၊ ျခံထဲကို တခါတည္း တန္းျပီး
၀င္မလာတတ္ဘူး၊ ဒါဆုိရင္ … အင္း …။
(ကိုေအး) ဒါဆုိ သူခုိးေတြနဲ႕ တူတယ္၊ ကို၀က္ ေလာက္ေလးခြ ရွိလား၊
ေဟ့ေကာင္ေတြ တုတ္ေတြ ရွာၾက ….။
(ေမာင္ေအာင္) ကုိေအးကလည္း ကိြဳင္ပဲ၊ သူခုိးဆုိရင္ ျခံထိပ္ကေန
အုပ္စုလုိက္ တံခါးဖြင့္ျပီး ၀င္လာမလား၊ မီးကင္းေစာင့္တဲ့ ကိုကုလား
တုိ႕ဆီ သြားေမးရေအာင္၊ သူတုိ႕ေရာ ေတြ႕လုိက္လားလုိ႕ …။
(ေနာင္ေနာင္) မင္းကလည္း ငါတုိ႕ေျပာတာကုိ မယံုလုိ႕လား၊ ငါတုိ႕
မ်က္စိနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕လုိက္တာ၊ ဦးေလးေတာင္ အိမ္ေပၚ
ကေန အသံေတြ ၾကားလုိက္ေသးတယ္ …။
(ရဲစုိး) ဦးေလးတုိ႕မိသားစု အိမ္ထဲမွာဘဲ ေန၊ က်ေနာ္တုိ႕ မီးကင္း
တဲက ကိုကုလားတုိ႕ကို သြားေခၚလုိက္မယ္၊ ျခံထဲကို သူခုိး ကပ္တာ
လား မသိဘူး …။
(ကုိ၀က္) အင္း … ညီေလးတုိ႕ ကုလားကို သြားေခၚမေနနဲ႕၊ ဦးေလး
တုိ႕လည္း ျပန္ျပီး အိပ္ေတာ့၊ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ထား
လုိက္ပါ၊ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္လာတုန္းက က်ေနာ္
ကိုယ္တုိင္ ျခံတံခါးေသာ့ကုိ ပိတ္ခဲ့တာ …။
(ေနာင္ေနာင္) ဟာ … ဟုတ္သားပဲ၊ ဒါဆုိ ခုနက လူေတြက ဘယ္သူ
ေတြလဲ ….။
မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖစ္ေနေသာ သူတုိ႕အားလုံး အူေၾကာင္ေၾကာင္
နဲ႕ အိမ္ထဲကို ျပန္၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ စ’ေတြ႕တဲ့
ရဲစုိးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္ဟာ ေတာ္ေတာ္လန္႕ေနၾကပါျပီ။ အိပ္လုိက္ ႏူိးလုိက္
ျဖင့္ ညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။
မနက္ေစာေစာ ေဒၚေလးတုိ႕ အိမ္ဖက္မွ ကို၀က္နာမည္ လာေခၚသံ
ေၾကာင့္ သူတုိ႕ အားလုံး အိပ္ယာက ႏိူးခဲ့ပါတယ္။ ျခံထဲမွာ အလွဴ
အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ ကူညီေပးဖုိ႕ ကိုကုလားအပါအ၀င္ အရပ္ထဲမွ လူ
အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ ျခံေနာက္ဆုံးက ပရိတ္တရားနာ
မယ့္ အိမ္ၾကီးရွိရာဆီ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ဖုိ႕ လူေတြ သြားလာေနၾကပါ
တယ္။ မနက္စား အဆာေျပစားအျပီး ကုိကုလားတုိ႕ သန္႕ရွင္းေရး
လုပ္ေနေသာ အိမ္ၾကီးဖက္ကုိ သူတုိ႕အုပ္စု သြားၾကပါတယ္။
(ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕တတ္သူမ်ား သတိထားျပီး ဖတ္ရူပါ။)
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ လူငယ္
တစ္စုဟာ နယ္ျမိဳ႕တစ္ခုတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ အလွဴတစ္ခု
သုိ႕ သြားေရာက္ရန္ လဖက္ရည္ဆုိင္တစ္ခုမွာ စုေ၀းခဲ့ၾကပါတယ္။
(ေမာင္ထူး) ….ျမိဳ႕က ငါတုိ႕အေဒၚ ၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္မွာ ပု႑က
တုိက္လုိ႕၊ အဲဒါ အခု ငါတုိ႕ အေဒၚ မိသားစုလည္း ဆြမ္းေကြ်း
ပရိတ္တရားနာကို လဆန္းက စ’ျပီး ၇- ရက္ ဆက္တုိက္လုပ္မယ္၊
ငါတုိ႕အိမ္က လူေတြေတာ့ မအားၾကဘူး၊ ငါကုိဘဲ အလွဴသြားဖုိ႕
လႊတ္ေနတယ္၊ မင္းတုိ႕ လုိက္ၾကမလား၊ ကားခလည္း မကုန္ဘူး၊ဒုိ႕ အေဒၚပုိင္တဲ့ လုိင္းကားက ရန္ကုန္နဲ႕ အဲဒီကို ေန႕တုိင္း
ဆြဲတယ္ …။
(ကုိေအး) ငါေတာ့ အရမ္း စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဒီေခတ္မွာ ဒီေလာက္
တုိးတက္ေနတာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ငါေတာ့ ထင္တယ္၊
က်န္တဲ့လူေတြကို ေမးၾကည့္ …။
(ခင္ေဇာ္) က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားတယ္ ကုိေအး၊ အုပ္စုေတာင့္
လုိ႕ကေတာ့ လုိက္ျပီးသာပဲ …။
ဤသုိ႕ျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ လူငယ္ ရွစ္ဦးဟာ နယ္ျမိဳ႕ေလးရွိရာဆီ
သုိ႕ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴျပဳလုပ္ရာ ျခံ၀န္းဟာ ေတာ္ေတာ္
ေလး က်ယ္၀န္းပါတယ္။ အလွဴရွင္ မိသားစုဟာ ဧည့္သည္လူငယ္
မ်ားအား မိမိတုိ႕ ျခံ၀န္းအတြင္းရွိ အိမ္တစ္လုံးတြင္ တည္းခုိရန္
စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ယင္းျခံ၀န္းအတြင္း၌ အေဆာက္အဦး သုံးခုရွိျပီး
ႏွစ္ခုတြင္ လူေနထုိင္ျပီး က်န္တစ္ခုကို ဂုိေဒါင္ပုံစံ ျပဳလုပ္ထားပါ
တယ္။ ျခံ၀န္း၏ အတြင္းဖက္ ေခ်ာင္က်က် တစ္ေနရာတြင္ ဂုိေဒါင္
အျဖစ္ အသုံးျပဳထားေသာ ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အဦးသည္ တုိက္ခံ
အိမ္ေဟာင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
အလည္ေရာက္လာေသာ လူငယ္မ်ားဟာ နယ္ျမိဳ႕ရွိ လဖက္ရည္
ဆုိင္တြင္ ထုိင္လုိက္၊ ျမိဳ႕အတြင္းရွိ ရူခင္းမ်ဳိးစုံကုိ လွည့္လည္ၾကည့္ရူ
ျပီး တည္းခုိရာ အလွဴအိမ္သုိ႕ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္ မိသားစု
၀င္အားလုံး အလွဴကိစၥ၊ သူတုိ႕ စီးပြားေရး ကိစၥမ်ားနဲ႕ အလုပ္မ်ားေန
ေသာေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားအား မိသားစုပုိင္ ပြဲရုံမွ “ကုိ၀က္”ဟု ေခၚ
ေသာ စာေရးတစ္ဦးက ဒုိင္ခံ ဧည့္ခံပါတယ္။ လူငယ္မ်ားက “ကုိ၀က္”
အား အလွဴအိမ္၏ “ပု႑က သရဲ” ဇာတ္လမ္းကို ေမးျမန္းေသာ
အခါ …။
(ေနာင္ေနာင္) ကုိ၀က္၊ ေမာင္ထူးအေဒၚ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သူေ႒းက
ဘာျဖစ္လုိ႕ အလွဴလုပ္တာလဲ၊ ရွင္ျပဳတာတုိ႕ နားသ’ တုိ႕လည္း
မဟုတ္ဘူး ၊ ေမာင္ထူးေျပာေတာ့ ဒီျခံထဲမွာ “ပု႑က သရဲ”
ေျခာက္တယ္ဆုိတာ တကယ္လား ….။
(ကို၀က္) ငါလည္း တသက္တကိုယ္ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳဖုိ႕
ေနေနသာသာ ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မၾကားမိဖူး၊ လူၾကီးေျပာ
သံကုိ နားစြန္းနားဖ်ားပဲ ၾကားဖူးတယ္၊ ျခံေနာက္ဆုံးက တုိက္
ေဟာင္းမွာ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတာ ေျခရာလက္ရာေတြ
ပ်က္ပ်က္ေနလုိ႕ ပထမ သူခုိး၀င္တယ္ပဲ ေအာင့္ေမ့ၾကတာ၊ အိမ္နီး
နားခ်င္း ေျပာမွ အဲဒီအိမ္ေဟာင္းက တစ္ႏွစ္ကို တစ္ၾကိမ္ အခုလုိ႕
ေပါက္ကရေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိပဲ …။
(ကိုေအး) တျခားလူေတြေရာ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကေသးလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႕က
စိတ္၀င္စားလုိ႕ အုပ္စုလုိက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ …။
(ကို၀က္) ျခံေနာက္ပိတ္ဆုံးမွာ ဂုိေဒါင္လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ၾကီးကို
မင္းတုိ႕ ေတြ႕လား၊ အဲဒီအိမ္ၾကီးက ဟုိးအရင္ အိမ္ရွင္ေတြ လက္ထက္
ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ အိမ္၊ က်န္တဲ့ အိမ္ေတြက ေဒၚေလးတုိ႕ မတုိင္ခင္
တရုတ္သူေ႒း လက္ထက္မွာ ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္အသစ္ေတြ၊
အဲဒီအိမ္ေဟာင္းၾကီးမွာ လူေနလုိ႕ မရဲဘူး၊ ျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို တစ္လ
ေလာက္ သရဲစီးသလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပာၾက
တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ လာမဲ့ တနဂၤေႏြေန႕က စျပီး ေန႕စဥ္ မနက္တုိင္း
ဆြမ္းေကြ်း ပရိတ္တရားနာပြဲ လုပ္မလုိ႕ …။
(ထြန္းဦး) ဒီအိမ္အေၾကာင္း ဘယ္သူ ဂဃနဏ သိလဲ၊ က်ေနာ္တုိ႕
ေမးၾကည့္ခ်င္လုိ႕ ကုိ၀က္ …။
(ကို၀က္) တစ္ျခံေက်ာ္ “၀ါးဆုိင္”က အဘဦးဖူးညိဳဆုိတဲ့ လူၾကီး
ေတာ့ ရွိတယ္၊ အခု အလွဴလုပ္တာလည္း အဲဒီအဘၾကီး တုိက္
တြန္းလုိ႕ လုပ္ၾကတာ၊ မင္းတုိ႕ စိတ္၀င္းစားရင္ သူ႕ဆီ သြားေမး
လုိ႕ရတယ္ …။
ဒီလုိနဲ႕ ကို၀က္ အပါအ၀င္ သူတုိ႕ တစ္အုပ္စုလုံး အလွဴအိမ္
ႏွင့္ တစ္ျခံေက်ာ္တြင္ ေနထုိင္ေသာ အဘ ဦးဖူးညိဳ၏ အိမ္သုိ႕
ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္ …။
(ေမာင္ေအာင္) အဘ၊ ဒီအိမ္ၾကီးရဲ႕ ရာဇ၀င္ကို က်ေနာ္တုိ႕
သိခ်င္လုိ႕ပါ၊ အဲဒီ ပု႑က သရဲ ဆုိတာ ဘယ္အခ်ိန္က စျပီး
ဒီျခံထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ …။
(ဦးဖူးညိဳ) ဒီအိမ္အေၾကာင္း ေျပာျပရမွာ ခပ္ရွည္ရွည္ပဲ၊ လက္ရွိ
ေမာင္၀က္တုိ႕ သူေ႒း မ၀ယ္ခင္က ဒီအိမ္မွာ တရုတ္ဆန္စက္
သူေ႒း မိသားစု ေနခဲ့တယ္၊ တရုတ္ေတြ မေနခင္က အဲဒီအိမ္မွာ
ငါတုိ႕ျမိဳ႕ရဲ႕ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး မိသားစု တစ္စု ေနခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီ
မိသားစုရဲ႕ အေမျဖစ္သူ မတင္တုိ႕ဖက္ကေန ဒီအိမ္ကို အေမြရ
ခဲ့တာေပါ့၊ သူတုိ႕မ်ဳိးရုိး အစဥ္အဆက္ ေနခဲ့ၾကတာ၊ ငါတုိ႕ ခပ္
ငယ္ငယ္က မတင္တုိ႕အေဖ ပြဲကန္ထရုိက္ ဦးစည္ ဆုိတာ
ဒုိ႕ျမိဳ႕မွာ နာမည္ၾကီးပဲ၊ သူတုိ႕ျခံထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္
မွာေတာင္ ျခံနံေဘးကို ဘယ္သူမွ … ဘယ္သူခုိးမွ မကပ္ရဲဘူး၊
သရဲ ေမြးထားတယ္ …။
(ကိုေအး) သရဲ ေမြးထားတယ္၊ ဘယ္လုိပုံစံ ေမြးထားတာလဲ၊
ဘာျဖစ္လုိ႕ ေမြးထားတာလဲ အဘ …။
(ဦးဖူးညိဳ) ပြဲကန္ထရုိက္ဆုိတာ ျမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြဖက္မွာ ဘုရားပြဲ
လုပ္ရင္ အျငိမ့္တုိ႕၊ ဇာတ္တုိ႕ကို ဌားျပီး ဖ်ာလက္မွတ္ ေရာင္းစား
တာ၊ မုိးရာသီေလာက္ပဲ ကုိယ့္အိမ္မွာ ေနရေလ့ရွိတယ္၊ သီတင္း
၀ါလကြ်တ္တဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ၀ါ မ၀င္ခင္အထိ အလုပ္ လုပ္ရတာ၊
အဲဒီေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ေနအိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ၊ မိသားစုေတြ လုံျခံဳ
ေရး အတြက္ ေအာက္လမ္းဆရာေတြနဲ႕ ေပါင္းျပီး သရဲ ေမြးတာ၊
ပြဲကန္ထရုိက္ ဦးစည္ ဆုံးသြားေတာ့ ဒီျခံကို သူ႕သမီး မတင္
က အေမြရတယ္၊ မတင္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သူ႕ေယာက္်ား
ျဖစ္သူက ဆီစက္တုိ႕၊ ေဆးလိပ္ခံုတုိ႕ လုပ္ေတာ့ အဲဒီ သရဲေမြး
တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသံ မၾကားရေတာ့ဘူး။ သူတို႕ မိသားစု၀င္
ေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေသၾကေတာ့ က်န္တဲ့ သူ
ေတြက တရုတ္သူေ႒းဆီ ဒီျခံကုိ ေရာင္းခဲ့တာ၊ ပထမေတာ့
အဲဒီ တရုတ္သူေ႒းလည္း ဒီအိမ္ေဟာင္းကုိ ဖ်က္ျပီး အိမ္အသစ္
ျပန္ေဆာက္မယ္ လုပ္ေသးတယ္၊ အိမ္ဖ်က္ဖုိ႕ ၾကံစည္တုိင္း ၾကံစည္
တုိင္း အေႏွာက္အယွက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ေပၚလာလုိ႕ ေနာက္ဆုံး
ေတာ့ တရုတ္သူေ႒းလည္း ေမာင္၀က္တုိ႕ သူေ႒း၊ လက္ရွိ အိမ္ရွင္ထံ
ေရာင္းခဲ့တာပါ …။
အဘဦးဖူးညိဳ ေျပာျပေသာ အိမ္ေဟာင္း၏ ဇာတ္လမ္းမွာ …
ျခံ၀န္းကို မိဘမ်ားထံမွ အေမြ ရခဲ့တဲ့ ေဒၚတင္ ဆုိသူ အမ်ဳိးသမီးၾကီး
ႏွင့္ သူ႕ခင္ပြန္းျဖစ္သူတုိ႕ဟာ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး လူၾကီးလူေကာင္းေတြ
ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႕ မိသားစုဟာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအေနနဲ႕
ေဆးလိပ္ခုံ၊ ဆီၾကိတ္စက္၊ အေသးစား ဆန္ၾကိတ္စက္ အေတာ္
မ်ားမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္ေသာ ခ်မ္းသားတဲ့ မိသားစုပါ။ သားသမီး ေလးဦး
ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ တေနမွာေတာ့ သားအငယ္ဆုံးျဖစ္သူ
ဟာ အိမ္ရွိ ေဆးလိပ္ခုံမွာ ေဆးလိပ္ လိပ္ေသာ အမ်ဳိးသမီး အလုပ္
သမားတစ္ဦးနဲ႕ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ရာကေန
ကိုယ္၀န္ ရွိလာပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့သတင္း ထြက္လာခ်ိန္ေရာက္
မွ သိလုိက္ရေသာ မိသားစုလည္း ဆႏၵမရွိေသာ္လည္း အမ်ားအျမင္
မွာ သင့္ေတာ္ေအာင္ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးကို လက္ထပ္ ေပးလုိက္ပါတယ္။
သူတုိ႕ႏွစ္ဦးဟာ မိသားစုနဲ႕အတူ ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးက
ဘာမွ် မေျပာေသာ္လည္း၊ အကုိၾကီး အမၾကီးမ်ား၊ သူတုိ႕၏ ဇနီး၊
ခင္ပြန္းမ်ားက သားအငယ္ဆုံး၏ ဇနီးသည္အေပၚ နိမ့္ခ်ဆက္ဆံ
ပါတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္ရွိ
သူတုိ႕ လင္မယား အိပ္ခန္းအတြင္းမွာ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ မိမိ
ကုိယ္ကို မိမိ ဆြဲၾကိဳးခ်ျပီး အဆုံးစီရင္ သြားပါတယ္။ ေခြ်းမျဖစ္သူ
ကြယ္လြန္အျပီး သူတုိ႕မိသားစုလည္း က်န္ရစ္သူ သားအငယ္ဆုံး
အား သေဘၤာသားအျဖစ္ ျပည္ပသုိ႕ ေစလႊတ္ လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီ ဆြဲၾကိဳးခ် ေသဆုံးမွဳ တစ္ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ေန႕မွာပဲ
ျခံပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္ဟာ ေရခ်ဳိခန္းအတြင္း ေခ်ာ္လဲျပီး ရုတ္တရက္
ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ျခံပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္၏ခင္ပြန္းသည္ အဖုိးၾကီးဟာ
ေလျဖတ္တဲ့ ေရာဂါကို ခံစားျပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ဘုန္းဘုန္းလဲ
သြားပါတယ္။ ျမန္မာ့ တုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြ၊ အေနာက္တုိင္း
ေဆးပညာဆုိင္ရာ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကုသမွဳ ခံယူအျပီးမွာ
အဖုိးၾကီး ျပန္လည္ လွဳပ္ရွားႏုိင္တဲ့ အဆင့္ကို ျပန္ေရာက္ရွိ
လာပါတယ္။ သုိ႕ေပမဲ့ ယခင္ကလုိ အေကာင္း ပကတိနီးပါး
သြက္လက္မွဳမ်ဳိးေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစု စီးပြား
ေရးလုပ္ငန္းေတြကို သားသမီးေတြနဲ႕ သူတုိ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္
ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။
သားသမီး အရင္းအျခာေတြဟာ ရုိးရုိးေအးေအး ေနထုိင္သူ
မ်ား ျဖစ္ျပီး သူတပါးေျပာသမွ်ကုိ ယုံလြယ္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်းရြာမ်ားတြင္ ရွိေသာ သူတုိ႕ရဲ႕ ဆီၾကိတ္စက္၊ ဆန္စက္
မ်ားမွာ မုိးလင္း မုိးခ်ဳပ္ အလုပ္မ်ားေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သူတုိ႕ ဖခင္၏ အနီးနားတြင္ သူတုိ႕၏ ဇနီးသည္မ်ားသာ
အျမဲလုိလုိ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သမီး မိန္းကေလး တစ္ဦးသာ
ရွိျပီး သမီးျဖစ္သူရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ စစ္တပ္မွ အရာရွိတစ္ဦး ျဖစ္ပါ
တယ္။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ေယာကၡမထံမွ အေမြေတာင္းရန္ မိန္းမ
ျဖစ္သူအား အျမဲတုိက္တြန္းေလ့ရွိပါတယ္။
ေလျဖတ္၍ ျပန္ေကာင္းခါစ ျခံပုိင္ရွင္ အဖုိးၾကီးဟာ ညဖက္မွာ
ဗုိက္ဆာျပီး အစားအေသာက္မ်ား ထ’စားေလ့ ရွိပါတယ္။ ယင္းသုိ႕
ညဖက္တြင္ အစား စားသည့္အက်င့္ဟာ ယခင္ က်န္းမာေရး
ေကာင္းမြန္ ကတည္းက ရွိေသာ သူ႕အက်င့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ညဖက္
တြင္ တစ္ဦးတည္း တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ မီးဖုိေခ်ာင္း၌ ထမင္း ထ’စား
ေသာ အဖုိးၾကီးအား သူ႕ေခြ်းမမ်ားနဲ႕ သမက္ျဖစ္သူတုိ႕က “ဖုတ္” ဟု
ေခၚေသာ သရဲ ၀င္စီးေနေၾကာင္း မဟုတ္မဟတ္ စြတ္စြဲ ေျပာဆုိၾက
ပါတယ္။
ရုိးသားျပီး အယံုလြယ္ေသာ သားသမီးမ်ားဟာ ရင္ႏွီးေသာ
မိတ္ေဆြ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ တားျမစ္ေနသည့္ ၾကားမွပင္
သူတုိ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ား၏ ေျပာစကားကို ယုံၾကည္ျပီး ေနအိမ္
သုိ႕ ပေရာဂါကုဆရာ တစ္ဦးအား ပင့္ဖိတ္ျပီး အဖုိးၾကီးအား ျပသ
ပါတယ္။ ပေရာဂါကု ဆရာဆုိသူဟာ “ဖုတ္”ထုတ္သည္ဟု ဆုိျပီး
အဖုိးၾကီးအား ၾကိမ္လုံးျဖင့္ အမ်ားေရွ႕တြင္ ေျခာက္လွန္႕ ရုိက္ႏွက္
ပါတယ္။
ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ ပေရာဂါကု ဆရာ၏ ရုိက္ႏွက္
မွဳကို ခံရေသာ ထုိ အဖုိးၾကီးဟာ ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ
ဆြဲၾကိဳးခ်ျပီး အဆုံးစီရင္ သြားျပန္ပါတယ္။ အဖုိးၾကီး ေသဆုံးလုိ႕
ရက္မလည္ခင္မွာဘဲ သမီးျဖစ္သူဟာ သူ႕ေယာက္်ား စစ္ဗုိလ္နဲ႕
စကားမ်ားရာကေန ေလွကားထစ္ေပၚမွ ေခ်ာ္က်ျပီး ေသဆုံး
သြားျပန္ပါတယ္။ အဖုိးၾကီးေရာ သူ႕သမီးပါ ေသဆုံးခဲ့ေသာ အခ်ိန္
ကာလဟာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဆုိသလုိ အဖုိးၾကီးမိန္းမ ေဒၚတင္
ဆုိသူ ကြယ္လြန္ေသာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ ရက္စြဲႏွင့္
သိပ္မေ၀းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျခံၾကီးအတြင္း တစ္ႏွစ္ တခါ ဆုိသလုိ
ကြယ္လြန္သြားသူမ်ား၏ ႏွစ္ပတ္လည္ အခ်ိန္ကာလ ေရာက္တုိင္း
ထူးဆန္းအံၾသ တုပ္လွဳပ္ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ပြားၾကပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ား ေနာက္ပုိင္း က်န္ရစ္သူ မိသားစုဟာ သူတုိ႕
အိမ္ၾကီးအပါအ၀င္ ျခံတစ္ခုလုံးကုိ တရုတ္လူမ်ဳိး ဆန္စက္လုပ္ငန္း
ရွင္ တစ္ဦးထံ ရတဲ့ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းခ်သြားပါတယ္။ အဲဒီျခံကုိ ၀ယ္ယူ
ခဲ့ေသာ တရုတ္သူေ႒းလည္း ေလး … ငါးႏွစ္ ၾကာတဲ့အထိ ေနထုိင္
ခဲ့ပါတယ္။ ထိတ္လန္႕ တုပ္လွဳပ္စရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေတြ႕ၾကံဳအျပီးမွာ
ေတာ့ တရုတ္လူမ်ဳိး ပုိင္ရွင္လည္း လက္ရွိ ေနာက္ဆုံး ပုိင္ရွင္ထံ
ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ထပ္မံ ေရာင္းခ် ခဲ့ပါတယ္။
….. ဦးဖူးညိဳ၏ စကား အဆုံးသတ္ သြားခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္လူငယ္
မ်ားလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ထင္ျမင္
ခ်က္ေပးဖုိ႕ ေတြးေ၀ေနၾကပါတယ္ …။
ဦးဖူးညိဳအိမ္မွာ စကားေကာင္းေနေသာ သူတုိ႕ အားလုံး ထမင္း
စားဖုိ႕ အလွဴအိမ္ရွိရာဆီ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴအိမ္ ျခံေပါက္
၀’ အေရာက္မွာ ရပ္ကြက္ရုံးသြားျပီး ဧည့္စာရင္းတုိင္ဖုိ႕ ေျပာတာ
ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ရုံးရွိရာသုိ႕ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ရုံးထဲ
မွာ ဧည့္စာရင္းေဖာင္ ျဖည့္ေနစဥ္ ကုိ၀က္က သူ႕အသိ ကုိကုလား
ဆုိသူနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
ညစား စားျပီးေနာက္ အပ်င္းေျပ လဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ရန္ ထြက္ခဲ့
ၾကပါတယ္ …..။
(ခင္ေဇာ္) ကို၀က္၊ ခုနက ရုံးမွာ ေတြ႕တဲ့ အရန္မီးသတ္ ကိုကုလား
ဒီအိမ္ၾကီးအေၾကာင္းကုိ သိလား၊ သူက အရန္မီးသတ္ဆုိေတာ့
ရပ္ကြက္ထဲက အေၾကာင္းေတြ ပိုမ်ား သိမလားလုိ႕ပါ …။
(ကို၀က္) သိတာေပါ့၊ သူ သိထားတဲ့ပုံစံနဲ႕ အဘဦးဖူးညိဳ ေျပာျပပုံ
နဲ႕ေတာ့ မတူႏုိင္ဘူး၊ ဒီေကာင္ကုိ ေပါေတာေတာ ဆုိျပီး သူေျပာတဲ့
စကားကို အရပ္ထဲက လူေတြ မယုံတာ၊ ဒီေကာင္လည္း ဒီရပ္ကြက္ထဲ
မွာ ၾကီးလာတဲ့ သူပဲ၊ လဖက္ရည္ဆုိင္ကို သူလာမွာပါ …။
လဖက္ရည္ဆုိင္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အရန္မီးသတ္ အလုပ္
ေရာ၊ အခေၾကးေငြ ယူျပီး မီးကင္းေစာင့္ေပးတဲ့ အလုပ္ပါ လုပ္ေသာ
ကိုကုလား ေရာက္လာပါတယ္ …။
(ကုိေအး) ကိုကုလား၊ ဒီလဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ၾကိဳက္တာေသာက္၊
ေရာင္းတဲ့အထဲက ၾကိဳက္တဲ့မုန္႕ကို စား၊ က်ေနာ္တုိ႕ ရွင္းပါ့မယ္၊
အခု က်ေနာ္တုိ႕ အလည္လာတဲ့ ျခံအေၾကာင္း ေျပာျပပါလား၊
အဲဒီျခံမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း “ပု႑က သရဲ” ေျခာက္တယ္လုိ႕ ေျပာ
ေနၾကလုိ႕၊ အဲဒါ တကယ္လား …။
(ကုိကုလား) ခင္ဗ်ားတုိ႕ ျမိဳ႕ကလူေတြ ၾကားရင္ ယုံမွာ မဟုတ္
ဘူး၊ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အရင္က သိပ္မယုံဘူး၊ က်ေနာ့္အေမ
က ဒီျခံရဲ႕ အရင္ပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္တုိ႕ ရွိစဥ္ကတည္းက သူတုိ႕အိမ္
မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ေပးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တာ၊ သရဲေျခာက္တဲ့
အိမ္ေဟာင္းၾကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ေရတြင္း တစ္ခုရွိ၊ အဲဒီ
ေရတြင္းက အခုထိ အေကာင္းပဲ၊ ေရတြင္းနံေဘးမွာ ေက်ာက္ျပား
ေတြ ေလး …. ငါးခ်ပ္ကို ညီေအာင္ ခင္းထားတယ္၊ က်ေနာ့္အေမ
ေျပာျပတာက တခါတေလ မနက္ေစာေစာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖုိ႕ အဲဒီ
အိမ္သြားရင္ အိမ္ပုိင္ရွင္ ေဒၚတင္က အဲဒီေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ရွိတဲ့
အစားအေသာက္ အညစ္အေၾကးေတြကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ခုိင္းတယ္၊
အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ့္အေမက ဒီအစားအေသာက္ေတြ ေက်ာက္ျပားေပၚ
မွာ ဘယ္သူ လာပုံထားသလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ ျပန္မေျဖဘူး၊ သူတုိ႕
အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားကို တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေမး
ၾကည့္ေတာ့ ငါးရက္ တခါေလာက္ အိမ္ရွင္က “ေခါစာ” ေကြ်းတယ္
ဆုိပဲ၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဘာကုိ ေကြ်းသလဲေတာ့ က်ေနာ့္အေမ
လည္း မသိဘူး၊ သူတုိ႕အိမ္က လူေတြ တစ္ႏွစ္တခါ ဆက္တုိက္
ေသေတာ့ အရပ္ထဲမွာ ဒီအိမ္ၾကီး “ခုိက္”တယ္လုိ႕ နာမည္ၾကီး
လာတာ ….။
(ေမာင္ေအာင္) ကိုကုလား ကိုယ္တုိင္ေရာ အေျခာက္ခံရဖူးလား …။
(ကုိကုလား) ဟာ …. ခုနက ေျပာျပေနတာက အရင္ ရာဇ၀င္ကို
ရွင္းျပေနတာ၊ အဲဒီျခံမွာ ပု႑က ဘယ္လုိ တုိက္တယ္ ထင္လဲ၊ ရွိသမွ်
ျပတင္းေပါက္ေတြ ေလလည္း မတုိက္၊ ဘယ္သူမွလည္း အဖြင့္အပိတ္
မလုပ္ပဲနဲ႕ ဖြင့္လုိက္ ပိတ္လုိက္ ျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒါ တစ္ရက္တည္း မဟုတ္
ဘူးေနာ္ တစ္လလုံး၊ အဲဒီအိမ္ၾကီး နံေဘးက သစ္ပင္ၾကီးေတြ ေတြ႕
လား၊ အုန္းပင္က သုံး … ေလးပင္ ပဲရွိတာ၊ က်န္တာေတြက သရက္
ပင္ေတြ၊ ညဖက္ဆုိရင္ တစ္ပင္နဲ႕ တစ္ပင္ကို ေမ်ာက္လုိ ခုန္ျပီး ကူးျပ
တာ၊ မည္းမည္းၾကီး၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ထုိးၾကည့္ရင္ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕
မွာတင္ ေပ်ာက္သြားတာ၊ ျပီးေတာ့ သရက္သီးေတြ ခဲေတြနဲ႕ အိမ္ကို
ထုတာ၊ ရပ္ကြက္ရုံးက လူေတြေရာ စခန္းက ရဲေတြပါ သြားေစာင့္
ေပးဖူးတယ္၊ ေၾကာက္လုိ႕ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ျပီး ေျပးတာ၊ ဘုန္းၾကီး
ၾကြလာလည္း ခဏပဲ ရတယ္၊ ဘုန္းၾကီး ျပန္ၾကြသြားတာနဲ႕ ျပန္ျပီး
ေသာင္းက်န္းတာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ မ်က္စိ ေရွ႕မွာ ဖေယာင္းတုိင္ တစ္တုိင္
ဘယ္သူမွ မပါဘဲ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ခုန္ခုန္ျပီး တက္သြားတာ၊
ဖိနပ္ စီးခ်ိန္ေတာင္ မရဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေျပးတာ တန္းေန
တာပဲ ….။
(ခင္ေဇာ္) ေန႕ခင္းဖက္ေရာ ေျခာက္လား၊ အဲလုိ ျဖစ္တာ ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္
ေလာက္ ရွိျပီးလဲ ….။
(ကုိကုလား) လူေတြေသျပီး ဒီျခံကုိ တရုတ္ေတြ ၀ယ္လုိက္တဲ့ ႏွစ္ကေန
စ’ျပီး ေျခာက္တာ၊ တရုတ္ေတြလည္း ဗုဒၶဘာသာပဲေလ၊ သူတုိ႕လည္း
ဘုန္းၾကီးပင့္ျပီး ပရိတ္ရြတ္တာေပါ့၊ မရဘူး၊ စ’ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ကဆုိရင္ ေန႕ခင္း
ဖက္ၾကီး အိမ္ထဲက လူေတြကို ပထမ ေရနဲ႕ လုိက္ပက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့
ပစၥည္းေတြ သူ႕အလုိလုိ ဟုိေရြ႕ ဒီေရြ႕ လုပ္ျပတယ္၊ ဒါနဲ႕ တရုတ္ေတြလည္း
ဘာပစၥည္းမွ မယူႏုိင္ဘူး မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ျခံေရွ႕ကုိ ေျပးထြက္လာ
ၾကတာ၊ အရပ္ထဲက လူေတြ စုေပါင္းျပီး သြားၾကည့္တာ ေအာက္ထပ္က
ဧည့္ခံထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆံပင္ဖ်ားလ်ား ခ်ျပီး ေခါက္တုတ္
ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္၊ ေခါင္းငုံ႕ထားတယ္၊ လူေတြက
အိမ္ အေပါက္၀’ကေန “နင္ဘယ္သူလဲ” ေမးလုိက္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့
လာတယ္၊ သူ႕ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္စိတုိ႕ နားေခါင္းတုိ႕ ပါးစပ္ေပါက္တုိ႕
မရွိဘူး၊ ျပားျပားၾကီး၊ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ တစ္ရပ္ကြက္လုံး
အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ေျပးလုိက္ၾကတာ၊ အဲဒါနဲ႕ ဘုန္းၾကီးပင့္ျပီး အထဲ
ကို ၀င္တာ ေအာက္ထပ္ေရာက္ရင္ အေပၚထပ္က ေသာင္းက်န္းျပတယ္၊
အေပၚထပ္ တက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္က ပစၥည္းေတြကို ေရြ႕ျပစ္တာ
၀ုန္းဒုိင္းၾကဲပဲ၊ ဘုန္းၾကီး ဘုရားစာ ရြတ္ေတာ့ ခဏ ျငိမ္သြားတယ္၊
ဘုန္းၾကီး ျပန္ၾကြသြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြကို တစ္ေယာက္ျပီး
တစ္ေယာက္ လည္ပင္းအညွစ္ ခံရသလုိ ျဖစ္လာတာ၊ ဘာမွလည္း
မေတြ႕ရဘူး …။
(ကုိ၀က္) ဘုန္းၾကီး ၾကားသြားရင္ မင္းကို ေဒါကန္ေနအုံးမယ္၊ ကေလး
ေတြ ေၾကာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္ျပီ …။
(ကုိကုလား) မင္းတုိ႕ အဲဒါေၾကာင့္ ခက္တာေပါ့၊ အရင္ တရုတ္သူေ႒း
က ဘာမွ မလုပ္ဘူး ထင္လုိ႕လား၊ နည္းလမ္းကို စုံေနတာပဲ ေလွ်ာက္
လုပ္တာ၊ သူ႕ျခံကို ေစ်းေလွ်ာ့ျပီး ေရာင္းသြားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ
လည္း လုပ္တာပဲ၊ လုပ္လုိ႕ မရလုိ႕ လက္ေလွ်ာ့သြားတာ၊ ညီေလးတုိ႕
… မင္းတုိ႕ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ျခံနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျခံမွာ ငါ့အကို
၀မ္းကြဲ မိသားစု ရွိတယ္၊ မင္းတုိ႕ အုပ္စု ငါ့အကုိအိမ္မွာ သြားအိပ္လုိ႕
ရတယ္၊ စားေရး ေသာက္ေရးလည္း မပူနဲ႕၊ ငါ ၾကိဳေျပာထားေပး
မယ္ …။
(ကုိ၀က္) မနက္ျဖန္ စေနေန႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္
ၾကြလာျပီး တစ္ျခံလုံးကုိ ပရိတ္ရည္ေတြ လုိက္ျဖန္းေပးမယ္၊ တစ္ျခံလုံး
ကုိလည္း ပရိတ္ၾကိဳးေတြ ပတ္ျပီး ခ်ည္ေပးမယ္ ေျပာတယ္၊ အိမ္က
လူေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအတြက္လည္း ပရိတ္ၾကိဳးေတြ ဆြဲေပး
မယ္ ေျပာတယ္၊ သိပ္ေၾကာက္စရာ မလုိပါဘူးကြာ …။
(ကိုကုလား) ေအး … ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ ငါ့အထင္ေတာ့ ဒါ ပုိဆုိး
သြားမယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ေျခာက္လွန္႕လုိ႕ အဲလုိလုပ္တာ ျပႆနာ
မရွိဘူး၊ အခုဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ ကတည္းက ရွိေနမွန္း
လည္းမသိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကမ္းတဲ့ အမ်ဳိးအစားေတြ၊ သူတုိ႕ကို
ပရိတ္ရည္ျဖန္းေတာ့မွ သူတုိ႕ ေနရတာ ထုိင္ရတာ ခက္တယ္ဆုိျပီး
ပိုေသာင္းက်န္းလာရင္ ဘယ္နဲ လုပ္မလဲ၊ ငါကေတာ့ လမ္းထိပ္က
ဦးပြားေပးတဲ့ အၾကံပဲ သေဘာက်တယ္၊ “ေခါစာ” ျပစ္၊ ေတာင္းပန္
ျပီး အျခား တစ္ေနရာကို ေရြ႕ေပးႏုိင္ရင္ ဒီကိစၥ ျပီးသြားမွာ …။
(ေနာင္ေနာင္) ဘယ္လုိ … ေနရာေရြ႕ေပးလုိ႕ ရတယ္ … ဟုတ္လား
ကိုကုလား …။
(ကုိကုလား) ဦးပြားဆုိတာ လမ္းထိပ္ ဗီြဒီယုိရုံကြ၊ တရုတ္ေတြ ေျပာင္း
လာျပီး ဒီျခံမွာ ျပႆနာ ျဖစ္ေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႕ လုပ္တာ မရဘူး၊ အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ ဦးပြားက ျခံရွင္ တရုတ္ကို အၾကံေပးတယ္၊ ျခံထဲမွာ
“ေခါစာ” ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေကြ်း၊ ျပီးေတာ့ ျခံထဲက မျမင္ရတဲ့ သတၲ၀ါေတြကို ဒီျခံထက္ ပိုျပီး
ေကာင္းတဲ့ ေနရာဘုံဌာနကို ေျပာင္းေပးမယ္လုိ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာ၊
အဲဒီနည္းနဲ႕ ေခၚထုတ္ျပီး ေနရာ ေျပာင္းခုိင္းတာ၊ ျခံရွင္ တရုတ္လည္း
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ လုိက္လုပ္ပါတယ္၊ ျခံေဒါင့္ေတြမွာ “ေခါစာ” ကုိ (၇)
ရက္ ဆက္တုိက္ေကြ်းတယ္၊ ၇- ရက္ျပည့္ေတာ့ ညဖက္ၾကီး သူ႕ကုန္တင္
ကား ေနာက္ဖုံးဖြင့္ျပီး ဒီျခံထဲက မကြ်တ္မလြတ္တဲ့ ဟာေတြ နင္တုိ႕ကုိ
ေနရာ ေျပာင္းေပးမယ္ ဒီကားေပၚကို တက္ၾက ဆုိျပီး ကားနဲ႕ ေခၚထုတ္
သြားတာ၊ ပထမေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ေမာင္းေနတာေပါ့၊ ရဲ
စခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ေနာက္ၾကည့္မွန္က
ေန ေနာက္ခန္းထဲကုိ မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လုိက္တာ ဘာျမင္ရလဲ
မေျပာတတ္ဘူး၊ ကားဘရိတ္ ေစာင့္နင္းျပီး ကားေပၚက ဆင္းေျပးတာ၊
ပုဆုိးေတာင္ မပါဘူး၊ ကြင္းလုံးကြ်တ္ျပီး ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့တယ္၊
ေၾကာက္ဖ်ား ဖ်ားျပီး ေဆးရုံးေတာင္ တင္လုိက္ရတယ္၊ ေဆးရုံးက
ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ရတဲ့ေစ်းနဲ႕ ဒီျခံေရာ အိမ္ေတြပါ ေရာင္းမယ္
ျဖစ္သြားတာပဲ ….။
(လူငယ္မ်ား) ……. (ရယ္သံမ်ား)
…. လဖက္ရည္ဆုိင္အတြင္း သူတုိ႕အုပ္စု၏ ရယ္ေမာသံမ်ားေၾကာင့္
အျခား စာပြဲ၀ုိင္းမ်ားရွိ ထုိင္ေနသူ အားလုံး သူတုိ႕ကို ျပံဳးျပီး ၾကည့္
ေနၾကပါတယ္ …။
သူေျပာတဲ့ စကားကို ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာၾကေသာေၾကာင့္
ကိုကုလားရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ရူတည္တည္ ျဖစ္သြားပါတယ္၊ အေရး
အေၾကာင္းရွိရင္ မီးကင္းတဲမွာ သူ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပီး ထြက္ခြာသြား
ပါတယ္။
သူတုိ႕အုပ္စုကို တည္းခုိဖုိ႕ ေပးထားတဲ့ အိမ္က တစ္ထပ္ တုိက္ပု
ေလးပါ။ အေပၚမွာ ထပ္ခုိး ေသးေသးေလး ရွိပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕မ်ား
ရဲ႕ ထုံးစံအရ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီး ရွိတဲ့ လမ္းကလြဲရင္ လမ္းသြယ္
အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ည ရွစ္နာရီ ကိုးနာရီမွာ လူသြား လူလာ မရွိ
သေလာက္ပါ။ အျပင္ဖက္မွာ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ ေနပါတယ္။
ကုိ၀က္လည္း သူတုိ႕ အုပ္စုနဲ႕ အတူတူ လာအိပ္ေပးပါတယ္။
ကို၀က္တစ္ေယာက္ တေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ အိပ္မေပ်ာ္
ေသးပါ။ ေနာင္ေနာင္နဲ႕ ရဲစုိးဟာ ျပတင္းေပါက္ကေန ျခံထိပ္ဖက္ကုိ
ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။
(ေနာင္ေနာင္) ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဧည့္စာရင္း လာစစ္လား မသိဘူး၊
ျခံထဲကို လူငါးေယာက္ ၀င္လာတယ္ …။
(ေမာင္ထူး) ကို၀က္ ထ’စမ္းပါအုံးဗ်ာ၊ ဧည့္စာရင္း လာစစ္ေနျပီတဲ့။
(ရဲစုိး) ေမာင္ထူး၊ မင္းတုိ႕ အေဒၚ အိမ္ဖက္ကို အရင္ သြားစစ္ေနပုံ
ရတယ္ …။
(ကုိ၀က္) ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ၊ ဧည့္စာရင္း လုိက္စစ္မယ္
ဆုိရင္ ကုလား စကားေျပာတဲ့ အသံကုိ ႏွစ္ျခံေက်ာ္ေလာက္ကေန
ၾကားေနရတာ …။
သူတုိ႕အားလုံး ဟုိဖက္အိမ္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မီးေတြဖြင့္
ျပီး ႏိူးေနပုံ မရပါ။ ဒါနဲ႕ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသာ ကို၀က္ အပါ
အ၀င္ သူတုိ႕ အားလုံး နံေဘးအိမ္ဆီ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကို၀က္ရဲ႕
တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုသံေၾကာင့္ ေမာင္ထူးတုိ႕ အေဒၚ မိသားစု
လည္း ႏူိးလာပါတယ္၊ ကို၀က္က ….
“ေဒၚေလးတုိ႕အိမ္ကို ဧည့္စာရင္း လာစစ္လား၊ ျခံထဲကုိ လူေတြ
၀င္လာတယ္လုိ႕ သူတုိ႕ေျပာလုိ႕ …”
(ေဒၚေလး) အေဒၚတုိ႕က အိပ္ေနတာ ၾကာျပီး၊ မင္းဦးေလးက စိတ္
ပုတီး စိတ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႕ ဦးေလး လာႏူိးလုိ႕ အေဒၚတုိ႕လည္း အခုပဲ
ႏိူးလာတာ၊ ဒုိ႕အိမ္ဖက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလာဘူး၊ ဧည့္စာရင္းလည္း
လာမစစ္ဘူး ….။
ေဒၚေလး စကားမဆုံးခင္ ဦးေလးက ၾကားျဖတ္ျပီး ..…
“ငါက မင္းတုိ႕ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ အျပင္က ျပန္လာတယ္ ေအာင့္ေမ့
လုိ႕၊ ျခံတံခါးကို ဖြင့္သံ၊ လူေတြ အုပ္စုလုိက္ စကားေျပာျပီး လမ္း
ေလွ်ာက္လာတဲ့ အသံေတြေတာ့ ၾကားတယ္၊ မင္းတုိ႕ဘဲ ထင္ျပီး ဆက္
ပုတီးစိတ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႕ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဧည့္စာရင္း လာစစ္ရင္
ျခံေပါက္၀’ကေန လွမ္းေအာ္တယ္၊ ျခံထဲကို တခါတည္း တန္းျပီး
၀င္မလာတတ္ဘူး၊ ဒါဆုိရင္ … အင္း …။
(ကိုေအး) ဒါဆုိ သူခုိးေတြနဲ႕ တူတယ္၊ ကို၀က္ ေလာက္ေလးခြ ရွိလား၊
ေဟ့ေကာင္ေတြ တုတ္ေတြ ရွာၾက ….။
(ေမာင္ေအာင္) ကုိေအးကလည္း ကိြဳင္ပဲ၊ သူခုိးဆုိရင္ ျခံထိပ္ကေန
အုပ္စုလုိက္ တံခါးဖြင့္ျပီး ၀င္လာမလား၊ မီးကင္းေစာင့္တဲ့ ကိုကုလား
တုိ႕ဆီ သြားေမးရေအာင္၊ သူတုိ႕ေရာ ေတြ႕လုိက္လားလုိ႕ …။
(ေနာင္ေနာင္) မင္းကလည္း ငါတုိ႕ေျပာတာကုိ မယံုလုိ႕လား၊ ငါတုိ႕
မ်က္စိနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕လုိက္တာ၊ ဦးေလးေတာင္ အိမ္ေပၚ
ကေန အသံေတြ ၾကားလုိက္ေသးတယ္ …။
(ရဲစုိး) ဦးေလးတုိ႕မိသားစု အိမ္ထဲမွာဘဲ ေန၊ က်ေနာ္တုိ႕ မီးကင္း
တဲက ကိုကုလားတုိ႕ကို သြားေခၚလုိက္မယ္၊ ျခံထဲကို သူခုိး ကပ္တာ
လား မသိဘူး …။
(ကုိ၀က္) အင္း … ညီေလးတုိ႕ ကုလားကို သြားေခၚမေနနဲ႕၊ ဦးေလး
တုိ႕လည္း ျပန္ျပီး အိပ္ေတာ့၊ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ထား
လုိက္ပါ၊ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္လာတုန္းက က်ေနာ္
ကိုယ္တုိင္ ျခံတံခါးေသာ့ကုိ ပိတ္ခဲ့တာ …။
(ေနာင္ေနာင္) ဟာ … ဟုတ္သားပဲ၊ ဒါဆုိ ခုနက လူေတြက ဘယ္သူ
ေတြလဲ ….။
မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖစ္ေနေသာ သူတုိ႕အားလုံး အူေၾကာင္ေၾကာင္
နဲ႕ အိမ္ထဲကို ျပန္၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ စ’ေတြ႕တဲ့
ရဲစုိးနဲ႕ ေနာင္ေနာင္ဟာ ေတာ္ေတာ္လန္႕ေနၾကပါျပီ။ အိပ္လုိက္ ႏူိးလုိက္
ျဖင့္ ညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။
မနက္ေစာေစာ ေဒၚေလးတုိ႕ အိမ္ဖက္မွ ကို၀က္နာမည္ လာေခၚသံ
ေၾကာင့္ သူတုိ႕ အားလုံး အိပ္ယာက ႏိူးခဲ့ပါတယ္။ ျခံထဲမွာ အလွဴ
အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ ကူညီေပးဖုိ႕ ကိုကုလားအပါအ၀င္ အရပ္ထဲမွ လူ
အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ ျခံေနာက္ဆုံးက ပရိတ္တရားနာ
မယ့္ အိမ္ၾကီးရွိရာဆီ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ဖုိ႕ လူေတြ သြားလာေနၾကပါ
တယ္။ မနက္စား အဆာေျပစားအျပီး ကုိကုလားတုိ႕ သန္႕ရွင္းေရး
လုပ္ေနေသာ အိမ္ၾကီးဖက္ကုိ သူတုိ႕အုပ္စု သြားၾကပါတယ္။